Όταν η κάλπη ραγίζει σαν την καρδιά του ΔΑΠίτη

Τις πρώτες μου φοιτητικές τις θυμάμαι πολύ έντονα. Όχι μόνο για το πρωτόγνωρο προεκλογικό κλίμα που συνάντησα αλλά κυρίως για τις ατέλειωτες και σε βάθος συζητήσεις που προηγήθηκαν πριν από αυτές. Αυτό συμβαίνει όταν είσαι 18 και αναποφάσιστος και μήλον της έριδος μεταξύ ΕΑΑΚ και Πανσπουδαστικής. Η δική μου πρώτη προεκλογική περίοδος είχε μέσα πενταετή πλάνα, ΝΕΠ, Στάλιν, δίκες τις Μόσχας, Μπρέζνιεφ, 20ο συνέδριο, Κολχόζ, Γράψα, 89′ και δεν συμμαζεύεται. Τα ζητήματα που απασχολούν όλους τους πρωτοετείς φοιτητές δηλαδή.

Αυτό που με αποτελείωσε όμως ήταν άλλο. Πρωινό φοιτητικών και κατηφορίζω προς το αμφιθέατρο. Κλασικά, κόσμος πηγαινοέρχεται, μπλουζάκια ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, αφίσες παντού, σκουπίδια, μουσικές, ένας χαμός. Στο τραπεζάκι των ΕΑΑΚ άνετος και με ένα  στυλό στο χέρι να σημειώνει ο ναρίτης που τυχαίνει να είναι και συντοπίτης μου. Διαβάζει Λένιν και “Τι να κάνουμε”. Διότι αν δεν κουβαλήσεις τον Λένιν να τον διαβάζεις στις φοιτητικές εκλογές τότε πού;  Το γραφικόμετρο έχει ήδη χτυπήσει κόκκινο. Πλησιάζω να χαιρετήσω. “Έλα να δεις” μου λέει. Μου δείχνει μία σελίδα από το βιβλίο. Διαπιστώνω ότι έχει υπογραμμίσει με κόκκινο μελάνι μία ολόκληρη παράγραφο και στο πλάι με κεφαλαία γράμματα έχει γράψει μέσα σε κύκλο: “ΛΑΘΟΣ”

“Κάτσε να σου αναλύσω γιατί είναι λάθος” μου λέει. “Άστο ρε Χρήστο, άλλη φορά” του λέω και φεύγω με ελαφρά για την κάλπη γλυτώνοντας τα χειρότερα. Που να ήξερε ο Βλαδίμηρος ότι θα κινδύνευε να αποδομηθεί μία Τετάρτη πρωί, έξω από μία κάλπη φοιτητικών εκλογών. Για την ιστορία, 8 χρόνια μετά, ακόμα δεν έχω κάτσει να μου αναλύσει το λάθος.

Γενικά είμαι σίγουρος ότι όποιος έχει ασχοληθεί με τις φοιτητικές εκλογές θα έχει να διηγηθεί μία ιστορία βίας ή νοθείας. Και ισχύει ο κανόνας ότι όσο πιο εκλογικά ισχυρή είναι μία μεγάλη παράταξη η ΔΑΠ ή η ΠΑΣΠ στα καλά της χρόνια τόσο πιο απροκάλυπτα θα είναι και τα περιστατικά που θα έχει να μοιραστεί. Η σχολή μου ήταν δαπιτοκρατούμενη. Στη διάρκεια των εκλογών λοιπόν προκύπτει θέμα με τη σφραγίδα αφού δεν υπάρχει μελάνι για το  ταμπόν και δεν μπορούν να σφραγιστούν οι φάκελοι. Η ΚΝΕ ζητά την προσωρινή διακοπή μέχρι να βρεθεί λύση. Οι Δαπίτες θεωρούν ότι δεν συντρέχει κανένας λόγος να σταματήσει η διαδικασία και ότι μία “υπογραφούλα” από την πρόεδρο της εφορευτικής είναι αρκετή. Αυτό συνέβαινε διότι η ΔΑΠ είχε κατεβάσει αρκετό κόσμο που δεν έδειχνε διατεθειμένος να περιμένει για πολύ. Άντε να ψηφίσουμε να φύγει η υποχρέωση.  Στο παραβάν λοιπόν είναι φοιτητής που έχει μη σφραγισμένο φάκελο και με το που βγαίνει πάει να τον ρίξει στην κάλπη. Ο σύντροφος ΚΝίτης λοιπόν είναι έτοιμος για όλα και αποφασίζει να ανέβει πάνω στο έδρανο και κάθεται πάνω στην κάλπη.

–Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ. ΤΕΛΟΣ. Ανακοινώνει καθήμενος στο θρόνο της κάλπης.

–ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΡΕ ΜΑΛ…; ΚΑΤΕΒΑ ΚΑΤΩ ΜΗΝ ΓΙΝΕΙ ΧΑΜΟΣ. Προειδοποίησε ο ΔΑΠίτης. Ενώ εκείνη τη στιγμή ακούγεται και ένα κρακ και η πλαστική κάλπη αρχίζει να ραγίζει. Λες και ράγισε η καρδιά του, ο ΔΑΠίτης έξαλλος αυτή τη φορά:

-ΛΟΙΠΟΝ ΜΑΛ…ΜΕΝΑ, ΔΕ ΘΑ ΧΑΛΑΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ. Είπε και άρπαξε το πόδι του συντρόφου και άρχισε να τον τραβάει για να τον ρίξει κάτω. Τότε ο σύντροφος με μία κίνηση μεγάλου σέντερ φορ πιάνει βολέ με το κουτεπιέ στο σβέρκο του ΔΑΠίτη και το μπλαφ από το γεμάτο σουτ αντήχησε σε όλο το αμφιθέατρο. Ακολούθησαν σκηνές απείρου κάλλους που ο καθένας μπορεί να φανταστεί.

Μετά από κάνα πεντάλεπτο και μπόλικες ψιλές (και χοντρές) εμφανίζεται ο Συριζαίος με καμία δεκαριά μελάνια στα χέρια.  Και σαν άλλος Ραντανπλάν κοιτάζει τριγύρω και αναρωτιέται τι γίνεται. Ναι. Οι Συριζαίοι ήταν υπεύθυνοι για τα μελάνια. Άχρηστοι μια ζωή.

Γενικά τα περιστατικά βίας είναι συχνό φαινόμενο. Τις περισσότερες φορές για ασήμαντη ή ήσσονος σημασίας λόγους και αφορμές. Υπάρχουν δε και οι περιπτώσεις που ακόμα και η ψυχιατρική επιστήμη θα δυσκολευόταν να δώσει απαντήσεις. Σε μία καταμέτρηση λοιπόν και ενώ οδεύουμε προς το τέλος της διαδικασίας, η ΔΑΠ έχει χάσει την αυτοδυναμία και υπάρχει διακριτή άνοδος της ΠΑΣΠ. Ο αρχιδαπίτης λοιπόν (αργότερα πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ) με απόλυτα γαλήνιο ύφος πιάνει το μικρόφωνο που ανακοινώνονται τα αποτελέσματα και διαμηνύει στους πασόκους τα εξής: “Αν το τελευταίο ψηφοδέλτιο είναι ΠΑΣΠ θα σας γ****ουμε”. Η τελευταία λέξη συλλαβιστά για έμφαση. Οι πασόκοι έχουν παγώσει και τα πανηγύρια έχουν σταματήσει. Οι σύντροφοι βλέπουνε το πατιρντί να έρχεται και κάνουνε αλυσίδες. Οπότε όταν φτάνουμε στο τελευταίο και βγαίνει Πασπουδαστική οι πασόκοι πρέπει να το πανηγύρισαν πιο πολύ (από μέσα τους) από όλα τα ΠΑΣΠ σε όλη την καταμέτρηση. Τότε ξαναπαίρνει το μικρόφωνο ο ίδιος ημίτρελος και ανακοινώνει ότι “τη γλυτώσατε ατσαλάκωτοι φέτος μ***πανα”. Η τελευταία λέξη πάντα συλλαβιστά.

Τις φοιτητικές εκλογές πρέπει να τις παίρνεις όσο σοβαρά χρειάζεται. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Μπορείς να γελάς με τις δαπίτισσες που κλαίνε όταν πηγαίνουν καλά, με τις πασπίτισσες που κλαίνε για τον ίδιο λόγο. Να αηδιάσεις με τα αισχρά συνθήματα σεξιστικού περιεχομένου που υποβιβάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια όσων τα εκφωνούν. Να θυμάσαι τις ωραίες στιγμές που κοροϊδεύεις τους ΕΑΑΚίτες όταν χάνουν την ΣΕΜΦΕ και άμα μιλήσουν να τους λες “πίσω από τα παιδιά, πίσω από τα παιδιά”. Να πανηγυρίσεις γιατί πήραμε 5% στις κοινωνική θεολογία, αφού δεν ήτανε τυχαία του Στάλιν η σχολή και κόκκινη θα βάψουμε τη θεολογική (το υπόλοιπο 95% πάει στη ΔΑΠ) και γενικά να κρατάς τα θετικά σαν μια ωραία ανάμνηση ωραίων χρόνων χωρίς πολλές έννοιες και βάρη.