Στον τόπο του εγκλήματος

Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος και μένει να δούμε αν θα χτυπήσει δυο φορές, για να επιβεβαιώσει και την άλλη σχετική φράση.

Μπορεί ο Ολυμπιακός να μην έχει τον πιο ακριβό εξοπλισμό, ιδίως σε σχέση με το οπλοστάσιο πολυτελείας που έχει η ΤΣΣΚΑ, αλλά είναι οπλισμένος με αστείρευτα ψυχικά αποθέματα -όσο και αν αυτό μοιάζει με επικολυρικό κλισέ- και με τις μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος από το Φάιναλ Φορ του 12′, που μπορεί να γίνουν εφιάλτης για τον αντίπαλο.

Ο φετινός διευρυμένος μαραθώνιος, με το νέο σύστημα διεξαγωγής, φτάνει στο τέλος του, έχοντας εξαντλήσει ομάδες και παίκτες, που έπεφταν τραυματίες σαν τα κοτόπουλα. Ανέδειξε όμως κατά τεκμήριο την πιο δυνατή τετράδα των κυνηγών του δισκοπότηρου-κούπας.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, ΤΣΣΚΑ, έχει ίσως το πιο γεμάτο ρόστερ, το κορυφαίο περιφερειακό δίδυμο, Ντε Κολό-Τεόντοσιτς, στα ντουζένια του, τον Χάινς χαμάλη πολυτελείας στη ρακέτα, τον αναμορφωτή Ιτούδη, που πέρυσι την οδήγησε στη γη της επαγγελίας… αλλά και την ρετσινιάς της ομάδας χωρίς μέταλλο που λιώνει στα δύσκολα. Και δεν είναι σίγουρο πως την έχει αποτινάξει, παρά την περυσινή κατάκτηση του τροπαίου. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι φαντάσματα θα παλεύουν να νικήσουν οι Ρώσοι, αν ο αποψινός ημιτελικός κριθεί στα τελευταία λεπτά.

Η Ρεάλ Μαδρίτης είναι η πρωταθλήτρια της κανονικής περιόδου και η πιο βελτιωμένη ομάδα της χρονιάς, με το Σέρχιο Γιουλ να οργιάζει -ιδίως στα τελευταία δευτερόλεπτα κάθε επίθεσης- το Ράντολφ να κάνει τη διαφορά κάτω από τις δύο μπασκέτες, σε άμυνα και επίθεση, και τον πιτσιρικά Ντόνσιτς να καταξιώνεται στην αφρόκρεμα, πριν καλά-καλά ενηλικιωθεί, θυμίζοντας σε κάποιους τον Κούκοτς -όχι τόσο στο στιλ, αλλά στις ικανότητές του. Αλλά το ερώτημα είναι αν μπορεί να πετάξει έξω από το κόλπο τη Φενέρ μες στο σπίτι της, ώστε να έχει την ευκαιρία να σηκώσει την Κυριακή το 10ο τρόπαιο (la decima) -κάτι που δεν έχει πετύχει κανείς άλλος ευρωπαϊκός σύλλογος.

Η Φενέρ δεν έχει ευρωπαϊκούς τίτλους στη συλλογή της. Έχει όμως ρόλο οικοδέσποινας και τη μερίδα του λέοντος στις εξέδρες. Κεκτημένα ταχύτητα από τα play-off, όπου σκούπισε τον Παναθηναϊκό (με μειονέκτημα έδρας και το δίδυμο Ούντο-Μπογκντάνοβιτς να θυμίζει Μπατίστ-Διαμαντίδη). Και τον Ομπράντοβιτς που ακούει δικαιωματικά στο προσωνύμιο “άρχοντας των δαχτυλιδιών” (κανείς δε θυμάται πια το Γκαστόνε”), με οκτώ κατακτήσεις, οκτώ στους δέκα νικηφόρους τελικούς και 16 παρουσίες σε Φάιναλ Φορ (από τα 30 συνολικά στην ιστορία του θεσμού). Έχει όμως μπροστά του και μια μεγάλη πρόκληση: να το πάρει και με τους Τούρκους¨-όπως το 2002′ το είχε πάρει με πεντάρι το Λάζαρο. Αν δεν τα καταφέρει (ούτε) τώρα, στην τρίτη προσπάθειά του με τους Τούρκους, θα δώσει τροφή και δικαιώματα στους επαγγελματίες επικριτές του, που αγαπάνε να τον μισούν.

Ο Ολυμπιακός μπαίνει αντικειμενικά ως αουτσάιντερ, σχεδόν κατ’ επιλογή, αφού ο ρόλος αυτός του πάει περισσότερο. Έχει με το μέρος του παραδοσιακά γούρια, όπως την εγκυμοσύνη της συζύγου του Σπανούλη (που συνδυάζεται με κούπα ή μίνιμουμ τελικό) και το 3-2 επί της Εφές -όπως το 13′ πριν το Λονδίνο). Ξέρει πως σε νοκ άουτ αγώνες όλα γίνονται και μπορούν οι πάντες να χάσουν απ’ όλους, ανεξαρτήτως έδρας. Έχει το Σπανούλη, ως ηγέτη, που άλλαξε επίπεδο και το ρου της ιστορίας για την ομάδα.

Βασικά όμως έχει το πιο σκληρό μέταλλο και την καλύτερη ομαδική λειτουργία, που καλύπτει μέσα από το σύνολο τα κενά της -όπως του Χάκετ. Και δε χρειάζεται κάποιο παράσημο-μετάλλιο στην Πόλη για να το αποδείξει αυτό, αφού μιλάνε από μόνες του οι έξι παρουσίες σε Φάιναλ Φορ, τα εννιά τελευταία χρόνια, δείχνοντας τη συνέχεια και τη σταθερότητα των ερυθρολεύκων.

Πέρα από τους δαίμονες των Ρώσων, υπάρχει και το φάντασμα της βίας-τρομοκρατίας που πλανάται πάνω από τους διοργανωτές. Η Κωνσταντινούπολη θυμίζει πολιορκημένη πόλη, οι τελευταίες ειδήσεις κάνουν λόγο για έναν οπαδό του Ολυμπιακού, που μαχαιρώθηκε σε επεισόδια, κι η επιτυχία της διοργάνωσης μοιάζει να κρέμεται σε μια κλωστή. Αλλά η διοργανώτρια αρχή προτίμησε να ρισκάρει ανθρώπινες ζωές και το κύρος της, παρά τα λεφτά της χορηγίας από τις Turkish Airlines. Απέδειξε πάντως πως δεν έχει πρόβλημα να κάνει μπίζνες στη χώρα του Ερντογάν και πως το χρήμα είναι υπεράνω πολιτικών συμπαθειών και προκαταλήψεων.

Όσο για το μέλλον της Euroleague, προβλέπεται ήδη αύξηση ομάδων (σε 18), αγώνων, κερδών, πιθανότατα και των τραυματισμών των παικτών ή των αδιάφορων βαθμολογικά αναμετρήσεων. Αλλά γιατί να κολλήσουμε στην άσχημη όψη των πραγμάτων και να μην πανηγυρίσουμε για τα θεάματα (χωρίς άρτο) που μας προσφέρονται;

Ντιβόσιον, ντιβόσιον, εεε…