Σε αυτήν τη χώρα που στα δυο έχει σχιστεί

Θυμάμαι παλιά στο δημοτικό, πριν πιάσω την εφηβεία κι αφήσω πίσω κάτι σύνδρομα -σε ελαφρά και αναστρέψιμη μορφή ευτυχώς- περηφάνιας για τη “Μακεδονία (την) ξακουστή” και το μεγάλο στρατηλάτη Αλέξανδρο, μου άρεσε να σκέφτομαι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Βορρά και της Θεσσαλονίκης, της πρωτεύουσας των Βαλκανίων, όπως μας την έλεγαν καμιά φορά, για να μας φύγει το σύνδρομο της συμπρωτεύουσας. Και η αλήθεια είναι πως δε μας έλειπαν και πολλά πράγματα για να χαράξουμε δική μας πορεία, ως αυτοτελής κρατική οντότητα.

Θάλασσα έχουμε, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει, φαντάσου να έμπαινε και το τρίτο πόδι προς τουριστική αξιοποίηση -καλομελέτα και έρχεται. Η Θάσος είναι το καλύτερο νησί για τις οικογένειες, η Σαμοθράκη το δεύτερο καλύτερο νησί για τους γκρούβαλους (τους εναλλακτικούς, ας το πούμε έτσι) κι ο Πλαταμώνας από τα πιο ωραία μέρη, όπως πλακώνει η θεϊκή σκιά του Ολύμπου από το μεσημέρι -αν και έχει πλακώσει η μισή Λάρισα από το πρωί. Αυτοί όμως θα αφήνουν συνάλλαγμα στα Τέμπη, εκτός κι αν τους πείσουμε για μια αμοιβαία επωφελή συνεργασία-ενσωμάτωση στο νέο κράτος.

Βουνά για αντάρτικο έχουμε, χιόνια, κέντρα, φυσικές ομορφιές. Τις περισσότερες και μεγαλύτερες λίμνες -ακόμα κι από την Αιτωλοακαρνανία, τη Φινλανδία της Ελλάδας. Κι αν η Κορώνεια βαίνει προς εξαφάνιση, χρόνο με το χρόνο, θα έχουμε πάντα τη Βόλβη και την κίνησή της με τους Οννεδίτες.

Τα μεγαλύτερα ποτάμια, που κάποτε λέει θα μας δώσουν πλωτή σύνδεση με το Δούναβη και τη Βόρεια Θάλασσα, και τότε ποιος μας πιάνει…

Θα είχαμε δικό μας πρωτάθλημα, να παίρνουμε κάθε χρόνο μια χαρά, και το μπάσκετ δε θα έφευγε ποτέ από το Βορρά. Δε θα περιμέναμε να έχουμε Σπαρτάκ και Ντιναμό Θεσσαλονίκης, για να δούμε τίτλους, τρόπαια, κύπελλα. Δε θα ήταν ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα, σε ακούω να λες, και δε θα βλεπόταν. Ενώ τώρα, ε; Οφθαλμόλουτρο…

Έχουμε κάμπο, μεγαλύτερο κι απο το θεσσαλικό νομίζω, άρα διατροφική αυτάρκεια, γελάδια που βγάζουν ωραία γάλατα σε κάθε νομό σχεδόν, άσπρα και σοκολατούχα, που οι χάμω τα λένε όλα Μίλκο και κοροϊδεύουν εμάς που τα λέμε κακάο…

Θα είχαμε και δική μας ενέργεια στην Πτολεμαΐδα -Συμπτολεμαΐδα, όπως το λένε όλο μαζί οι τοπικοί πόντιοι, και μια φίλη μου μπερδευόταν, νόμιζε πως αυτό ήταν όλο μαζί το όνομα και έλεγε “στη Συμπτολεμαΐδα- και ολοδικό μας καρκίνο, να τον χαιρόμαστε.

Έχουμε πιο νόστιμα φαγητά, πιο σωστή ορολογία για αυτά, μπαχάρια σαν το μπούκοβο, που κάτω το περνούνε για σλάβικο (και είναι), όπως κι εμάς εξάλλου.

Έχουμε άλλο κλίμα, άλλες καιρικές συνθήκες -σε σχέση με την Κρήτη πχ που είναι άλλη ήπειρος- νοοτροπία και ρυθμούς. Ο καιρός γαρ εγγύς και οι συνθήκες είναι υπερ-ώριμες…

Νομίζω πως τα ‘χα βολέψει καλά μες στο μυαλό μου. Και δεν ξέρεις, σ/φε αναγνώστη, τι “χαρά” είναι να βλέπεις τις παιδικές σου εμμονές να επιστρέφουν και να “δικαιώνονται”, κατακτώντας τα δικαιώματά τους στην ενήλικη ζωή. Ότι υπάρχουν κάποιοι που τα παίρνουν στα σοβαρά και ιεραρχούν ψυλά το ενδεχόμενο να κοπεί η Ελλάδα στα δύο, εξαιτίας της μπάλας, ή ένας κεντρώος βουλευτής που σε κάνει να ανατριχιάσεις από ριζοσπαστικό, καθώς τραγουδά μαζί με το πλήθος “να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή”…

Ένας από τους χτεσινούς ομιλητές στο συλλαλητήριο της Καμάρας, που εκπροσωπούσε τους οργανωμένους, είπε πάνω-κατω το εξής: “επειδή θα λένε πάλι πως είμαστε με το Σαββίδη, εμείς είμαστε μέχρι τέλους με όποιον κάνει τον ΠΑΟΚ μεγάλο και δεν έρχεται να κονομήσει απ’ αυτόν”. Σωστό σκεπτικό, θα μου πεις. Γενικά ναι. Μόνο που αν το διευρύνεις λιγάκι, θα μπορούσε πχ -τυχαίο παράδειγμα πάντα- να είναι κι υπέρ κάποιου που θα είχε την ομάδα, για να κάνει ξέπλυμα χρήματος -όπως συμβαίνει συχνά στο ποδόσφαιρο- γιατί βάζουν χρήματα και δεν κονομάνε από αυτήν.

Λίγο παραπάνω από την εξέδρα της Καμάρας, πέτυχα περνώντας κάτι οπαδούς που συζητούσαν εκστασιασμένοι για τον Ιβάν και τη συνάντησή του με τον Πατριάρχη στα Ιεροσόλυμα, γιατί έτσι έδειξε -στους κακούς- “ποιοι είναι μαζί μου”, “να τι δύναμη έχω”. Είδες ο μεγάλος…; Αλλά όχι, αυτοί δεν είναι με τον Πρόεδρο, ιδιωτικός στρατός κτλ, είναι μαζί του απλώς γιατί κάνει μεγαλύτερη την ομάδα…

Σαν τα παιδάκια, που καυχιούνται για τους νονούς τους, ποιος έχει περισσότερα λεφτά και θα τους πάρει την καλύτερη λαμπάδα, όχι απλά Σπάιντερμαν αλλά κατευθείαν από τα Ιεροσόλυμα. Τώρα αν δεν είναι κανονικός νονός, αλλά της νύχτας, εντάξει τώρα, ας μη σκαλώνουμε στις λεπτομέρειες…

Η ανθρωπότητα παραμένει ακόμα στο παιδικό στάδιο ανάπτυξής της. Κι ο κόσμος πρέπει να μάθει πρώτα την αλφαβήτα, να ξεκινήσει από την αρχή, προτού μάθει να αρθρώνει αυτοτελή ταξικό λόγο. Να αναγνωρίσει ποια είναι τα συμφέροντά του, ποιες σημαίες είναι δικές του και ποιες όχι. Και προπαντός ότι η Ελλάδα είναι κομμένη στα δύο, όχι ανάμεσα σε Βόρειους και Νότιους, το ΠΟΚ και τον ΠΑΟΚ (ή όποιον άλλο), τους επιχειρηματίες που εμπλέκονται στο ποδόσφαιρο, αλλά σε τάξεις. Την Ελλάδα των εκμεταλλευτών κι αυτή του εργαζόμενου λαού, που θα παλέψει κόντρα σε όλους για το πρωτάθλημα, αλλά το βασικό είναι να κατέβει να παίξει και να μη χάνει αμαχητί.