Έρχονται άλλες εποχές…

Είμαστε πια πρωταθλητές, έρχονται άλλες εποχές… έλεγε το τραγούδι. Αλλά οι τίτλοι φεύγουν και οι εποχές μένουν πάντα καταθλιπτικά ίδιες.

Αυτή η εφήμερη χαρά -όπως την έλεγε κι ο Ντέμης, που δεν πρόλαβε ποτέ να την ζήσει ο ίδιος σαν παίκτης, ήρθε ξανά μετά από 24 χρόνια, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, για την ΑΕΚ κι ενώ έμοιαζε σαν το μαρμαρωμένο βασιλιά, που όλο θα ζωντανέψει και όλο μένει ακίνητος, σαν πέτρινος -και τα πέτρινα χρόνια της ομάδας.

Εκτός δικαστικού απροόπτου… όπως λέει και το ρεπορτάζ του 902.

24 χρόνια μετά τον τελευταίο τίτλος (για μια ομάδα που ιδρύθηκε το 24′) και μόλις τέσσερα αφού τελείωσε το αγροτικό της σε Β’ και Γ’ Εθνική, για να μηδενιστούν τα χρέη της, που ήταν η πιο μαρτυρική στιγμή για τους οπαδούς της, αλλά η βάση του σχεδίου για τον ιδιοκτήτη της ομάδας και του ΟΠΑΠ.

24 χρόνια είναι μια εποχή ολόκληρη, και κάποιοι θα αρχίσουν να αναλογίζονται πόσα άλλαξαν: στην ομάδα, στο πρωτάθλημα, στην ίδια την κοινωνία. Κι οι πιο πολλοί θα σταθούν στο γήπεδο που δεν υπάρχει πια, αλλά μπαίνουν ξανά τα θεμέλια της Αγιάς Σοφιάς, με τους όρους που ήθελε ο σύγχρονος Ιουστινιανός, που συσπειρώνει τα πλήθη γύρω του με το σύνθημα της νίκης (“Νίκα”).

Αλλά το βασικό είναι να δούμε πόσα έχουν μείνει ίδια και χειροτερεύουν συνεχώς. Οι ΠΑΕ, οι παράγοντες (και όχι, δεν είναι προφανώς μόνο ο Μελισσανίδης, που είναι ο συνδετικός κρίκος με το τελευταίο πρωτάθλημα της ΑΕΚ), οι διαιτησίες, τα στημένα, το παρασκήνιο στην Ομοσπονδία κοκ…

Μόλις ξεθυμάνει λίγο η εφήμερη χαρά του πρωταθλήματος, πρέπει και αυτοί και οι άλλοι (και όλοι μαζί είμαστε εμείς που πρέπει να σταματήσουμε να στηρίζουμε τα συμφέροντα των πραγματικών “άλλων”) να αναλογιστούμε γιατί δεν έρχονται “άλλες εποχές”, γιατί το ποδόσφαιρο κάνει τέτοια πισωγυρίσματα, κάνοντας το χτες να μοιάζει ρομαντικό και αθώο…