Δεν ήμουνα κι εγώ στο Σπόρτιγκ

Η αλήθεια είναι ότι έχω μπλέξει με κακές παρέες. Δέχομαι καλέσματα για φαγητό σε μέρη που ούτε το gps δεν σε βοηθάει, πολλές φορές χωρίς όνομα, με ακάλυπτους χώρους ντυμένους με τζαμαρίες, τραπέζια και καρέκλες της δεκαετίας του 70′. Στο τσακίρ κέφι να πάω σε καμιά παρουσίαση βιβλίου ή θέατρο, τις πιο πολλές φορές μικρές σκηνές και ερασιτεχνικό. Πού θέλω να καταλήξω θα μου πείτε. Ε, να κανείς δεν με κάλεσε να πάμε παρέα να ακούσουμε τον πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, στην πρώτη εκδήλωση του DiEM25 στην Ελλάδα. Ρώτησα, είναι η αλήθεια, αν θα πάει κανείς διακριτικά και ή έκαναν ότι δεν μ’ άκουγαν, διακριτικά πάντα άλλαζαν κουβέντα, ή με ρωτήσανε αν έχω διαβάσει Ζίζεκ τελευταία. Δεν καταλαβαίνω γιατί…

Έχω ξεφύγει λίγο από το θέμα αλλά επανορθώνω πάραυτα. Διάβασα λοιπόν την πρώτη ενημέρωση από την ΕΦΣΥΝ και την παρουσία μαζί με το παράπονο του δημοσιογράφου για την χαμηλή προσέλευση και ότι ο κόσμος δεν εκτίμησε με την παρουσία του το δημοφιλή συγγραφέα και μέντορα πια αρκετών διάσημων της τέχνης και όχι μόνο. Όπως μας ενημερώνει ο δημοσιογράφος βρισκότανε στο Λονδίνο την προηγούμενη εβδομάδα, όπου σ’ ένα από τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της πόλης «έβλεπες πρώτο πρώτο το νέο του βιβλίο. Και όχι στους πάγκους με τα υπόλοιπα, αλλά σε τεράστιους διαφημιστικούς πύργους φτιαγμένους από δεκάδες αντίτυπα, στην είσοδο του καταστήματος. Μπεστ σέλερ». Για να μην μακρηγορώ το παράπονό του ήτανε η χλεύη μεν από τα ντόπια ΜΜΕ, γιατί τον ζηλεύουν μάλλον και τον κυνηγάνε, και η αποχή του κόσμου από την παρουσίασή του, γιατί μάλλον δεν έχει καταλάβει την μεγάλη του ανιδιοτελή λαχτάρα και συνεισφορά στην αλλαγή της ευρωπαϊκής μας οικογένειας, και προτίμησε να δει τον ημιτελικό του μπάσκετ. Τώρα πώς συνδέονται το μπάσκετ που άρχιζε στις 6.30 και η παρουσίαση του Γιάνη στις 9, δεν ξέρω. Ρωτήστε τον δημοσιογράφο της ΕΦΣΥΝ.

Και έρχεται η δεύτερη ενημέρωση από την ίδια εφημερίδα. Πατρονάρισμα το λέμε εμείς αλλά δεν ξέρω για σας. «Η ομιλία του Γιάνη Βαρουφάκη στο Σπόρτιγκ».

Λέει ο κ. Βαρουφάκης:

«Πολλοί ρωτούν: Τι είναι αυτό το DiEM; Είναι η νέα Φιλική Εταιρεία των Ευρωπαίων δημοκρατών που ετοιμάζει την ρήξη με την Ανίερη Συμμαχία του Eurogroup, του EuroWorkingGroup, του Βαθέως Κατεστημένου που διαλύει την Ευρώπη».

Δηλαδή αν όλοι εμείς οι Ευρωπαίοι δημοκράτες έρθουμε σε ρήξη (τον τρόπο δεν μας λέει, αλλά είμαι σίγουρη ότι έχει πλάνο που θα μας το αποκαλύψει μετά) με το Eurogroup, του EuroWorkingGroup και του κατεστημένου θα ανακτήσουμε την απολεσθείσα δημοκρατία μας; Γιατί ως γνωστόν οι πολιτικοί ως φυσικά πρόσωπα παράγουν τις πολιτικές και όχι το σύστημα που γεννάει τέτοιους πολιτικούς. Κ. Βαρουφάκη, ρήξη με τις προτάσεις των Ευρωπαίων βιομηχάνων της «Βusiness Europe» θα κάνουμε ή είναι σύμμαχοί μας αυτοί;

Το Κίνημα που στην Ελλάδα έρχεται για να συμφιλιώσει, να σταματήσει την διχόνοια μεταξύ των εργαζόμενων πτωχών και των ανέργων, των πτωχευμένων επιχειρηματιών και των πτωχευμένων εργαζόμενων, των δημόσιων και των ιδιωτικών υπαλλήλων. Το κίνημα που εκφράζει την βουβή απόγνωση του Έλληνα, την σιωπηλή ανασφάλεια του Γερμανού, τον κρυφό καημό του μετανάστη.

Πάμε όλοι μαζί για την ευρωπαϊκή μας ανασυγκρότηση δηλαδή. Αν σταματήσει η διχόνοια θα τα λύσουμε όλα; Σωστά κατάλαβα; Η διχόνοια είναι συνώνυμο της αταξικής κοινωνίας γιατί «συμφιλίωση» χωρίς ίσες αφετηρίες δεν έχει ξαναγίνει (δεν επικαλούμαστε μόνο ιστορία την ερμηνεύουμε κιόλας).

H Συμφιλίωση των Ελλήνων μεταξύ μας θα είναι αδύνατη όσο το βαθύ ευρωπαϊκό κατεστημένο και η ελληνική ολιγαρχία επιμηκύνουν την επτάχρονη γενικευμένη, τετραπλή πτώχευση: πτωχευμένο κράτος, πτωχευμένες τράπεζες, πτωχευμένες επιχειρήσεις, πτωχευμένες οικογένειες. Την ανυπόφορη κατάσταση του να χρωστούν όλοι σε όλους και κανείς να μην μπορεί να πληρώσει. Όσο αυτό συνεχίζεται ελέω των ελληνικών κυβερνήσεων η διχόνοια θα πλανάται σαν φάντασμα πάνω από μια χώρα που ερημοποιείται ασταμάτητα, δωρίζοντας τους νέους της σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.

Δηλαδή αν έχουμε ΑΕΠ Ελβετίας το λύσαμε το πρόβλημα; Αν ναι, μπορείς να αποδομήσεις και το «ο εργάτης δεν ανήκει σ’ αυτόν ή σε κείνον τον κεφαλαιοκράτη, αλλά στην τάξη των κεφαλαιοκρατών» του Μαρξ; Δεν ξέρω αν ο ευρωπαϊστής Ζίζεκ μπορεί να βοηθήσει.

Το μόνο καλό είναι ότι όταν η κρίση είναι τόσο βαθιά δημιουργούνται προϋποθέσεις συμφωνίας μεταξύ πολιτικών δυνάμεων, παραδοσιακά ανταγωνιστικών. Έντιμοι φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, Κεϋνσιανοί και Μαρξιστές, λιμπεραλιστές και μονεταριστές – μπορούμε να συμφωνήσουμε στο τι πρέπει να γίνει αύριο το πρωί: Για να ξεφύγει η Ελλάδα από την ερημοποίηση πρέπει να συμφιλιωθούμε συμφωνώντας σε τρεις στόχους:

Α. Αναδιάρθρωση όλων των χρεών, ιδιωτικών και δημόσιων.
Β. Δραστική μείωση όλων των φορολογικών συντελεστών και του σταθερού κόστους της οικονομικής δραστηριότητας.
Γ. Τερματισμός των αυτο-τροφοδοτούμενων περικοπών συντάξεων, επενδύσεων, μισθών.
Η επίτευξη αυτών των στόχων μπορεί και απαιτείται να αποτελέσει την βάση για την ΛΥΣΗ.

Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Πολλοί έντιμοι μαζευτήκαμε. Και φιλελέδες και Μαρξιστές και Κεϋνσιανοί και Λίμπεραλ και Μονεταριστές… Κανένας άτιμος υπάρχει μεταξύ μας ή μετράνε οι αγνές προθέσεις ΟΛΩΝ μας για την εθνική ανασυγκρότηση της χώρας μας πρώτα και μετά της Ευρώπης;

Στα σοβαρά τώρα. Κανένα μέτρο δεν είναι αποτέλεσμα της διόγκωσης του χρέους αλλά της εξέλιξης της καπιταλιστικής κρίσης. Καμιά βιωσιμότητα κανενός χρέους, καμιά διαχείριση του αστικού κράτους που ονομάζει δημοκρατία δεν πρόκειται να καλυτερεύσει την ζωή και την ποιότητα της εργατικής τάξης. Ανάπτυξη και ανασυγκρότηση έχει μόνο ένα δέκτη, αυτόν των κερδών του κεφαλαίου με την εκμετάλλευση και το τσάκισμα των εργαζομένων.