Ντροπή στον εργάτη, στο σκλάβο ντροπή

Μερικές σκέψεις με βάση την παρακάτω προκλητική δήλωση του… “επιχειρηματία της χρονιάς”, με όνομα που παραπέμπει στις “Τρεις Χάριτες”, αλλά δεν είναι αυτό ασφαλώς το πρόβλημα.

Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή. Πόσο μάλλον όταν βοηθάει, με την απλήρωτη υπεραξία, στην ανάπτυξη και τα κέρδη του αφεντικού -που είναι ζήτημα αν έχει δουλέψει ποτέ στη ζωή του.

Κανένα κέρδος δεν είναι ντροπή. Αυτό μας λέει ο επιθετικός και θρασύς νεοφιλελευθερισμός, που καλοδέχεται το κέρδος από όπου κι αν προέρχεται: εκμεταλλευτές, διαπλεκόμενοι, φοροφυγάδες, τοκογλύφοι, μαυραγορίτες, λαθρέμποροι, δωσίλογοι… Όλοι αυτοί κατά βάθος, ήταν παρεξηγημένοι επενδυτές. Πότε-πότε ακούμε ίσως κάνα “αριστερό” να ψελίζει κάτι για “υγιή επιχειρηματικότητα”, αλλά στην πράξη, η μόνη αρρώστια που βλέπουν είναι η “δαιμονοποίηση του κέρδους και των επενδύσεων”.

Η φτώχια είναι ντροπή κι όνειδος, κακομοιριά για όσους δεν είναι άριστοι και πετυχημένοι. Μας το λένε ξετσίπωτα στα μούτρα μας, ανερυθρίαστα, μακριά δηλαδή από τους κόκκινους που διεκδικούν “ψωμί” και απειλούν να τους πάρουν την μπουκιά το παντεσπάνι από το στόμα.

Ήθελα να ‘ξερα δεν ντρέπεσαι…
Ασφαλώς και δεν ντρέπονται. Στην τελική, μισή ντροπή δική τους, μισή δική μας, που τους ανεχόμαστε -και τους αφήνουμε την υπεραξία ολόκληρη. Κι αυτό είναι τελικά το μόνο για το οποίο θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.

“Ντροπή στον εργάτη, στο σκλάβο ντροπή, στο αίμα αν δεν πνίξει μια τέτοια ζωή…” όπως λέει και το τραγούδι.