Έχω έναν τρομοκράτη μέσα μου, άγριο, λιμασμένο

Τι μπορεί να αποτελέσει ενοχοποιητικό προφίλ για την αστική δικαιοσύνη; Διάφορες δικαστικές αποφάσεις αλλά και ερωτήσεις-ατάκες που ακούγονται στις δικαστικές αίθουσες, δίνουν την απάντηση, στοιχειοθετώντας το προφίλ του σύγχρονου τρομοκράτη.

Να φοράει πράσινα σταράκια, όπως ο Παναγιωτάκης στη Θεσσαλονίκη.

Να ταξιδεύει συχνά στη Βαρκελώνη, που είναι γνωστό άντρο τρομοκρατών (Μέσι, Σουάρες κτλ).

Μια πιθανή καταγωγή από μέρη που έχουν παράδοση οπλοκατοχής, όπως η Θεσσαλία -αν και αυτό ειπώθηκε μάλλον ως άνοστο αστείο, οπότε δεν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη στο τρομοκρατικό προφίλ που φτιάχνουμε.

Χτες, κατά τη διάρκεια της δίκης της Ηριάννας και του Περικλή, ήρθε και η ερώτηση για το που γνωρίστηκε η πρώτη με το σύντροφό της, και για μια συναυλία του Ψαραντώνη.

Δε λέμε, είναι πολύ πιθανό για κάποιον αμύητο να τρομάξει, αν πάει ανυποψίαστος σε μια συναυλία του και τον δει να γρυλλίζει σχεδόν, καθώς τραγουδάει τον “Τίγρη” και κουνάει δεξιά-ζερβά τη γενειοφόρα κεφαλή του. Αλλά αυτό δε στοιχειοθετεί επιβαρυντικό στοιχείο ή κάποια σύνδεση με την τρομοκρατία -μέχρι δικαστικής αποδείξεως του εναντίου δηλαδή…

Εκτός κι αν κάνουμε τη σύνδεση με το Νίκο Ξυλούρη και το “πότε θα κάνει ξαστεριά”, όπου αναφέρεται σαφώς “θα πάρω το ντουφέκι μου”. Αν δεν είναι αυτό ευθεία απειλή κατά της νόμιμης τάξης και του καθεστώτος, τότε τι είναι;

Μπορούμε τότε να σκεφτούμε τα όργανα της τάξης, σαν τον Πέτρο Φιλιππίδη ως όργανο στους Απαράδεκτους να κάνει ενδελεχή χωροφυλακίστικο έλεγχο, προσπαθώντας να ερμηνεύσει τον επαναστατικό στίχο του Καζαντζίδη: “να σου δώσω μια να σπάσεις, αχ βρε κόσμε γυάλινε, και να φτιάξω μια καινούρια κοινωνία ά-λλη-νε…”

Περιμένουμε με αγωνία τα επόμενα βήματα και τους σχετικούς συλλογισμούς των αρχών, καθώς τελειοποιούν τις μεθόδους τους και μπορεί να εντάξουν πχ και τους αστρικούς χάρτες στο προφίλ του κατηγορουμένου, για να βρουν -ή μάλλον να αποδείξουν- τη ροπή του προς την εγκληματικότητα και την τρομοκρατία.

Κι όλα αυτά θα ήταν πολύ κωμικά, αν δεν έπαιζαν με τις ζωές αθώων ανθρώπων. Που δεν τους φτάνει όσα τραβάνε, είναι υποχρεωμένοι να ακούνε και τέτοια σοφίσματα, και να διατηρούν την ψυχραιμία τους…