Για ποιους πεθαμένους να γράψεις;

Για ποιους πεθαμένους να γράψεις; Η μνήμη δεν αρμόζει μόνο σε ροκ σταρς, κι άλλοι “αδικοχαμένοι” έχουν δικαίωμα σ’ αυτήν. Και μετά σου λένε “ο αποθανών δεδικαίωται”… Ε, δεν δεδικαίωται, να τελειώνουμε  με τις ηλίθιες αστικές ρήσεις. Πώς ακριβώς δικαιώνεται ο Κρις Κορνέλ, ο Λέμι, ο Πρινς; Πώς ακριβώς δικαιώνονται οι εικοσιδυό του Μάντσεστερ; Πώς ακριβώς δικαιώθηκαν οι δυο-τρεις χιλιάδες πνιγμένοι στη Μεσόγειο; Πώς δικαιώθηκε ο Αϊλάν, ο Γιακουμάκης, ο Φύσσας; Πώς δικαιώθηκαν οι 20 εκατομμύρια σκοτωμένοι Ρώσοι στον βήτα παγκόσμιο; Πώς ακριβώς δηλαδή δικαιώθηκε ο Χίτλερ;

Κανένας δεν δικαιώνεται μακαρίτης, γιατί παρά τον ντροπαλό σολιψισμό του πράγματος, δικαιώνεσαι όταν μπορείς να νιώσεις δικαιωμένος, και για να μπορείς να νιώθεις γενικώς πρέπει να πατάς σε τούτη τη γης. Νταξ, όλοι μέσα θενα μπούμε, τα ‘παμε, τα ξανάπαμε, αηδία καταντήσαμε. Εδώ ο κόσμος καίγεται η μεταθανάτια αυτογνωσία μας μάρανε.

Τούτο το κείμενο προορίζετο να γίνει ένας πρόχειρος επικήδειος στον Κρις Κορνέλ, εμβληματικό τραγουδιστή των Soundgarden/Audioslave. Η ματαιότητα του ντουνιά όμως έκανε αυτό το καθήκον αταίριαστο επειδή και τα άσημα θύματα βομβιστικών επιθέσεων, βομβαρδισμών, τα θύματα του πολέμου αξίζουν κι αυτά λίγα δάκρυα. Σίγουρα λίγα περισσότερα απ’ τα διάσημα μουσικά ινδάλματά μας.

Εκ των υστέρων, βλέποντας όλοι το τελευταίο λάιβ των Soundgarden στο Ντιτρόιτ, πολλοί είπαν “φαινόταν ο άνθρωπος, γυάλιζε το μάτι του”. Άλλωστε κλείσαν και με απόσπασμα απ’ το “in my time of dying” των zeppelin… Παπάρια μάντολες, αν τελευταία στιγμή άλλαζε γνώμη πριν κρεμαστεί, κανείς δεν θα ‘ξερε και δεν θα ‘λεγε τίποτα.

Ποιος ξέρει πόσες άλλες τραγικές ειρωνείες θα βρούμε άμα ψάξουμε καλά ένα-ένα κάθε θύμα του Μάντσεστερ. Υπάρχουν κι ένα σωρό άλλες πληροφορίες, δεκαπλάσιες σε ποσότητα που δεν προδιέγραψαν κανένα τραγικό γεγονός, πληροφορίες που επιλέγουμε να αγνοούμε επειδή δεν φτιάχνουν ατμόσφαιρα, δεν προσθέτουν μυστήριο, δεν στοιχειοθετούν παγκόσμια συνωμοσία – των σιωνιστών κατά προτίμηση. Άλλωστε μη ξεχνάμε, “δεν υπήρχε κανένας οβραίος στα θύματα της 9/11…” (Ασχολίαστο)

Η λογική και προσγειωμένη ερμηνεία των πραγμάτων δυστυχώς ή ευτυχώς είναι ντιπ ξενέρωτη. Τον Κορνέλ δεν τον “περίμενε ο θάνατος στη γωνία”,  είχε πάρει πιθανότατα την κάτω βόλτα απ’ τα ativan. Τους εικοσιδυό του Μάντσεστερ δεν τους “επεφύλασσε η μοίρα ένα άσχημο παιχνίδι”, βρίσκονταν απλά σ’ ένα μαζικό γεγονός, σε μια μεγάλη πόλη της ιμπεριαλιστομάνας Βρετανίας, έναν εξαιρετικά πιθανό στις μέρες μας στόχο επίθεσης από βλαμμένους αλαλάζοντες τζιχαντιστές. Τους πνιγμένους μετανάστες του Αιγαίου δεν τους “κατάπιαν τα κύματα”, ο πόλεμος, οι μπόμπες που πέφταν ολούθε – και δεν πέφταν μόνες τους, κάποιοι στραβοί πιλότοι σε εφ δεκάξι πατούσαν το κουμπούδ’, που κάποιος ιμπεριάλας του κερατά τους διέταξε να το πατήσουν – τους έσπρωξαν στο πολυβασανισμένο απ’ το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας Αιγαίο. Ετούτος ο υλισμός, ο διαλεχτικός κατά προτίμηση, φέρνει τα πράματα στα μέτρα τους, αφαιρεί όλο το μυστήριο, τη μαγεία και τη συνωμοσιολογία.

Πάρτε το χαμπάρι, ο θάνατος δεν έχει κανένα μυστήριο, δεν καταλαβαίνει από άσματα ηρωικά και πένθιμα, δεν ανοίγει πόρτες σε πράσινα λιβάδια και βουνά από πιλάφια, όσο κι αν ανακουφίζουν την ανθρωπότητα τούτες οι φαντασιώσεις. Αρκεί να δεις έστω μια φορά στη ζωή σου κουφάρι για να καταλάβεις αυτή τη μπουρδολογία. Τίποτε περισσότερο από τροφή για τους μικροοργανισμούς του χώματος.

Και πάλι όμως. Παρότι ησπάσθημεν τον αντρίκιο υλισμό που βλέπει τον χάρο κατάματα, η ντελικάτη ψυχούλα μας δεν αντέχει στενοχώριες, θέλει να τις μεταμορφώνει σε ωραία σχήματα λόγου για να κρύψει λίγο την ασκήμια του χάρου. Σχήματα λόγου όπως, της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ – μαύρη τρύπα, και μυρσίνη εσύ δοξαστική – δεν θα ‘ρθεις να ξεπλύνεις τη βροχή;*

*ποιητική αδεία μίγμα του “της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ” (Ο. Ελύτης, Μ. Θεοδωράκης) και “black hole sun” (Soundgarden)