Η 9 Μάη 1945 είναι το δικό μας φωτεινό ορόσημο

Στις 9 Μάη 1945 και μετά την αυτοκτονία του αρχηγού τους μέσα στην “Φωλιά του Λύκου”, οι αρχιστράτηγοι του υπέγραψαν την άνευ όρων παράδοση της ναζιστικής Γερμανίας, σ’ ένα βερολινέζικο προάστιο.

Είχε προηγηθεί η θριαμβευτική προέλαση του Κόκκινου Στρατού απ’ το Ανατολικό Μέτωπο με κατεύθυνση το ίδιο το Βερολίνο. Ήταν μια αντίστροφη προέλαση απ’ αυτήν, που διατυμπάνιζε το 1942 ο Χίτλερ, ότι θα πραγματοποιούσε η Βέρμαχτ προς τη Μόσχα.

Είχε υποσχεθεί τότε με υπεροψία παγωνιού και ρητορική πυγμή, τον οριστικό διαμελισμό της Σοβιετικής Ένωσης, του πρώτου εργατικού Κράτους στην ιστορία.

Είναι εύστοχη η αντίληψη, πως η λυσσώδης προσπάθεια των Ναζί, να εισβάλουν στην Ε.Σ.Σ.Δ. και να την διαλύσουν στα εξ ων συνετέθη, ήταν επίσης και μια Αντεπανάσταση, με ευμενείς όρους για τα αντιδραστικά συμφέροντα του αστικού και ολιγαρχικού κόσμου της Ευρώπης.

Με την πολιτική κατευνασμού, που είχαν ακολουθήσει απέναντί τους οι μεγάλες αστικές δυνάμεις Βρετανίας και Γαλλίας στον Μεσοπόλεμο, οι Γερμανοί στρατοκράτορες ήδη διέθεταν, το 1940, την καλύτερη πολεμική μηχανή παγκοσμίως. Μια Βέρμαχτ μεθοδικά δημιουργημένη, που με την τακτική Blitzkrieg, που εφάρμοζε, δηλαδή με τον αστραπιαίο κι ολοκληρωτικό πόλεμο, είχε ήδη δώσει δείγματα της ικανότητάς της να προσαρτά τεράστιες εκτάσεις σε πολύ σύντομο χρόνο, σπέρνοντας παντού τον όλεθρο και τον τρόμο.

Οι εθνικισμοί εξάλλου, εκείνη την εποχή ήταν στο φόρτε τους. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχαν ήδη υποταχτεί πολιτικά σε παρόμοιους με τον Χίτλερ δικτάτορες, εθνικιστές ή μοναρχοφασίστες.

Οι Χίτλερ, Μουσολίνι, Φράνκο, Σαλαζάρ, Μεταξάς είναι ίσως οι πιο γνωστοί, υπήρξαν όμως κι άλλοι στην διάρκεια του Μεσοπολέμου. Σε βόρεια, ανατολική, κεντρική και νότια Ευρώπη. Ενδεικτικά και αντίστοιχα σε Φινλανδία, Λιθουανία, Ουγγαρία, Αλβανία κλπ.

Συνολικά η ευρωπαϊκή αστική τάξη δεν έμεινε ασυγκίνητη, μα ούτε και άπραγη ή αμμέτοχη απέναντι στους εθνικιστές δικτάτορες. Συνήθως τους έκρινε, η μεν μετριοπαθής μερίδα της, ως ένα πρόσκαιρο “αναγκαίο κακό”, η δε πιο ενθουσιώδης της, ως μια απαραίτητη μορφή διακυβέρνησης, αφού τέτοια καθεστώτα, της ήταν χρήσιμα επίσης για την προπαγάνδα της.

Οι δικτάτορες αυτοί δεν είχαν εκλεγεί πρωθυπουργοί ή πρόεδροι αστικών δημοκρατιών απ’ το λαό, μα είχαν καταλύσει τα όποια αστικά κοινοβούλια, με επιμέρους διαφορές και τρόπους κάθε φορά, επιβάλλοντας αυθαίρετα την “ενός ανδρός αρχή”, την εξουσία του απόλυτου ηγεμόνα.

Άρα χρησίμευαν κατά πρώτον, ως φόβητρα, μιας και ήταν “εχθροί” του αστικού κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας του “κυρίαρχου λαού”.

Κατά δεύτερον, δεν απείλησαν τα αστικά συμφέροντα, μιας και κανείς όμοιος των Μεταξάδων δεν απαλλοτρίωσε ποτέ την ατομική ιδιοκτησία μιας φάμπρικας ή μιας επιχείρησης, με σκοπό την κοινωνική της ιδιοκτησία, τον εργατικό της έλεγχο και την εν τέλει κομμουνιστική αυτοδιεύθυνση της κοινωνίας, ώστε να καλύπτονται οι συνολικές ανάγκες για τα αγαθά του πολιτισμού και της ίδιας της ζωής, δηλαδή τροφής, στέγης, υγείας, μόρφωσης, σύνταξης κλπ. Αυτή είναι και η αδυναμία βέβαια του καπιταλισμού, όπως άλλωστε και των διάφορων εθνοκρατικιστικών δικτατόρων. Παρέχουν κατά το δυνατόν ένα “κράτος πρόνοιας”, με την φωνή των εργαζομένων ελεγχόμενη ή βιαίως φιμωμένη και διωκόμενη. Ο Σοσιαλισμός όμως είναι το ακριβώς αντίθετο ως ιδέα και ως εφαρμογή. Ο Σοσιαλισμός είναι ο ίδιος Πρόνοια…

Όσες “εθνικοκρατικοποιήσεις” κι αν έκαναν οι απανταχού δικτάτορες ή δικτατορίσκοι, αυτές αφορούσαν τελικά, όπως και πριν, την διασφάλιση κερδών κάποιων ολίγων, κι όχι την ικανοποίηση των αναγκών των περισσότερων, που ήταν και είναι ακόμη οι παραγωγοί και άρα οι καθ’ ύλην δικαιούχοι όλου του “πλούτου των εθνών”, κατά τον Άνταμ Σμίθ…

Οι Αστοί λούφαξαν τότε, επειδή τα μιλιταριστικά τους καθοδηγούμενα δεν συνιστούσαν ουσιαστική απειλή για τους ίδιους. Τα όπλα τους, κάποτε, είχαν στραφεί εναντίον της Φεουδαρχίας, αλλά μέχρι εκεί. Αυτήν την φορά στρέφονταν εγγυημένα εναντίον του “εχθρού λαού” και των πρωταρχικών αστικών στόχων, δηλαδή των κομμουνιστών και του εργατικού κινήματος, χωρίς καν να χρειαστεί, να πυροβολήσουν οι ίδιοι. Πυροβολούσε και λερωνόταν με αίμα αθώων η Αστυνομία και ο Στρατός τους ή τα τάγματα ασφαλείας βενιζελικών στρατηγών.

Οι κομμουνιστές, όπως κι οι οργανωμένοι εργάτες ήταν που παρέμεναν επικίνδυνοι, επειδή μάχονταν για την απελευθέρωση της τάξης τους.

Σε απάντηση οι εθνοπατριώτες δικτάτορες, έπνιγαν στο αίμα κάθε απόπειρα εργατικής αντίδρασης, όπως έκανε λόγου χάρη στην Θεσσαλονίκη ο, διορισμένος απ’ τον βασιλιά πρωθυπουργός, Μεταξάς τον Μάη του ’36, ενάντια στους καπνεργάτες, λίγους μήνες πριν κλείσει την Βουλή και φυτέψει την 4η Αυγούστου του, σαν ντόπιος φυρερίσκος.

Άλλο πράγμα είναι οι δικτατορίες που ανέχονται οι Αστοί κι άλλο πράγμα είναι η Δικτατορία του Προλεταριάτου και οι πανανθρώπινοι σκοποί του…

Ο φασισμοναζισμός-εθνικισμός ήταν απ’ την αρχή του και παραμένει ακόμη “η ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία των πιο αντιδραστικών, σοβινιστικών και ιμπεριαλιστικών στοιχείων του χρηματιστικού κεφαλαίου”, όπως σωστά προσδιορίστηκε απ’ την Κομμουνιστική Διεθνή, τη συνέχεια της 1ης Διεθνούς του Μάρξ, το 1864.

Στα 1945 λοιπόν και στην πορεία του γερμανικού αστικού εθνικισμού, όπως ολοκληρωτικά τον εφάρμοσε ο Χίτλερ απ’ το 1936, οι μπολσεβίκοι του Ζούκοφ ήταν αυτοί, που στάθηκαν το τελικό κι ανυπέρβλητο εμπόδιο σ’ αυτόν τον σχεδιασμό, εξανεμίζοντας τις κρυφές ελπίδες των αστών, να ξεμπερδεύουν μια και καλή με το πρώτο σοσιαλιστικό κι εργατικό κράτος.

Μοιραία και μετρώντας ήττες επί ηττών στο πολεμικό πεδίο, οι Ναζιστές “λύκοι” αναγκάστηκαν να μεταμορφωθούν σε λαγούς στις 9 Μάη 1945, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο τον μεγαλομανή Αδόλφο, λίγες ημέρες πρίν.

Στις 9 Μάη του 1945 το ναζιστικό κτήνος ψυχορραγούσε και επισήμως, με την Κόκκινη Σημαία μπηγμένη στην κορυφή του γερμανικού Ράϊχσταγκ…

Η σημαία με το σφυροδρέπανο παραμένει συμβολικά ως μια νομοτελειακή νίκη των λαών, ενάντια στους πολιτικούς δυνάστες τους.

Καρφώθηκε τότε στην καρδιά ενός ανθρωπόμορφου και βάρβαρου κτήνους, που -όχι μόνο στην Γερμανία- το είχε γεννήσει, επωάσει κι εκθρέψει η ίδια η φύση του καπιταλισμού και το ’χε ξαμολήσει, για να ικανοποιήσει την διαρκή ανάγκη του να ξεπερνά με κάθε δυνατό και δραστικό τρόπο το αδιέξοδο και ατελέσφορο κοινωνικό του πρόταγμα. Η παγκόσμια κρίση του 1929 άλλωστε, με το περίφημο “κραχ” του αμερικάνικου Χρηματιστηρίου, είχε αθεράπευτα ξεσπάσει μόλις 11 χρόνια πρίν.

Η 9η Μάη 1945 είναι Ημέρα Μνήμης της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, όσο κι αν η άρχουσα αστική τάξη, με την λήξη ακόμη του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, προσπαθεί να αναθεωρήσει και να ανασκευάσει την καταγεγραμμένη Ιστορία, κατά πώς την συμφέρει, κάνοντας την 9η Μάη “Ημέρα της Ευρώπης” με διάφορα μπιχλιμπίδια…

Η εικόνα του σφυροδρέπανου πάνω στο Ράϊχσταγκ είναι ένα ατόφιο ορόσημο, που δεν ξεχνιέται και δεν λησμονιέται τόσο εύκολα, όσα μπιχλιμπίδια κι αν του φορτώσουν, για να το πνίξουν…

Όσο κι αν προωθείται η θεωρία των δύο άκρων, που σκοπό έχει την εξίσωση ναζισμού-κομμουνισμού, δεν φτιασιδώνεται και δεν αναιρείται το γεγονός, πως μέσα στον καπιταλισμό υπάρχουν όντως δύο άκρα.

Στο ένα άκρο βρίσκονται οι λίγοι εκμεταλλευτές και στο άλλο άκρο οι πολλοί εκμεταλλευόμενοι…

Στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο η αντιφασιστική νίκη ήρθε με πρωτομάχο τον λαό της Σοβιετικής Ένωσης, που ’δωσε εκατομμύρια παραδείγματα θάρρους, ηρωϊσμού κι αυτοθυσίας στα πεδία των μαχών και με άξιους συμπαραστάτες του τα κομμουνιστικά αντάρτικα σε όλη την Ευρώπη, (Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Αλβανία κλπ.)

Οι κομμουνιστές υπήρξαν αποδεδειγμένα οι πιο συνεπείς αντιφασίστες και συνετέλεσαν με τις τεράστιες θυσίες τους σε αίμα και ανθρώπινες ζωές, στην τελική αντιφασιστική νίκη των λαών επί του έσχατου βραχίονα της αστικής τάξης, που είναι τα στρατοκρατικά καθεστώτα, ως γνήσια έκφραση του ιμπεριαλισμού της.

Το ίδιο όμως με τους αντάρτες προλετάριους κι επίσης αληθινά, αγωνίστηκαν μαζί τους και πολλοί άλλοι από κάθε λαό, που δεν ήταν αναγκαστικά κομμουνιστές οι ίδιοι…

Τους κοινούς αγώνες τους λοιπόν τιμούμε τότε και τώρα κι ευχόμαστε Καλά Κουράγια…

Ο όφις δεν απέθανε τελείως.