Η αληθινή τέχνη, μια αναγκαιότητα…

Η τέχνη έχει τη δύναμη να προκαλέσει μεταβολές στη συλλογική συνείδηση… Κι ως αναγκαιότητα κι ως αντικειμενική πραγματικότητα διαθέτει την ισχύ για να μεταβιβάσει αληθινή γνώση, σύνεση και διδαχτικές εμπειρίες, για να μυήσει και να προσηλυτίσει τον άνθρωπο στις κοινωνικές, πολιτικές κι ιδεολογικές αξίες και αρχές… Μπορεί να δημιουργήσει κοινωνικές μετατοπίσεις, μπορεί να ξεσηκώσει και να αποκαλύψει καινούριες δυνάμεις, ικανές να δημιουργήσουν ριζικές κοινωνικές αλλαγές και σε μια κορυφαία στιγμή, μέσα στην τυρβώδη ροή των γεγονότων, μπορεί να ξεχαρβαλώσει αυτό που υπάρχει και που δεν αντιστοιχεί στον άνθρωπο και στις ανάγκες του, για να επινοήσουν επιτέλους οι θνητοί και να επιτελέσουν αυτό που πρέπει να υπάρξει: Ένας κόσμος αληθινός, ανεξάρτητος και ακέραιος στο μπόι των θεών και των ανθρώπων…

Όμως, επιδέξιοι δημαγωγοί καλλιτέχνες, εκμεταλλευόμενοι την προνομιακή τους θέση, επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορική μνήμη, τις ελπίδες και τα οράματα των λαών της γης, για να διατηρήσουν άθικτη κι απείραχτη τη συντηρητική τάξη των πραγμάτων, που ευτελίζει και ταπεινώνει τους πολλούς…

Αλλά ο άνθρωπος, στοχάζεται και αντιδρά μόνο όταν αφυπνιστεί το ασυμβίβαστο πνεύμα του κι η αδούλωτη ψυχή του… Να μη σωπαίνεις λοιπόν σύντροφε ποιητή μπροστά στη βαρβαρότητα και στη βία των καιρών αλλά μήτε και να μιλάς ακατάσχετα για ανάξια κι επουσιώδη ζητήματα… Κι άμα αποχτήσει η συνείδησή σου σαφή εικόνα για την κακοήθη, κι ελαττωματική πραγματικότητα που κατατρέχει και τυραννά τον κόσμο της ανάγκης, τότε να στρατευτείς κι εσύ στην ιδέα της ανατροπής, να αντιπαραταχτείς και να συγκρουστείς με συνέπεια και με πάθος για να αποτρέψεις τα αλογάριαστα δεινά της ζωής: Την αδικία, το αίμα, το ψέμα, τις φωτιές, τις πληγές και τα δάκρυα…

Όμως, απαιτείται μια ιδιάζουσα σύνδεση και μια συγκεκριμένη επίψαυση των γεγονότων για την προσέγγιση της αντικειμενικής αλήθειας… Κι ο κάθε αληθινός καλλιτέχνης που μόχθησε για να την αποχτήσει, έχει ηθικό χρέος να την διατυπώσει δόκιμα, ταιριαστά και αποδεχτά γιατί αυτό προσδοκά κι ελπίζει ο εκτεθειμένος κι ο απροίκιστος άνθρωπος, αυτός που διάγει βίο αλγεινό σε μια κοινωνία μίζερη, απωθητική και δυσάρεστη …

Κι αν αυτό αποτελέσει γεγονός, τότε η πραγματικότητα θα αφηνιάσει και με έναν ασύλληπτο κι ιδεώδη τρόπο, οι ιδέες και τα οράματα των αδικημένων και των παραγκωνισμένων θα αποχτήσουν σχήμα και μορφή και μέσα σ’ αυτή την έκσταση, θα αναδυθούν και θα μετασχηματιστούν σε εντυπωσιακή, θεσπέσια και κορυφαία πράξη…

Γιώργος Μπίμης