REVOLTERPIECES: Σκέψεις περί οργάνωσης

Από το εμείς στο εγώ

Τρεις τύποι έχουν βγει σε εξόρμηση με ανακοινώσεις για το θέμα που είναι τώρα στην επικαιρότητα. Και οι τρεις από εργατική οικογένεια, χωρίς την πολυτέλεια να γεννηθούν σε περιβάλλον ούτε με βιβλία στο σπίτι, ούτε με φίλους με παρόμοια ενδιαφέροντα, ούτε με πολύ χρόνο από μια (μικρή) ηλικία και μετά για πολλές αναζητήσεις.

Η ανακοίνωση που κρατάνε και μοιράζουν στον κόσμο είναι σχετικά με τις εξελίξεις και μετά από μια καλή και σωστή επεξήγηση του τι συμβαίνει, καλεί τον κόσμο να βγει στους δρόμους και να δηλώσει “παρών” στα σχέδια που τον αφορούν και επηρεάζουν τη ζωή του. Την ανακοίνωση αυτή τη συγγράψαν αυτοί οι τύποι, αλλά το ενδιαφέρον είναι αλλού: οι ίδιοι, αν αποτελούσαν μόνο κάποιες σκόρπιες μονάδες, δε θα μπορούσαν να φτάσουν στο επίπεδο να κάνουν την ανάλυση αυτή από μόνοι τους. Δεν έχουν ούτε την μόρφωση, ούτε τις απαιτούμενες πληροφορίες, ίσως και να μην έχουν την “νοητική ικανότητα”. Αλλά τη γράψανε και τη μοιράζουν και τη μετατρέπουν σε υλική δύναμη μέσα στη κοινωνία. Το ενδιαφέρον λοιπόν είναι το πώς το κατάφεραν.

Το κατάφεραν γιατί αυτοί οι τρεις τύποι, όπως είπαμε, δεν είναι σκόρπιες μονάδες. Είναι μέλη ενός επαναστατικού κόμματος. Και οι αναλύσεις που αυτοί με τη σειρά τους προσάρμοσαν στα δεδομένα της περιοχής τους για να καλέσουν τον κόσμο να βγει στο δρόμο δεν είναι ατομικές τους συλλήψεις, αλλά συλλογικές επεξεργασίες. Επεξεργασίες που εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι με τη σκέψη τους, με την ενέργεια τους, με τη φαντασία και τη μελέτη τους κατακτούν, μοιράζονται μεταξύ τους και βγάζουν σαν φωνή προς τα έξω. Που με τη δράση τους τις μετατρέπουν σε υλική δύναμη, σε Ιστορία, σε παράδοση, σε τρόπο σκέψης. Με αυτόν τον τρόπο, οι αδυναμίες του καθενός αλληλοκαλύπτονται και γίνονται, από ανυπέρβλητα, διαχειρίσιμα εμπόδια. Με αυτόν τον τρόπο οργανώνεις τη σκέψη και τη δράση και αντί για χίλιους θολωμένους ανθρώπους που ο καθένας προσπαθεί να ανακαλύψει τον τροχό απ’ την αρχή, δημιουργείς μια μάχιμη στρατιά που προοδεύει και κατακτά νέα πεδία και επίπεδα σκέψης. Και ακόμα και αν κάποιος φύγει, λχ γιατί πεθαίνει, η παρακαταθήκη του είναι εκεί, έχει καταγραφεί στην Ιστορία, δε σκορπάει στον άνεμο.

Μόνος ο άνθρωπος έχει δύο μάτια
αλλά το Κόμμα έχει χίλια.
Μόνος ο άνθρωπος βλέπει μια πόλη
αλλά το Κόμμα βλέπει έξι χώρες.
Μόνος ο άνθρωπος μπορεί να σπαταλήσει μια στιγμή
αλλά το Κόμμα έχει πολλές στιγμές.
Μόνος ο άνθρωπος μπορεί να εξαλειφθεί
αλλά το Κόμμα δεν μπορεί να εξαλειφθεί
γιατί οι τεχνικές του είναι αυτές των φιλοσόφων του
και αντλούνται από την συνείδηση της πραγματικότητας
και πεπρωμένο τους σύντομα είναι να την αλλάξουν
μόλις οι μάζες τις κάνουν δικές τους.

(…)

Από το εγώ στο εμείς

Ο κάθε ένας που συμμετέχει στο κίνημα, ή ακόμα καλύτερα στην οργάνωση, αποτελεί ένα κύτταρο ενός οργανισμού. Όσο πιο υγιές είναι το κάθε ένα κύτταρο, όσο πιο δυνατό, τόσο πιο δυνατός ο οργανισμός. Όσο πιο πολλές ικανότητες έχει ο κάθε ένας στρατιώτης, τόσο πιο αξιόμαχο το στράτευμα. Όσο περισσότερες γνώσεις φέρει ο καθένας στον ιδιαίτερο τομέα ενασχόλησης του, όσο καλύτερος γίνεται στο αντικείμενό του, και στο επίπεδο που αυτός προσκομίζει την εργασία του και τις ικανότητες και τις γνώσεις του στην κοινή υπόθεση, τόσο πιο δυνατή γίνεται η κάθε οργάνωση.

Ένας κάνει ένα διδακτορικό στη μηχανική και βγάζει κάποια συμπεράσματα. Η γνώση του προσκομίζεται στη συλλογικότητα, επεξεργάζεται με βάση τις προϋπάρχουσες γνώσεις και γίνεται κοινό κτήμα, κοινή θέση, γίνεται πολιτική θέση.

Ένας μουσικός μαθαίνει να γράφει όλο και καλύτερη μουσική και με κάθε τραγούδι του γίνεται πιο ικανός να πείθει αλλά και να δίνει νέους τρόπους να βλέπουμε την πραγματικότητα, που είναι ο σκοπός της Τέχνης άλλωστε.

Ένας μαθαίνει σε πολύ υψηλό επίπεδο τη φιλοσοφία και την εξηγεί στους συντρόφους του για να την κατακτήσουν και αυτοί.

Κάθε τι που μαθαίνεις, κάθε τι που μπορείς να κάνεις, κάθε τι που καταφέρνεις, όταν είσαι μέλος σε κάτι που ξεπερνάει τον εαυτό σου, αποκτά ένα παραπάνω επίπεδο νοήματος. Από ιδέα, γίνεται ζωή. Και αυτό, σου δίνει μάλλον μια έξτρα ώθηση να προσπαθείς να εξελίσσεσαι. Να μην επαναπαύεσαι σε αυτά που ξέρεις, σε αυτά που μπορείς.

(…)

Ποιος νομίζεις πως είναι το Κόμμα;
Κάθεται σ’ ένα μεγάλο σπίτι μπροστά από ένα πάνελ με διακόπτες;
Είναι οι αποφάσεις του άγνωστες, περιβάλλονται οι σκέψεις του από μυστικότητα;

Εμείς είμαστε.
Εσύ κι εγώ κι αυτοί — όλοι εμείς είμαστε.
Σύντροφε, τα ρούχα που φοράει είναι τα δικά σου ρούχα, το κεφάλι
με το οποίο σκέφτεται είναι το δικό σου.
Εκεί που κοιμάμαι, εκεί είναι το σπίτι του, εκεί που υπομένεις την επίθεση αυτό αντεπιτίθεται.

Μπ. Μπρεχτ- “Η Απόφαση”, Εγκώμιο στο κόμμα