Η Eurovision “παιχνίδι” ξεπλύματος του ισραηλινού ιμπεριαλισμού

Ο 63ος διαγωνισμός της Eurovision για κάποιους θα μείνει στην ιστορία  για την εισβολή άνδρα στη σκηνή την ώρα που εμφανιζόταν η Βρετανίδα τραγουδίστρια, αρπάζοντάς της για λίγο το μικρόφωνο, με εκείνη να αντιδρά με χαρακτηριστικό φλέγμα, το οποίο ωστόσο δεν την βοηθήσε και πολύ στην τελική βαθμολογία. Για άλλους πάλι ήταν ένας ακόμα κρίκος στην αντιδραστική πολιτική πορεία του διαγωνισμού, η οποία φαίνεται να εντείνεται με τα χρόνια.

Μετά το πλυντήριο των Τατάρων δοσιλόγων με την ανάδειξη της Ουκρανίας στην πρώτη θέση το 2016, σειρά είχε το Ισραήλ, σε μια περίοδο που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητά του στη Μέση Ανατολή αυξάνεται, με πιο πρόσφατο κρούσμα το νέο βομβαρδισμό συριακών θέσεων πριν λίγες μέρες, ενώ παράλληλα η βία προς τους Παλαιστίνιους κλιμακώνεται, με νωπές τις μνήμες από τις δολοφονίες αμάχων διαδηλωτών πριν λίγες βδομάδες, την καταδίκη της Αχέντ Ταμίμι σε πολύμηνη φυλάκιση, αλλά και τη σύλληψη του αδελφού της πριν τρεις μέρες.

Η συμμετοχή της Νέτα Μπαρζιλάι με το τραγούδι “Toy” (Παιχνίδι) εξαρχής προβλήθηκε διεθνώς ως αποθέωση της “διαφορετικότητας”, λόγω της εμφάνισης της τραγουδίστριας, που αποκλίνει αισθητικά από τα κυρίαρχα πρότυπα ομορφιάς. Υπό άλλες συνθήκες, η νίκη μιας ευτραφούς κοπέλας έναντι της τυπικής σεξοβόμβας Φουρέιρα -που με το συμβατικό πλην μη προσβλητικό ποπάκι της, πάλεψε, αλλά δεν επιβεβαίωσε τα προγνωστικά- θα μπορούσε όντως να χαρακτηριστεί κι ως κάτι θετικό. Εν προκειμένω ωστόσο λειτουργεί απλά ως μια κολυμπήθρα του Σιλωάμ για την ίδια την πολιτική του ισραηλινού κράτους.

Κάτι που έγινε ακόμα πιο φανερό από τις δηλώσεις της τραγουδίστριας, που σημειωτέον πέραν της υποχρεωτικής ως γνωστόν για όλους τους πολίτες στρατιωτικής της θητείας στην μπάντα του Ισραηλινού ναυτικού, υπηρέτησε εθελοντικά και στην παραστρατιωτική οργάνωση Nahal των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων. H Νέτα λοιπόν αφού δήλωσε πως “αγαπά τη χώρα της”, κάτι όχι κακό από μόνο του φυσικά, αρκεί να μην περιλαμβάνει και την αγάπη ή την ανοχή απέναντι στα εγκλήματά της, κάλεσε το κοινό της Eurovision στην Ιερουσαλήμ του χρόνου, όπου προφανώς προτίθεται η ισραηλινή κρατική τηλεόραση να διοργανώσει το διαγωνισμό.

Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι αυτή η προσφώνηση έγινε αυθόρμητα, χωρίς συνεννόηση με τους ίδιους τους Ισραηλινούς υπεύθυνους του διαγωνισμού. Είναι προφανές ότι η πρόθεση διοργάνωσης του διαγωνισμού στην Ιερουσαλήμ είναι ένα ακόμα βήμα για να νομιμοποιηθεί στην κοινή γνώμη η αξίωση του Ισραήλ, με την πρόσφατη στήριξη των ΗΠΑ του Τραμπ, αλλά την καταδίκη της απόφασης από τον ΟΗΕ, να θεωρεί πρωτεύουσά του τη μαρτυρική πόλη. To πιο λυπηρό σε όλ’ αυτά είναι πως η ανάδειξη του τραγουδιού στην πρωτιά, δεν έγινε τόσο από “σπρώξιμο” των κριτικών επιτροπών, που κατέταξαν τα “κακαρίσματα” της Νέτα στην τρίτη θέση, όσο από την ψήφο του κοινού, ένα σημαντικό τμήμα του οποίου προφανώς είτε εγκρίνει, είτε πολύ περισσότερο είναι παντελώς αδιάφορο απέναντι στην πολιτική εκμετάλλευση του θεσμού από ένα κράτος-δολοφόνο.

Μόνο ευχάριστο, πλην της ανάδειξης της τίμιας Ιταλίας στην 5η θέση, ότι ο άξονας Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ δε λειτούργησε ιδιαίτερα στις ψηφοφορίες, καθώς η αποκλεισμένη χώρα μας έδωσε μέτριες βαθμολογίες, η δε Κύπρος κανένα βαθμό (το ίδιο συνέβη αντίστροφα και με το Ισραήλ στη Φουρέιρα). Eίναι ζήτημα βέβαια κατά πόσον αυτό οφείλεται σε “αντιϊμπεριαλιστικά” αντανακλαστικά, ή απλώς σε υπολογισμούς προκειμένου να μην πριμοδοτηθεί το “αντίπαλον δέος” της κυπριακής συμμετοχής. Άλλο ένα ευρω-πανηγύρι φτάνει στο τέλος του, λειτουργώντας και πάλι ως “παιχνίδι” προώθησης αντιδραστικών ιδεών στους ευρωπαϊκούς λαούς, που είναι ζητούμενο πότε θα πάψουν να παίζουν το “παιχνίδι” που τους επιβάλλεται, έστω και ως τηλεθεατές.