Όταν έκλαψε ο Ινιέστα

Είναι κοινό μυστικό και μοιάζει με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος τέλους. Ο Αντρές Ινιέστα, ένας από τους σπάνιους ποδοσφαιρικούς καλλιτέχνες του καιρού μας, δίνει τις τελευταίες του παραστάσεις με τα μπλαουγκράνα χρώματα και μας αποχαιρετά μετά το Μουντιάλ, για να περάσει μάλλον τα ποδοσφαιρικά του γεράματα στην Κίνα, με ένα χρυσό συμβόλαιο -αντί για ποδοσφαιρική σύνταξη.

Χτες έπαιξε τον τελευταίο του τελικό με την Μπαρτσελόνα, για το Copa del Rey, ενάντια στη Σεβίγια. Μπορεί στο κύκνειο άσμα του στο Τσάμπιονς Λιγκ η εμφάνιση της ομάδας του να ήταν για τα κλάματα, αλλά τώρα δάκρυσε για πολύ διαφορετικό λόγο, και δεν ήταν δάκρυα χαράς για το Κύπελλο, το 5-0 ή το πολύ ωραίο γκολ που έβαλε. Αυτές οι διακρίσεις μικρή σημασία έχουν για έναν καλλιτέχνη, μπροστά στο χειροκρότημα και την αναγνώριση του κοινού.

Όταν τον έβγαλε ο Βαλβέρδε, για να εισπράξει την αποθέωση, όλο το γήπεδο σηκώθηκε στο πόδι και τον χειροκροτούσε, κάνοντάς τον να λυγίσει και να δακρύσει από συγκίνηση. Και δεν ήταν μόνο οι φίλοι της Μπάρτσα, αλλά κι αυτοί της Σεβίγια -που καλομαθημένοι κι αυτοί στους τίτλους, έκαναν μετά τους δικούς τους παίκτες να δακρύσουν με τις χλιαρές τους αποδοκιμασίες.

Σε αντίθεση με την Μπαρτσελόνα και τους Καταλανούς εν γένει, τον Ινιέστα τον αγαπάει όλη η ποδοσφαιρική Ισπανία, γιατί είναι χαμηλών τόνων, με φωνή μικρού παιδιού, απαράμιλλες ικανότητες με την μπάλα στα πόδια. Κυρίως όμως γιατί έβαλε το γκολ που έδωσε στην Ισπανία το Μουντιάλ του 2010 και το αφιέρωσε στον αδικοχαμένο Ντάνι Ζάρκε της Εσπανιόλ -τον παίκτη της μισητής συμπολίτισσας της Μπαρτσελόνα. Έκτοτε είναι κάτι σαν έθιμο να τον χειροκροτάνε παντού και πάντα, σε όλα τα γήπεδα. Το χτεσινό όμως ξεπερνούσε κάθε προηγούμενο και κάθε συναίσθημα που μπορεί να είχε νιώσει μέχρι τώρα ο παίκτης. Που σίγουρα είχε ακόμα κάνα δυο γεμάτα ποιοτικά χρόνια -κι αυτό κάνει πολλούς να στενοχωριούνται ακόμα περισσότερο, που τον χάνουν πρόωρα, και μαζί με αυτόν και τη γενιά του τικι-τάκα -με τον Τσάβι στη μεσαία γραμμή.

Το τέλος δεν έχει ανακοινωθεί επίσημα, αλλά το διαισθάνονται όλοι, και το αφήνει να εννοηθεί κι ο ίδιος ο παίκτης. Μπορεί κατά βάθος να απεχθάνεται τους αποχαιρετισμούς και να μας λέει αντίο με τον τρόπο του. Αλλά φροντίζει να φύγει διακριτικά κι αθόρυβα, όπως ακριβώς ήρθε, προτoύ γίνει βάρος και πρόβλημα για την ομάδα του -όπως πχ ο Βενγκέρ για την Άρσεναλ, σε έναν άλλο τέλος κι αποχαιρετισμό, που ανακοινώθηκε επισήμως αυτές τις μέρες.

Αυτός που δε συγκινήθηκε πάντως, γιατί δεν είναι ο ρόλος του και γιατί δεν έχει ίσως τις ψυχικές προϋποθέσεις να το κάνει, είναι ο αστυνομικός που φαίνεται στην παραπάνω εικόνα να καταγράφει τις κερκίδες στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Ισπανίας, για να σημειώσει ποιοι τον γιούχαραν και δε σεβάστηκαν το εθνικό σύμβολο. Μπορεί η τεχνολογία να προσφέρει σύγχρονα μέσα και δυνατότητες ακόμα και στις δυνάμεις καταστολής, αλλά ο ρόλος του ασφαλίτη-χαφιέ είναι πάντα ο ίδιος, όπως ο τύπος στην “κόρη μου τη σοσιαλίστρια”, που σημείωνε ονόματα. Ή και ακόμα παλιότερα, που οι ταινίες ήταν βουβές, χωρίς λόγια, όπως και ο ισπανικός ύμνος -στην επίσημη εκδοχή του- για να μην νιώθουν πως προκαλούνται οι εθνότητες που περιλαμβάνει το ισπανικό κράτος.