Λοιπόν, έχουμε προσωπική διαφορά

Το γυμνό του Μοντιλιάνι πάει πάνω απο εκατόν πενήντα εκατομμύρια δολλάρια. Ο γυμνός συνταξιούχος του 2019, έργο Κατρούγκαλου δια χειρός ΣΥΡΙΖΑ, πόσο πάει; Σ’ αυτό το χρηματιστήριο χρειάζεσαι ένα δισεκατομμύριο βολές Κατιούσας προς βολεμένους, για να ξεβολευτούν όσοι δανείζονται από το μέλλον αυτού του τόπου, ξεπουλώντας κι εκποιώντας το εργατικό και αγωνιστικό του δυναμικό παρελθόν.

Μπορεί να είναι χυδαία εύκολο, για μια κυβέρνηση αριστερομνημονιακή και τσιράκι των ευρωατλαντικών δανειστών, να καλεί(;) σε αυτοσυγκράτηση(!) Παλαιστίνιους και Ισραηλινούς στην κόλαση της Γάζας και να μην κοκκινίζει ούτε ο πισινός της απ’ την τριβή στην καρέκλα της εξουσίας. Είναι όμως οριακά ακατόρθωτο να ζητήσει αυτοσυγκράτηση ως “παιδί” ο κύριος Αλέξης από τα εκατομμύρια συνταξιούχων που βρίσκονται αντιμέτωποι με τον αλγόριθμο του θανάτου, που βαφτίστηκε προσωπική διαφορά.

Όσο με βαστάει η φωνή μου θα ουρλιάζω πίσω και πέρα από τις ορολογίες, πολύ μακριά από το διεθνές χρηματιστηριακό λεξιλόγιο, πως το εισιτήριο για την άβυσσο των εργαζόμενων στην καπιταλιστική τεχνητή πραγματικότητα κρύβεται στην βαρβαρότητα την ιδεολογική της ετικέτας “προσωπική διαφορά”.

Χρειάζεται να κατανοηθεί από όλους, πριν να είναι πολύ αργά, ότι αυτή η προσωπική διαφορά δεν είναι παρά ληστεία των κόπων των εργαζομένων που έφτασαν σε ηλικία σύνταξης, έτσι ώστε να εξομοιωθούν οι έτσι κι αλλιώς χαμηλές συνταξιοδοτικές αποδοχές τους με τις μεταμνημονιακές καινούριες, που κλέβουν προκαταβολικά τους κόπους των εργαζομένων, και του σήμερα, και του αύριο. Η προσωπική διαφορά είναι ένας ευφημισμός για την εφαρμογή του πιο οπισθοδρομικού, βάρβαρου, κυριολεκτικά ναζιστοφασιστικού νόμου, πάσης φύσεως και μορφής που φτιάχνεται σήμερα και η εφαρμογή του έχει αναδρομική ισχύ.

Κι όταν μιλά κανείς για ένα αδίκημα που αποφασίστηκε σήμερα ότι είναι αδίκημα, αλλά δεν ήταν πριν από τριάντα χρόνια, και προβλέπει ποινή που εφαρμόζεται για κάτι που δεν έπραξε κάποιος, τότε σηκώνονται κι οι πέτρες. Όταν όμως σου κρατάνε σήμερα από την σύνταξή σου αυτά που ποτέ δεν όφειλες, για να καταδικαστείς αναδρομικά στην εξομοίωση μ’ αυτόν που αποφασίστηκε τώρα ότι θα παίρνει ψίχουλα για σύνταξη, τότε μπορείς να ελπίζεις μόνον στο ότι οι συνταξιούχοι αντέχουν μάχη, ακόμα και στους δρόμους, μεγαλύτερη σε διάρκεια από τις δεκαεφτά ώρες, που χρειάστηκε το παιδί για να σφάξει τον παππού.

Η απάντηση στην προσωπική διαφορά είναι ν’ αποκτήσει προσωπική διαφορά ο καθένας κι η καθεμιά μας , με αυτή την πολιτική που σε θέλει να λυπάσαι το παιδί για το πόσο κουράστηκε ώσπου να γίνει πατροκτόνος, μητροκτόνος, αδερφοκτόνος και πρωτίστως παππουδοκτόνος… ._

Λιάνα Κανέλλη