“The Working Dead” – Εκεί που το σκίτσο συναντά την ταξική πάλη

Από σήμερα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Τόπος το άλμπουμ του Πάνου Ζάχαρη “The Working Dead”, η σειρά με την οποία ξεκινάνε συνήθως τα Σαββατοκύριακά μας, όταν οι περισσότεροι εργαζόμενοι παίρνουν ρεπό κι εκδικούνται την εργάσιμη εβδομάδα που προηγήθηκε -για να τους “εκδικηθεί” με τη σειρά της αυτή που έρχεται.

Οι ιστορίες του Πάνου Ζάχαρη λειτουργούν κάπως σα μηχανή του χρόνου και μας ταξιδεύουν σε διάφορες εποχές. Όχι για να γυρίσουμε πίσω και να διορθώσουμε τα γεγονότα, αλλά για να διδαχτούμε από αυτά και να αλλάξουμε τη ροή τους σήμερα.

Ο Ζάχαρης σπούδασε στο Ιστορικό της Φιλοσοφικής και κατά μία έννοια εμβαθύνει στο αντικείμενό του από τη σκοπιά του σκιτσογράφου και αντιστρόφως, απογειώνει τα σκίτσα του από τη ματιά του ιστορικού. Εξάλλου, η μισή και παραπάνω απόλαυση σε πολλές ιστορίες, είναι η ετικέτα στο πρώτο καρέ, που μας δίνει το ιστορικό πλαίσιο, πού και πότε.

Λένε πως ο σκιτσογράφος είναι ένα είδος δημοσιογράφου με πενάκι. Κι ότι η ιστορία ξεκινάει εκεί που τελειώνει η δημοσιογραφία. Ο Ζάχαρης καταφέρνει, απ’ αυτήν την άποψη, να ακροβατεί αριστοτεχνικά μεταξύ των δύο πεδίων, να ξεφεύγει από τον εφήμερο σχολιασμό της επικαιρότητας, με διαχρονικές αναφορές, που παραπέμπουν, ωστόσο, σαφώς στο σήμερα -όπως στην ιστορία με τον απεργιακό νόμο.

Και ποιο είναι το διαχρονικό μήνυμα που βγαίνει από την Ιστορία και τις ιστορίες του άλμπουμ; Οι τελευταίες είναι βασικά μια οπτικοποίηση ενός περίφημου αποσπάσματος από το “Κομμουνιστικό Μανιφέστο”, που μας λέει πως “η ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών είναι ουσιαστικά η ιστορία ταξικών αγώνων: ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρόνος και δουλοπάροικος, μάστορας και κάλφας, με μια λέξη καταπιεστής και καταπιεζόμενος, σε μια ακατάπαυστη μεταξύ τους αντίθεση, έναν αδιάκοπο αγώνα, πότε ανοιχτό, πότε σκεπασμένο“. Κάτι σαν το clasico των αιωνίων της ταξικής πάλης, όπως θα έλεγαν κι οι κλασικοί, και ας χάνουμε ενίοτε άνευ αγώνα, χωρίς να κατέβουμε καν στο γήπεδο να παλέψουμε.

Κι η ζωή τραβά την ανηφόρα, γράφεται με ταξική πάλη, προχωρά όχι σαν ζόμπι από το “Walking Dead”, που ήταν η πηγή έμπνευσης για το λογοπαίγνιο και το όνομα του άλμπουμ, όχι αγκαλιά με τους βρικόλακες του κεφαλαίου που ρουφάνε αχόρταγα “υπεραξία”, αλλά χωρίς αυτούς κι εναντίον τους.

Σας φαίνονται λίγο ξύλινα όλα αυτά; Ε, πάρτε λοιπόν το άλμπουμ του Ζάχαρη, για να καταρρίψετε ένα δημοφιλές στερεότυπο, με το χαμόγελο στο στόμα.

Το Παρασκευο-Σαββατοκύριακο που μας έρχεται, εκτός από εκδίκηση στην εργάσιμη εβδομάδα που φτάνει στο τέλος της, μπορείτε να συναντήσετε από κοντά τον Πάνο Ζάχαρη στο Comicdom CON. Σας περιμένει με χαρά και υπόσχεται να σας γεμίσει το άλμπουμ ζωγραφιές κι αφιερώσεις, με ταξικά υπονοούμενα.