Αυτά μόνο στην Ελλάδα (δε) συμβαίνουν

Πώς το κόβεις το πράγμα;

Κοίτα να δεις… Την άλλη βδομάδα, σου ‘χε κόψει την ανάσα ένα ανάποδο ψαλίδι. Τώρα αφήσαν τα ψαλίδια, πήραν τα μαχαίρια, και… τους έσφαξαν στο γόνατο, τελευταία φάση. Σε γνωρίζω από την κόψη… Κι αναρωτιέσαι: μπαίνεις ή δεν μπαίνεις στο γήπεδο με το κουμπούρι κ. Πρόεδρε;

Κι έρχεται ο άλλος, με τους κοιλιακούς φέτες, που τους δείχνει σε κάθε ευκαιρία, όταν πανηγυρίζει τα γκολ του (και μόνο αυτά), και λέει πως δεν καταλαβαίνει γιατί κάνουν οι άλλοι έτσι. Φέτες κι ο εγκέφαλος, λοβοτομή… Και άντε να καταλάβει μετά γιατί δεν τον συμπαθούν, όχι ως παίκτη, ως περσόνα.

Θα μου πεις, έτσι μεταφέρουμε τη δική μας αρρωστημένη νοοτροπία, και τα βλέπουμε όλα από το πρίσμα της Σούπερ Λίγδας, κοράκια, σφαγές, συμφέροντα, κτλ.
Ενώ το σωστό ποιο θα ήταν; Να λες πως αυτά μόνο στην Ελλάδα γίνονται και να πίνεις νερό στο όνομα της καλής Ευρώπης, σα φιλελές;

Εδώ απλά οι διαιτησίες πάνε ασορτί με το θέαμα. Εκεί έχουν κάποιες ματσάρες, κι έρχεται μετά αυτό να σου κόψει την όρεξη. Δε συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Η “Ελλάδα” είναι παντού…

Κομμένο μαχαίρι δηλαδή και το Τσου-Λου; Όχι βέβαια. Η “αρρώστια δεν κόβεται”. Αλλά όχι να κάθεσαι να χολοσκάς, χωρίς λόγο. Τι σε κόφτει εσένα αν τον έσπρωξε ή αν τους έσπρωξε;

Κόψε τα οπαδιλίκια και πιάσε το τόπι εσύ, μη μένεις κι εδώ θεατής, όπως στη ζωή. Κάνε ομάδα, όπως η Στεάουα Κοκορετσίου και τόσοι άλλοι. Κι αν αρχίσεις κι εκεί να βλέπεις παράγκες, αδικίες κτλ, είσαι όντως άρρωστος…