Η “υψηλή εξωτερική πολιτική” κι ο εθνικιστικός οχετός του Άδωνη

Τις προάλλες, ο Άδωνης Γεωργιάδης έδινε το δικό του επικοινωνιακό σόου, μπροστά από το εβραϊκό νεκροταφείο, όπου ομάδα φασιστοειδών κατέστρεψε μερικούς τάφους, κρατώντας ένα αυτοσχέδιο λιτό πλακάτ, όπου αναρωτιόταν: “γιατί;”. Η προφανής απάντηση που πήρε από πολλούς χρήστες του διαδικτύου είναι γιατί κι ο ίδιος συνέβαλε, ως τηλεπωλητής ακροδεξιών βιβλίων, στο αντισιμητικό μίσος και την εξάπλωση του νεοναζισμού.

Χτες, ξαναχτύπησε αναπαράγοντας μια εξυπνάδα παιδικού επιπέδου από το γιο του Νετανιάχου στο τουίτερ και το σύνθημα Fuck Turkey, που είχε ως C την ημισέληνο από την τουρκική σημαία. Ας το κρατήσουμε, γιατί μπορεί σε μερικά χρόνια να αναρωτιέται για ποιο λόγο υπάρχει τέτοιο μίσος απέναντι σε ένα Νατοϊκό σύμμαχο, όπως η Τουρκία. Ή να κάνει τώρα στα κοντά μια δήλωση ενάντια στο λαϊκισμό. Κι όλα αυτά θα ήταν εξαιρετικά φαιδρά -όπως και ο Άδωνης- αν δεν ήταν εξαιρετικά επικίνδυνα.

Κι όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλά με ένα γραφικό τύπο, που λαϊκίζει επικίνδυνα με το εθνικιστικό μίσος, για να θερίσει θύελλες σε λίγο καιρό, προκειμένου να υφαρπάξει μερικές ψήφους. Στην πράξη έχουμε να κάνουμε με μια κίνηση που δε στρέφεται μόνο ενάντια στον “εξωτερικό ανταγωνιστή”, αλλά στον “εσωτερικό εχθρό-λαό”. Όσο πιο πολύ αφιονίζεται ο τελευταίος με το σωβινιστικό δηλητήριο του Άδωνη, τόσο λιγότερο θα είναι σε θέση να δει ποιος είναι ο πραγματικός του εχθρός, να τον απειλήσει και να διεκδικήσει το δίκιο του, σε ταξική βάση.

Ο Άδωνης επίσης μπορεί να είναι αναλώσιμος, όπως και κάθε υπάλληλος από το πολιτικό προσωπικό της αστικής τάξης, δεν είναι όμως κάποιος τυχαίος γραφικός. Εκφράζει τις επιθετικές βλέψεις της ελληνικής αστικής τάξης που θεωρεί πως η διεθνής θέση της Τουρκίας είναι μειονεκτική, λόγω της διένεξής της με τις ΗΠΑ, κι ότι η ίδια μπορεί να κατακτήσει καλύτερες θέσεις στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, αξιοποιώντας τα δεδομένα της συγκυρίας

Την τελευταία φορά βέβαια που είχε αντίστοιχες βλέψεις η ελληνική αστική τάξη, απέναντι σε μια “στριμωγμένη Τουρκία”, η κατάληξη ήταν η Μικρασιατική καταστροφή. Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή ως τραγωδία. Κι όσο πιο ποτισμένος είναι ο εργαζόμενος λαός με το σωβινιστικό δηλητήριο που καλλιεργεί έντεχνα ο Άδωνης και όλο το αστικό πολιτικό φάσμα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τόσο πιο πρόθυμος θα είναι να γίνει κρέας για τα κανόνια των αστών, στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης πολεμικής σύρραξης στην περιοχή.