Και του Σπανού-λη τα γένια…

Πέντε σημεία για την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό.

–Η ομάδα, πάνω απ’ όλα.

Κι η λειτουργία της σαν ένα σύνολο.

Που καταθέτει ψυχή σε κάθε αγώνα, ενάντια στο μπάτζετ και τις τραπεζικές καταθέσεις ισχυρότερων αντιπάλων της -όπως των Ρώσων.
Που δεν παρατά ποτέ τα παιχνίδια κι αρνείται να πεθάνει. Όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα…
Που καλύπτει εκ των έσω τα κενά της, διευρύνοντας συνεχώς το ταβάνι της.
Που έριξε δέκα πόντους κάτω την επιθετική παραγωγικότητα της ΤΣΣΚΑ.
Που ξεκίνησε με 1/8 τρίποντα και τελείωσε με 50% ευστοχία, και νέο ρεκόρ στην ιστορία των Φάιναλ Φορ (14 τρίποντα).
Που πέρασε μετά βίας τους 30 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, για να απογειωθεί σχεδόν στους 50 στο δεύτερο.
Που έχανε το ένα ριμπάουντ μετά το άλλο στην αρχή, για να κλείσει το ματς με 20 δικά της επιθετικά ριμπάουντ.
Που ανέτρεψε διψήφια διαφορά, κι ήξερε πως αν μείνει κοντά ως το τέλος, η πλάστιγγα θα έγερνε προς το μέρος της.

–Ο Βασίλης Σπανούλης

ως ηγέτης νέου τύπου

Που δεν έχει χάσει ποτέ σε ημιτελικό Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα.
Που έχει κάνει τέσσερις κηδείες την τελευταία εξαετία στην πιο ακριβή ομάδα της Ευρώπης.
Που έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και τους εσωτερικούς συσχετισμούς.
Που μόνο του σπανού τα γένια (και του Σπανούλη τα μαλλιά) δεν έχει καταφέρει ακόμα.
Απόντος του Διαμαντίδη, που έχει αποσυρθεί, το δίλημμα της εποχής θα μπορούσε να αποκτήσει άλλες διαστάσεις και να γίνει: “φαλάκρα Σπανούλη” vs “φαλάκρα Μανού Τζινόμπιλι”.

Οι δαίμονες της ΤΣΣΚΑ

Πιο διαχρονικοί κι από τους Δαίμονες του Καρβέλα και της Βίσση.

2012, Κων/πολη: ανατροπή από το -19, με το Σφαιρόπουλο στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ, βοηθό του Καζλάουσκας -που του φόρεσαν τότε το παρανόμι “Υπνάουσκας”- και το φινάλε με το διάσημο πεταχτάρι του Πρίντεζη.
2013, Λονδίνο: αμυντικό ρεσιτάλ του Ολυμπιακού που κράτησε την αρκούδα στους 52 πόντους.
2015, Μαδρίτη: κρεσέντο με συνεχόμενα ατομικά καλάθια στο τελευταίο τρίλεπτο από το Σπανούλη, που μέχρι τότε ήταν άφαντος στον αγώνα.
2017, Κων/πολη: η ιστορία επαναλαμβάνεται, το κακό… τετάρτωσε για τους Ρώσους.

Δύο χρονιές δε συνάντησαν τα τελευταία χρόνια τον Ολυμπιακό. Το 2014 και το 2016. Την πρώτη φορά γνώρισαν ήττα-αποκλεισμό “αλά Ολυμπιακός” από τη Μακάμπι. Τη δεύτερη ήταν πέρυσι που έφτασαν στον τελικό και την κατάκτηση του τροπαίου.

Αν κάποιοι συνεχίζουν -για κάποιο λόγο- να μπερδεύουν την ΕΣΣΔ με τη σημερινή Ρωσία, δεν έχουν παρά να συγκρίνουν την παλιά, κραταιά ΤΣΣΚΑ -την ομάδα του Κόκκινου Στρατού- με τη σύγχρονη λιγόψυχη ξεδοντιασμένη εκδοχή της…

Ο Βαγγέλης Ιωάννου

το βελούδινο μικρόφωνο

Κατάφερε να χωρέσει στα επινίκια την επέτειο για τη γενοκτονία των Ποντίων. Την ισχυρή Ελλάδα -που δεν είναι παρίας γιατί… έχει τον Ολυμπιακό. Την “εθνική” αστική τάξη και τις “δύο οικογένειες που επενδύουν τα χρήματά τους στο μπάσκετ”. Ως και το Μαρξ κατάφερε να “αποδομήσει”:
-Η ιστορία επαναλαμβάνεται, κι όχι ως φάρσα, όχι ως τραγωδία…

Κι αν κάποιοι πιστεύουν πως ο Ολυμπιακός βασίστηκε στα 20 επιθετικά του ριμπάουντ, σίγουρα αγνοούν το… “πολυτιμότερο στοιχείο στο σύγχρονο μπάσκετ”

Αλλά οι οιωνοί για την Κυριακή είναι θετικοί: αν βραχνιάσει ο Ιωάννου, τον αγώνα θα τον περιγράψει άλλος.

Ο τελικός

Η Φενέρ έχει την έδρα και το κοινό, αλλά μπορεί να ταιριάζει περισσότερο -αγωνιστικά μιλώντας- στο στιλ των ερυθρόλευκων. Αλλά το βασικό είναι να παίξουν όπως σήμερα και να μην έχουν αδειάσει, οργανικά και πνευματικά, από την υπερπροσπάθεια, για να μην την πατήσουν, όπως το 15′ στη Μαδρίτη. Αν και κάποιοι εργάζονται ήδη προς αυτήν την κατεύθυνση…