Χάθηκε η σφραγίδα του Γεωπονικού…

Ήταν η εποχή που τα σεξιστικά συνθήματα έδιναν και έπαιρναν στα αμφιθέατρα και η ώρα της καταμέτρησης ήταν ώρα ξεκαυλώματος για εκείνους που είχαν λιώσει τις σόλες τους στην προσπάθεια να κλείσουν ψήφους.

Αν η κρίση έκανε ένα καλό, είναι ότι το φοιτητικό κίνημα και η πρωτοπορία του, άφησε πίσω του/της κάποιες ψιλογελοίες και απολίτικες συμπεριφορές του παρελθόντος και το έστειλε να ασχοληθεί με τα σοβαρά, συνδεόμενο -όσο μπορεί τουλάχιστον στην παρούσα φάση- με το επίσης εν υπνώσει εργατικό.

Πίσω όμως στις εποχές του “και στον κ@#ο σας χορεύει η ψ$λ% του ΚΚΕ”, και του “ΔΑΠίτισσα, ΔΑΠίτισσα άσε αυτόν το λέτσο, έλα κι εσύ στην ΠΚΣ, ΔΑΠίτισσα που έχουμε και Γκλέτσο”.

Η “σφραγίδα” του συλλόγου, είναι σύμφωνα με τις εμπειρίες κάποιου που δεν υπήρξε ποτέ φοιτητής, το ιερό δισκοπότηρο για τις παρατάξεις σε κάθε φοιτητικό σύλλογο. Γύρω από ένα “πουκάμισο αδειανό” όπως θα έλεγε και ο ποιητής, από μια σφραγίδα, εκτυλίχθηκε και η ιστορία της οποίας υπήρξα αυτόπτης μάρτυρας και θα σας διηγηθώ παρακάτω.

Ήταν η εποχή -των σεξιστικών συνθημάτων όπως είπαμε νωρίτερα- αλλά και των Ολυμπιακών Αγώνων, τότε που ακόμα τους Γερμανοί τους αγαπούσαμε, λόγω Ρεχάγκελ. Το πλάνο για τις καταμετρήσεις που θα παρακολουθούσαμε είχε φτιαχτεί. Πρώτος σταθμός το Γεωπονικό, στην Ιερά Οδό.

Η ατμόσφαιρα από νωρίς ηλεκτρισμένη. Για πρώτη φορά η ΠΚΣ είχε ελπίδες να περάσει τα ΕΑΑΚ μετά από χρόνια στη σχολή. Τύμπανα, συνθήματα, τα γαρύφαλλα περισσότερα και από εκείνα που έπεφταν στο διπλανό σκυλάδικο και οι ΕΑΑΚίτες να προκαλούν με μπουκάλια προς το μέρος μας αλλά και σπασαρχ…κα χτυπήματα καδρονιών στις καρέκλες του αμφιθεάτρου.

Πίσω από την έδρα του καθηγητή, όπου είχαν στηθεί οι κάλπες, τρεις ΠΚΣίτες. Ένας τρελός Σαμιώτης, μια χαμηλών τόνων τελειόφοιτη συντρόφισσα και ένας σύντροφος, ο παλιότερος των ΠΚΣάριων, με το σουλούπι του Οβελίξ και το ύψος του Ιβάν Ντράγκο, που ο θρύλος τον θέλει να μην μπλέκεται σε επεισόδια με τις άλλες παρατάξεις, για να μη στείλει κανέναν άνθρωπο στο νοσοκομείο. Ίσως και να είχε πέσει μικρός στη μαρμίτα με το μαγικό φίλτρο, ποιος ξέρει;

Η σφραγίδα παραμένει στα χέρια του βλοσυρού ΕΑΑΚίτη, που δείχνει ακόμα πιο βλοσυρός κάθε φορά που η κάλπη βγάζει ψηφοδέλτιο ΠΚΣ και η διαφορά ανοίγει… Σε ανύποπτο χρόνο, η χαμηλών τόνων συντρόφισσα αποσπά την σφραγίδα, για να σφραγίσει -δήθεν- ψηφοδέλτια. Λίγο η αφέλεια του ΕΑΑΚίτη, λίγο ο καημός του για την επερχόμενη ήττα, λίγο τα λόγια του παπά, η σφραγίδα ξεχνιέται στα χέρια της συντρόφισσας.

Η διαδικασία σιγά – σιγά ολοκληρώνεται, τα πανηγύρια δίνουν και παίρνουν και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για την επόμενη καταμέτρηση. Και η σφραγίδα; Οι ΕΑΑΚίτες δεν ξέρουν ποιον να πρωτοβρίσουν. Δεν τους φτάνει η πίκρα τους που έμειναν πίσω μας, χάθηκε και η σφραγίδα. Ένας τολμηρός, προσπαθεί να βάλει χέρι στην τσάντα της συντρόφισσας που θεωρούν πως την έχει πάρει και ξαφνικά αρχίζει μια άνευ προηγουμένου κλωτσοπατινάδα που ξεκινά μέσα από το αμφιθέατρο για να καταλήξει στον προαύλιο χώρο της σχολής.

Οι ΕΑΑΚίτες λεπτό με το λεπτό αποδέχονται την ήττα, η κλωτσοπατινάδα κοπάζει και αφού έχουμε καταφέρει να επιβιβαστούμε στα αμάξια των συντρόφων, ανακαλύπτουμε πως κανείς δεν ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται η περίφημη σφραγίδα…

Μετά από μια σύντομη όσο και καταθλιπτική στάση στη Νομική όπου κορίτσια με μπλούζες της ΔΑΣΠ κλαίνε από χαρά είτε από λύπη για τα αποτελέσματα, μεταφερόμαστε στο Χημείο και στην καταμέτρηση της ΦΜΣ, στην οποία και περιμέναμε πως θα είμαστε πρώτη δύναμη.

Κάθε γαρύφαλλο εξερχόμενο της κάλπης, συνοδεύεται από μικρή παύση της διαδικασίας και συνθήματα. Ένα από τα καλύτερα και τα πιο abstract που έχω ακούσει αυτό για τον -τότε- νέο νόμο πλαίσιο.

“Ο νέος νόμος πλαίσιο θα μας τα πάρει όλα/
σε λίγο οι σχολές μας θα γράφουν Coca Cola/
Γι αυτό και η ΠΚΣ, πίνει 7up/
up, up, up γαμ… όλη η ΔΑΠ”

Την ίδια ώρα οι ΕΑΑΚίτες φτάνουν τις 100 ψήφους παίρνοντας μια θέση στο ΔΣ του συλλόγου και τραγουδούν το εξής ευφάνταστο: “Εκατό, εκατό, ψήφους πήραμε εκατό/ μέσα στο ΔΣ θα πρήζουμε τ’ αρχ… σας τα δυο”.

Ενώ ακολουθεί το ντούρο, όσο και μπερδεμένα επαναστατικό: “Μαρξισμός, λενινισμός, σκέψη Μάο Τσε Τουνγκ, τακτική Πολ Ποτ, σταλινισμός.”

Από στόμα σε στόμα, γίνονται γνωστά τα αποτελέσματα στη Γεωπονική αλλά και η κλωτσοπατινάδα που ακολούθησε για την σφραγίδα. Οι πιο εφευρετικοί, φτιάχνουν αμέσως ένα πρόχειρο σύνθημα και το εκτοξεύουν προς του εμβρόντητους ΕΑΑΚίτες του Φυσικού “Χάθηκε η σφραγίδα του Γεωπονικού και αύριο θα βρίσκεται στο Σπίτι του Λαού”.

Που ήταν όμως η σφραγίδα του Γεωπονικού; Σύμφωνα με την διήγηση της συντρόφισσας, αμέσως μόλις σφραγίστηκε και το τελευταίο ψηφοδέλτιο, εκείνη την “πάσαρε” στον σύντροφο Οβελίξ, που χωρίς να τον πάρει χαμπάρι άνθρωπος, μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε χωρίς να μιλήσει σε κανέναν.

Ουδείς αντιλήφθηκε την απουσία του από το ξύλο, στο οποίο όπως είπαμε παραδοσιακά δεν συμμετείχε και ουδείς είδε την σφραγίδα – σκυτάλη να αλλάζει χέρια.

Σφραγίδες, αφίσες, τραπεζάκια, καρέκλες, Πανσπουδαστική νο 8, το πρόγραμμα της κυβέρνησης του Αφγανιστάν, η Κούβα, οι Σαντινίστας, οι Βιετκόγκ όλα αποτελούσαν κάποτε αφορμή για φοιτητικό ξύλο. Κι ύστερα ήρθε η κρίση, τα μνημόνια, η ανεργία, το brain drain που λένε κάτι ποταμοδαπίτες και εσχάτως και ΣΥΡΙΖΑίοι και τα ξύλα αραίωσαν τόσο που τείνουν να εξαφανιστούν. Μόνο τα ΕΑΑΚ έμειναν σαν ανυπότακτο χωριό στο χάρτη της μίζερης αυτοκρατορίας, να τιμούν τις παραδόσεις σα να μην πέρασε μια μέρα και να παίζουν ξύλο ακόμα. Κυρίως μεταξύ τους.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος στις φοιτητικές εκλογές