Επίθεση στο Μάντσεστερ: η ζωή μετά

Ξαφνικά(;), το βράδυ της Δευτέρας, στις 10.30 μμ στο φουαγιέ του Manchester Arena  ένας νεαρός ανατινάζεται. Η νύχτα σκίζεται από τις κραυγές, η αθωότητα εκτελείται και ο τρόμος θριαμβεύει. Η συναυλία της Αριάνα Γκράντε, ενός ακόμη ποπ ειδώλου για έφηβες, μετατρέπεται σε σφαγείο: 22 άνθρωποι, έφηβοι και νέοι, σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες χάνουν τη ζωή τους. Το νεαρότερο θύμα ένα 8χρονο κορίτσι, η Σάφι Ρόουζ Ρούσος, με καταγωγή από την Κύπρο. 59 τραυματίζονται και 20 νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση, και το Μάντσεστερ μπαίνει και αυτό στη μακριά λίστα των «πληγωμένων από την τρομοκρατία» ευρωπαϊκών πόλεων, μετά το Λονδίνο, το Παρίσι, τις Βρυξέλλες, τη Νίκαια.

Ο δράστης, όπως έχει πλέον ανακοινωθεί, ήταν και αυτός ένας νέος άνθρωπος. Ο Σαλμάν Ραμαντάν Αμπέντι, 22 χρονών. Βρετανός υπήκοος με καταγωγή από την Λιβύη. Ναι από τη Λιβύη που έχει συντριβεί από την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον εμφύλιο που ακολούθησε. Ο Αμπέντι, ζώστηκε μια βόμβα που είχε φτιαχτεί με τέτοιο τρόπο ώστε να προκαλέσει όσο το δυνατόν περισσότερα θύματα. Καρφιά, μπουλόνια και βίδες είχαν χρησιμοποιηθεί και οι μαρτυρίες πως έβγαζαν καρφιά από τα πρόσωπα παιδιών λίγο μετά την έκρηξη, συγκλονίζουν. Ασχέτως των μη εξακριβωμένων πληροφοριών που πλημμυρίζουν το διαδίκτυο για την δράση και εκπαίδευσή του ως «τζιχαντιστή», δεν έχει τόση σημασία ούτε η καταγωγή, ούτε η μουσουλμανική του πίστη. Είναι τα προσωπικά προβλήματα (και η ψυχική υγεία μέσα σε αυτά) η απελπισία, η αγωνία, η περιθωριοποίηση που μετατράπηκαν σε φονικό μίσος και βρήκαν ένα σκοπό μέσα από το κήρυγμα των ισλαμοφασιστών του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) που έσπευσε να αναλάβει την ευθύνη φυσικά. Ασχέτως εάν ο Αμπέντι ήταν «δικός τους» ή όχι. Την αλήθεια μπορεί και να μην την μάθουμε ποτέ.

Ας πάρουμε την υπόθεση ότι ήταν. Δεν ήταν δύσκολο το συναπάντημα με τον ISIS. Δεν είναι μόνο το διαδίκτυο. Κυρίως είναι η χρόνια πολιτική των δυτικών χωρών και της Βρετανίας περιλαμβανομένης. Ειδικά για τη Βρετανία, τη μεγάλη αποικιακή δύναμη, την αυτοκρατορία των πέντε θαλασσών και ηπείρων, του «διαίρει και βασίλευε». Ο Μαρκ Κέρτις* μας δίνει μια πιο πλήρη εικόνα στο βιβλίο του που ερευνά την εγχώρια ισλαμιστική τρομοκρατία μετά τις επιθέσεις του Ιουλίου του 2005. Αναφέρει ότι δεν είναι ΜΟΝΟ η άμεση εμπλοκή της Βρετανίας στους πολέμους και η κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν. Ούτε καν η έκτοτε εκδηλωμένη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, χέρι-χέρι με τη Γαλλία, πιέζοντας αφόρητα αλλά κρυπτόμενες πίσω από τις ΗΠΑ.

Πρώτον, είναι η άμεση στήριξη και συνεργασία με τα πλέον απολυταρχικά και ολέθρια για τους λαούς τους καθεστώτα ανά την υφήλιο, όπως το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία, που έχουν μετατραπεί σε φυτώρια «τζιχανιστών».

Δεύτερον, είναι η πολιτική βούληση όλων των βρετανικών κυβερνήσεων από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και μετά, να συνεργάζονται στενά με τις πλέον αντιδραστικές, ακόμη και ακροδεξιές δυνάμεις περιλαμβανομένων και των ισλαμοφασιστών, ώστε να ανατρέπουν κυβερνήσεις στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, κυβερνήσεις που κρίνονται εχθρικές ή μη φιλικές για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα της Βρετανίας.

Τρίτον, η Βρετανία μαζί με τις ΗΠΑ εξέθρεψαν την Αλ Κάιντα, και δεκάδες άλλες ισλαμοφασιστικές ομάδες,  δουλεύοντας μαζί, με άλλες χώρες αλλά και μόνες τους προς ίδιον όφελος, προκειμένου να προωθήσουν τα συμφέροντα του βρετανικού αλλά και του κεφαλαίου γενικότερα, εξυπηρετώντας εμμέσως και τη «βαριά βιομηχανία» του Σίτυ του Λονδίνου, (του χρηματιστηρίου). Βασικός στόχος της Βρετανίας ήταν να αλυσοδέσει τους λαούς της περιοχής στον καπιταλιστικό ζυγό. Να διαλύσει τη Μέση Ανατολή σε κομμάτια, ώστε να μην υπάρχει μία κυρίαρχη δύναμη, που μπορεί να ελέγχει γεωστρατηγικά την περιοχή και τους δρόμους του πετρελαίου.  Όμως ο στόχος ήταν διττός. Ήταν και η διατήρηση της εμπορικής θέσης και των προνομίων, πετρελαϊκών γιγάντων, που εδράζουν ή διαπραγματεύονται στη Βρετανία, όπως η BP και η Shell, οι οποίες ελέγχουν το 1/6 του παγκόσμιου πετρελαίου και το 40% του πετρελαίου του Περσικού Κόλπου, κυρίως στο Ιράν και στο Κουβέιτ. Αλλά και η διατήρηση των οικονομικών οφελών που προκύπτουν από τα «πολύ σημαντικά συναλλαγματικά αποθέματα των αραβικών κρατών σε στερλίνες». Αποθέματα που προέρχονται από το πετρέλαιο.

Η εκτροφή «παρανοϊκών εκτελεστών» στο όνομα του Ισλάμ, δεν ήταν τελικά δύσκολη υπόθεση. Ευθύνες φυσικά δεν πρόκειται να αναλάβει ουδείς εκ των κυβερνώντων. Το αντίθετο μάλιστα. Για ακόμη μία φορά ο τρόμος  θα εργαλειοποιηθεί για την προώθηση των συμφερόντων και την αέναη αιχμαλωσία λαών και του βρετανικού περιλαμβανομένου. Έτσι, δύο μόλις εβδομάδες πριν τις εκλογές ο τρόμος και ο στρατός (για να επιβεβαιώνει κάθε στιγμή τον τρόμο παντού) αναλαμβάνει να φυλάει τα έρημα. Η πρωθυπουργός Τερέσα Μέι ανέβασε το επίπεδο συναγερμού στο «ανώτατο», για πρώτη φορά από το 2005, τονίζοντας πως η κίνηση αυτή θεωρήθηκε απαραίτητη επειδή οι αρχές δεν είναι σε θέση να γνωρίζουν με βεβαιότητα εάν ο Σαλμάν Αμπέντι ήταν μοναχικός λύκος ή είχε συνεργούς.

Στο πλαίσιο της ενεργοποίησης του μυστικού σχεδίου «Operation Temperer»  του 2015,  που εκπονήθηκε από την κυβέρνηση του Ντέιβιντ Κάμερον, πάνω από 5.000 πάνοπλοι στρατιώτες βγαίνουν στους δρόμους σε κεντρικά σημεία πόλεων φυλάσσοντας τουριστικούς προορισμούς, πολυσύχναστες περιοχές και δρόμους. Βασικά φυλάσσουν την Ντάουνινγκ Στριτ, το παλάτι του Μπάκιγχαμ, ξένες πρεσβείες, το παλάτι του Γουεστμίνιστερ.  Παρότι οι απλοί άνθρωποι, όπως έχει καταδείξει το ιστορικό των επιθέσεων σε ευρωπαϊκό έδαφος, είναι οι στόχοι.

Έτσι, η Βρετανία, με τις περισσότερες κάμερες παρακολούθησης ανά κάτοικο στον πλανήτη και πλέον πλήρως στρατιωτικοποιημένες πόλεις, οδεύει στις εκλογές της 8ης Ιουνίου. Εκλογές με τις οποίες, πρωτοστατώντας για άλλη μία φορά, επιχειρεί μέσω αυτών και σε συνδυασμό με το Brexit, να ανασυντάξει όχι μόνο το πολιτικό σκηνικό αλλά και την καταρρέουσα αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, της οποίας ήταν και η «μητέρα»…  Ανασύνθεση και ανασύνταξη υπό το βλέμμα του στρατού.

*Μάρκ Κέρτις: ιστορικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, πρώην ερευνητής του  Royal Institute of International Affairs (Chatham House) και πρώην επικεφαλής του World Development Movement (σήμερα Global Justice Now).

Χ.Μ.