“Ο αθλητισμός είναι φασισμός”… Αλήθεια Στιβ;

–Φυσικά και είμαι φασίστας, δήλωσε χτες ο Γιατζόγλου, αφού ματαιώθηκε η συνεργασία του με τον Πανιώνιο. Αν μη τι άλλο απέκτησε αυτογνωσία και δεν προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, όπως όλοι οι χρυσαυγίτες και προπαντός τα ηγετικά στελέχη του κόμματος που υποστηρίζει. Καλό θα ήταν να ακολουθήσουν το παράδειγμά του.

–Με κρίνουν για τα πολιτικά μου φρονήματα κι όχι για τη δουλειά μου, είπε προσπαθώντας να παρουσιάσει τον εαυτό του σαν θύμα. Ξεχνάει όμως πως από τη στιγμή που αποδέχεται το ρόλο του φασίστα, είναι ο ίδιος που κρίνει τους άλλους από το χρώμα της επιδερμίδας τους κι όχι από την προσωπικότητά τους ή την αξία τους. Γι’ αυτό κανείς φασίστας δεν έχει θέση στα γήπεδα και τις κερκίδες.

–Λες και ζούμε στο 1967 και στην Χούντα, που αν έλεγες πως είσαι κομμμουνιστής σε έστελναν στη Γιάρο. Έχουμε και τώρα αριστερή Χούντα δηλαδή;
Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο ούτε αριστερή κυβέρνηση. Κι όσοι είναι κομμουνιστές σήμερα, μπορούν να τους συλλάβουν για αφισοκόλληση, για εξακρίβωση στοιχείων ή γιατί ρίχνουν τα σύμβολα της “ελληνο-αμερικανικής φιλίας”, όπως το άγαλμα του Τρούμαν. Αλλά κι ο Στιβ Γιατζόγλου δεν είναι ένα τέτοιο σύμβολο…;

-Και πες ότι ο Γιατζόγλου δεν έχει πρόβλημα… Για έναν άνθρωπο του μεροκάματου, που φοβάται να μιλήσει για τις απόψεις του δημόσια, τι σημαίνει αυτό; Θα μπορούσε να χάσει την δουλειά του δηλ αν πιστεύει κάτι διαφορετικό;
Η δημοκρατία στους χώρους δουλειάς είναι ασφαλώς υπαρκτό πρόβλημα. Κανείς βέβαια δεν έχασε τη δουλειά του, επειδή είπε ότι είναι φασίστας. Το πρόβλημα το έχουν όσοι αγωνίζονται, όσοι απεργούν, όσοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο και να καταργήσουν την εκμετάλλευση, τα αφεντικά ως τάξη, όχι όσοι είναι τσιράκια τους.

–Ο αθλητισμός είναι φασισμός, καταλήγει κι αποφαίνεται ο Στιβ, γιατί κανείς προπονητής δεν είναι δημοκράτης και κανείς παίκτης δεν ψηφίζει για να αποφασίσει δημοκρατικά αν θα παίξει ή όχι.
Αυτό όμως λέγεται οργάνωση, Στιβ, όχι φασισμός. Για να μην πάμε πολύ μακριά, σε παραδείγματα σαν την “Κορινθιανή Δημοκρατία” στην ομάδα του Σόκρατες της Βραζιλίας, ας μείνουμε στο πολύ απλό: τα ομαδικά αθλήματα είναι κατεξοχήν δημοκρατικά, γιατί στηρίζονται στο σύνολο κι όχι στο άτομο. Και γιατί μπορούν να τα παίξουν όλοι, ανεξάρτητα από το χρώμα τους και το σωματότυπό τους, ακόμα κι αν έχουν κάποια σωματική αναπηρία (όπως οι τυφλοί που παίζουν ποδόσφαιρο, ή το μπάσκετ με αναπηρικά αμαξίδια), χωρίς να καταλήξουν στον Καιάδα, όπου θα τους έριχνε η φασιστική ιδεολογία της “Αρίας φυλής”.

Το μπάσκετ ειδικά είναι ένα πολύ δημοκρατικό άθλημα, όπου χρειάζεται η ομαδική προσπάθεια όλων και κερδίζει σχεδόν πάντα ο καλύτερος. Όπου αγωνίζονται μαύροι και λευκοί, ψηλοί και κοντοί, και δεν είναι ποτέ σίγουρο ποιος έχει το πλεονέκτημα απέναντι στον άλλο. Το μπάσκετ είναι από τη φύση του αλλεργικό στο φασισμό και όσους τον υποστηρίζουν. Για αυτό και δεν υπάρχει θέση σε αυτό για το Στιβ Γιατζόγλου, εφόσον δηλώνει ανοιχτά πως είναι φασίστας.

Στο μπάσκετ και τον αθλητισμό δε χωράνε επίσης τα επιχειρηματικά συμφέροντα, που επιβάλλουν τη δική τους δικτατορία και σκοτώνουν το παιχνίδι. Κι αυτό ισχύει για όλους τους επιχειρηματίες, είτε είναι από πάνω, είτε είναι στη θέση του “αδικημένου”.

Ο Δ. Γιαννακόπουλος μπορεί να είναι ο ορισμός της λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης, σε επίπεδο συμπεριφοράς και καλλιέργειας. Το πρόβλημα όμως είναι ότι έχει δίκιο -ως προς την Ευρωλίγκα και τη διοργανώτρια αρχή της.

Τις προάλλες, ο μπασκετικός κόσμος συγκινήθηκε με τα δάκρυα του Γιασικεβίτσιους, που έκανε το θαύμα κι έφτασε τη Σταχτοπούτα Ζαλγκίρις στο Φάιναλ Φορ. Όταν έκλαψε ο Σάρας…
Ναι αλλά στις υπόλοιπες σειρές των πλέι-οφ, πολλοί έκλαψαν από τα νεύρα τους.

Στην Μπασκόνια, οι οπαδοί φώναζαν “Mafia-Mafia” για τα σφυρίγματα, στον ΠΑΟ οι οπαδοί πείστηκαν πως το αφεντικό της ομάδας έχει δίκιο που θέλει να αποχωρήσει από τη διοργάνωση, ενώ στο ρώσικο εμφύλιο, διαιτητές και γραμματεία εφηύραν κάτι απίθανο, για να αποτρέψουν την ήττα της ΤΣΣΚΑ, βγάζοντας τον Μπαρτζώκα της Χίμκι από τα ρούχα του…

Τελικά έχει και ο αθλητισμός τις δικές του μικρές “χούντες”. Κι είναι ζωτική ανάγκη να απαλλαχτεί κι από αυτές, μαζί με τον κάθε Γιατζόγλου και κάθε άλλο φασίστα…