Στο συνάδελφο Stephán

“Από δω ο συνάδελφος Stephán εκ Γαλλίας, ειδικεύεται στις προηγμένες συσκευές μάρκας “Mékapses”, “χαίρω πολύ”, “ασαντέ” κλπ. Καράφλας, μπυροκοιλιάς, μουστάκι α λα Lemmy, μαύρο πανταλόνι με τιράντες, μαύρο τσαλακωμένο t-shirt Slayer, περικάρπια με καρφιά στα δυο χέρια, φάτσα που ισορροπεί ανάμεσα στον σχιζοφρενή δολοφόνο με την τσατάλα κι ενός κουτοπόνηρου μπούλη, περιστοιχιζόμενος από αύρα απλυσιάς, παίζει να ‘χε να κάνει μπάνιο απ’ την πρωτοχρονιά. Μάλιστα.

Από τις συστάσεις με τους συναδέλφους στην καινούργια δουλειά αυτός έκανε μπαμ από μακρυά. Σαν ετεροχρονισμένος μεταλάς Οβελίξ, που αντί να λαξεύει μενίρ, κάνει troubleshooting στα χοντροκομμένα – σαν μενίρ -και ξεπερασμένα μαραφέτια που υποστηρίζει τεχνικά. Και δέκα φορές πιο ανώριμος απ’ τον χάρτινο Γαλάτη, αν κρίνω απ’ τα καρφιά. Τι dress code και μαλακίες, δουλίτσα να βγαίνει.

Για την ιστορία, η εταιρεία “Μékapses Λίμιτεδ” κόντευε να βαρέσει φαλιμέντο πριν την αγοράσει η “Βahateles Inc.” που πριν λίγο καιρό έπιασα δουλειά. Και μαζί με την ξεπερασμένη τεχνολογία της πήρε και το πελατολόγιο αλλά και τους εργάτες, που εξακολουθούν να υποστηρίζουν τα εν λόγω μαραφέτια γιατί οι πελάτες που πάντα δίκιο έχουν, εξακολουθούν να τα χρησιμοποιούν. Μικρές ιστορίες καθημερινής καπιταλιστικής ανθρωποφαγίας, αλλά τι να λέμε τώρα; “Διεσώθησαν οι θέσεις εργασίας” (#not!).

Για να φανώ ευγενής, να δείξω κι εγώ γαλατική αβρότητα του λέω: ωραία μπλούζα. Χάρηκε σαν πιτσιρίκι που του ‘δωκαν γλειφιτζούρι.

Μετά από μερικές μέρες, παραμονές πρωτομαγιάς μας έλαχε να μας εκπαιδεύσει στις γκουμούτσες του, εμένα και δυο νέους συναδέλφους απ’ την εξεγερμένη Τυνησία, μιαν χαριτωμένη μελαχρινή κι έναν συμπαθέστατο μοντέρνο βεδουίνο. Φραγκόφωνοι – και καθόλου φραγκοφονιάδες – και οι δυο, ίσως και λίγο μαζεμένοι ως νεότευκτοι μετανάστες στην κεντρική Ευρώπη, μιλούσαν μεταξύ τους το χαριτωμένο αραβογαλλικό κράμα και κοίταζαν με καχυποψία το οβελιξοειδές φρικιό. Το οποίο φρικιό σήμερα φορούσε ακριβώς τα ίδια πλην του t-shirt που σήμερα ήταν AC/DC. Ευρεία γκάμα στη μουσική θα ‘λεγε κανείς αλλά για να τη βρίσκει με Εντίθ Πιαφ δεν έμοιαζε.

“Ο εργάτης στις μεγάλες αποθήκες δεν χρειάζεται καν εκπαίδευση με το μαραφέτι μας. Το δένει στη ζώνη του, φοράει τα ακουστικά του και λαμβάνει εντολές από μια σέξι φωνή: πήγαινε στο διάδρομο οχτώ, πάρε ένα κιβώτιο και πήγαινε στη βάση.
Έχεις άλλα δυο λεπτά διάλειμμα. Έχεις υπερβεί το χώρο επίβλεψης, επίστρεψε στη βάση.
Σε πέντε λεπτά τελειώνει η βάρδια σου. Η παραγωγικότητά σου μειώθηκε κατά 8.6%, μπαίνεις στην επικίνδυνη ζώνη για απόλυση. Σε ευχαριστώ που συνεργαστήκαμε”.

Η συμπαθητική γαλλική του προφορά δεν έσωσε το ατυχές αστείο.

Μετά από λίγο: “Μόλις ο εργάτης τελειώσει τη δουλειά που ‘του βάλε η γλυκιά φωνή στ’ ακουστικά, πρέπει να επιβεβαιώσει λεκτικά, να πει π.χ ‘έτοιμος’. Δυστυχώς το σύστημα δεν αναγνωρίζει ξένες προφορές της Γαλλικής. Κρίμα για τους αφρικάνους εργάτες, χα χα χα!” Αμηχανία για τους Τυνήσιους συναδέλφους. Εμένα άρχισε να μ’ ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Δε μίλησα, λίγο τα άσχημα αγγλικά, λίγο οι διαφορετικές κουλτούρες, σκέφτηκα μήπως δεν κατάλαβα καλά.

“Τις προάλλες είχα μια περίπτωση, ο πελάτης είχε τέσσερεις Νορβηγούς εργάτες. Το σύστημα δεν κατάλαβαινε τα γαλλικά τους και δουλειά δε γινόταν. Με ρώτησε αν μπορεί να βρεθεί κάποια λύση, ‘φυσικά’ του απάντησα, ‘απόλυσέ τους και πάρε Γάλλους’, χα χα χα!”

Έκρηξη θυμού.

“Το βρίσκεις αστείο;” Σε έντονο ύφος.

Σιωπή. Προσπαθεί να το σώσει. “Δεν νομίζω ότι θα τους απέλυε επειδή έκανα ένα αστείο…”.

Αμήχανη σιωπή απ’ τους υπόλοιπους και τον ίδιο. Σφίγγω τα δόντια και τα χερούλια της καρέκλας. Ψιλοέτρεμε θαρρώ η φωνή μου.

“Δεν είναι αστείο.”

Μετά από μια ώρα επανήλθε με το σιχαμερό χωρατό του, προσπαθώντας να πάρει το πάνω χέρι γιατί ένιωσε ότι αποστομώθηκε πριν προφανώς. Δεν γελάσαμε προφανώς.

Δεν ξανάδειξα γαλατική αβρότητα έκτοτε. Έμαθα πήγε στη Γαλλία να ψηφίσει, έχω μια αμυδρή υποψία σε ποιον (ποιαν) υποψήφιο-α το ‘ριξε. Μου ‘ρθε ξανά με τις ίδιες τιράντες, την ίδια, αλλοιωμένη απ’ τις δηλητηριώδεις ιδέες μάπα, με t-shirt τα μάτια μιας τίγρεως. Κανείς δεν του μιλούσε, ίσως γιατί ανέδιδε ως συνήθως τη μπόχα απ τις τοξίνες του εγκεφάλου του. Πάλι καλά να λες που τον απομόνωσαν οι συνάδελφοι.

Δεν είναι αστείο συνάδελφε Stephán. Άει γαμ#*%@… συνάδελφε Stephán.

Σημείωση: ομοιότητα με πρόσωπα κάθε άλλο παρά συμπτωματική είναι.