Πάσχα στο σοσιαλισμό

Λένε πως στους κομμουνιστές αρέσει να πηγαίνουν στον επιτάφιο τη Μεγάλη Παρασκευή, γιατί είναι συνηθισμένοι από τις πορείες. Μα εμάς δε μας αρέσει να προχωράμε σιωπηλοί, σαν τεθλιμμένοι συγγενείς, που περιφέρουμε ένα νεκρό σαρκίο, περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Θέλουμε να φωνάζουμε συνθήματα, να διεκδικούμε. Στις πορείες δεν (πρέπει να) είσαι σα… “Μεγάλη Παρασκευή”, αλλά ζωντανός, χαρούμενος, παίρνεις δύναμη απ’ τον κόσμο, ανοίγει το μάτι σου.

Σκυφτός στα καφενεία, στους δρόμους σκεφτικός
Μα χτες μες στην πορεία, περνούσες γελαστός

Κάποιοι άλλοι λένε πως οι πορείες μας μοιάζουν υποτονικές, σαν επιτάφιος. Κι έτσι αρχίζουν τα βαρελότα, τις κροτίδες και τα δυναμιτάκια, γιατί έχουν μπερδέψει την ανάσταση με την επανάσταση. Πότε θα τελειώσει άραγε αυτό το αστείο (;) με τις ευχές για “καλή επ-ανάσταση”;

Οχι φίλε μου δεν είναι στα Εξαρχεια αλλά έξω από χριστιανική εκκλησία που γιορτάζει την ανάσταση pic.twitter.com/4stovRMpyA

— Makis Sinodinos (@MakisSinodinos) 7 Απριλίου 2018

Η ανάσταση κι η επανάσταση προέρχονται ετυμολογικά και νοηματικά από τη δική μας στάση. Που για τους πιο πολλούς είναι παθητική, στάση αναμονής, για τη Δευτέρα Παρουσία και τον ουρανοκατέβατο σωτήρα. Ενώ άλλοι αντιμετωπίζουν τις πορείες και τις απεργίες σαν έθιμο, που κάνει τον κύκλο του, και φτου από την αρχή.

Μας λένε πως αυτά που λέμε είναι για τη Δευτέρα Παρουσία του σοσιαλισμού. Αλλά βασικά δεν πίστεψαν ούτε καν στην πρώτη παρουσία του υπαρκτού, που τον βάζουν σε εισαγωγικά για να δείξουν πως ήταν ανύπαρκτος. “Ε, τότε δώστε μου πίσω αυτό που δεν υπήρξε”, όπως λέει κι ένα ανέκδοτο της μετασοβιετικής εποχής.

Αυτοί λοιπόν δε μένουν με σταυρωμένα τα χέρια. Τα απλώνουν πάνω στο σταυρό του μνημονιακού μαρτυρίου, τραβάνε αγόγγυστα το γολγοθά τους και λένε “σταύρωσέ με αγά μου να αγιάσω”. Δεν μπορούν να περιμένουν μια μακρινή κι αόριστη αλλαγή, και τα δίνουν όλα για το “εδώ και τώρα” της αδικίας και της εκμετάλλευσης.

Ενσαρκώνουν τη νηστεία και την εγκράτεια ως βαθιά εδραιωμένη νοοτροπία, τόσο που φαίνεται να γεννήθηκαν με αυτήν, σαν εγγενές χαρακτηριστικό τους. Τόσα χρόνια συνηθισμένοι στις περικοπές και τη νηστεία, έχουν φάει το παραμύθι για την περίοδο των “παχιών αγελάδων” που πέρασε, και την τιμωρία του Κυρίου που μας δοκιμάζει, λες και πριν τρώγαμε με χρυσά κουτάλια -απ’ αυτά που θα μας έδινε η ΕΟΚ, μόλις μπαίναμε.

Κάθονται και υπομένουν τα χτυπήματα, λες και πρόκειται για φυσικό φαινόμενο ή τις πληγές του Φαραώ -που και αυτές ακόμα οδήγησαν στο Πεσάχ, το εβραϊκό Πάσχα, που σημαίνει “πέρασμα”, όπως πχ πέρασμα στο σοσιαλισμό. Αλλά “στενεύουν τα περάσματα, οι φίλοι μου φαντάσματα”, σαν το σοβιετικό που πλανάται ακόμα πάνω από την Ευρώπη και στοιχειώνει τη μνήμη των αστών.

Δεν υπάρχει κανείς περιούσιος λαός, ούτε… μεσσιανισμός του προλεταριάτου -όπως λένε κάποιοι που “σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ”- παρά μόνο ο δικός μας αγώνας, για τη συνειδητοποίηση και την απελευθέρωση της τάξης μας, του εργαζόμενου λαού. Κι είναι ζήτημα πώς θα τους πάρεις με το μέρος σου, να τους πείσεις να γίνουν αυτοί η αλλαγή που ζητάνε, αντί να περιμένουν κάποιον (άλλο) να θυσιαστεί για να τους σώσει.

Οι σύντροφοι ανοίγουν τέτοιες μέρες τη συζήτηση για τη στάση που πρέπει να κρατάμε, τις ευχές που (δε) δίνουμε, το κρέας που δεν τρώμε κι όλα αυτά που θα μπορούσαν να προκαλέσουν το θείο αίσθημα και την πίστη των πιστών. Κι αυτό θυμίζει λίγο την ιστορία με τους λεγόμενους “νοικοκυραίους” και τους “φιλήσυχους πολίτες”.

Προφανώς και δεν κερδίζεις τίποτα αν τους προκαλέσεις -απλά και μόνο για να δείξεις πόσο ξεχωριστός είσαι- ούτε όμως αν πας με τα νερά τους, για να μη στραφούν εναντίον σου -που θα το κάνουν ούτως ή άλλως, αν δεν αρχίσουν να σκέφτονται διαφορετικά. Το βασικό είναι τι κάνουν σε αυτή τη ζωή, για το βασίλειο της ελευθερίας και την έφοδο στον ουρανό, χωρίς να περιμένουν απαθείς τη βασιλεία των ουρανών να πέσει σα μάννα εξ ουρανού.

Και μην ξεχνάτε: ο Χριστός είναι μαζί μας…

Οι πασχαλινές δημιουργίες και οι φωτογραφίες είναι της Brujita Roja από το Twitter.