Οι τρεις δεκαετίες ήταν η αρχή – Ο νεος είναι ωραίος μα ο παλιός…

Εν αρχή ήταν οι τρεις σερί αποτυχίες του Άρη και η αρχή της κατάρας για τον Γκάλη και τον Ιωαννίδη. Και μετά… οι τρεις σερί ραψωδίες των μωρών της Γιουγκοπλάστικα. Το τρίποντο-προσευχή του Τζόρτζεβιτς, μες στην Πόλη. Η Λιμόζ στο ΣΕΦ, τη μέρα που “πέθανε το μπάσκετ”, κατά το “τέλος της ιστορίας”. Οι εμφύλιοι των δύο αιωνίων, που έβγαζαν νικητή πάντοτε κάποιον Ισπανό αντίπαλο (Μπανταλόνα, Ρεάλ). Το σπάσιμο της κατάρας για τον Παναθηναϊκό με την τάπα του Βράνκοβιτς. Η απάντηση του Ολυμπιακού στη Ρώμη. Η ΑΕΚ του Ιωαννίδη που έφτασε μια ανάσα από το να τριτώσει το καλό. Το μπάσκετ του 21ου αιώνα της Ζαλγκίρις. Το δεύτερο κύπελλο του ΠΑΟ στη Θεσσαλονίκη και το σκετς των ΑΜΑΝ με τις “αθηναϊκές πινακίδες”. Η διάσπαση του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η επανένωση και το έπος των πράσινων στην Μπολόνια. Η Μπαρτσελόνα που έσπασε τη δική της κατάρα με Σάρας και Μποντίρογκα. Η κυριαρχία του σέξι μπάσκετ της Μακάμπι. Η επιστροφή της ΤΣΣΚΑ στο θρόνο, με τον Παπαλουκά. Ένα ακόμα κύπελλο για τον Παναθηναϊκό. Ένα ακόμα για την ΤΣΣΚΑ του Παπαλουκά. Κι άλλο ένα για τον Παναθηναϊκό, στο κορυφαίο Φάιναλ Φορ όλων των εποχών, στο Βερολίνο. Το ολοκληρωτικό μπάσκετ της Μπαρτσελόνα που νίκησε τον Ολυμπιακό του Γιαννάκη. Η ραψωδία των πράσινων πριν τη Βαρκελώνη -όπου είχαν εύκολο, διεκπεραιωτικό έργο. Η απίστευτη ανατροπή του Ολυμπιακού που έπαιρνε τον αέρα της ΤΣΣΚΑ. Το τρομερό back to back της ομάδας του Μπαρτζώκα με το καλύτερο μπάσκετ που έχουν παίξει ποτέ οι ερυθρόλευκοι. Η έκπληξη της Μακάμπι που τους διέλυσε όλους ως αουτσάιντερ -την ίδια μέρα με τις Ευρωεκλογές. Το 9ο της Ρεάλ κόντρα στον Ολυμπιακό. Η επιστροφή της ΤΣΣΚΑ στην κορυφή με έναν άλλο Έλληνα, αυτή τη φορά στον πάγκο (Ιτούδης). Το πρώτο της Φενερμπαχτσέ, με τον Ομπράντοβιτς να φτάνει τα εννιά και να το παίρνει ακόμα και με τούρκικη ομάδα…

Κι έτσι συμπληρώσαμε αισίως 30 χρόνια από το πρώτο Φάιναλ Φορ. Οι τρεις δεκαετίες ήταν η αρχή…

Τα καλά και τα κακά νέα στο φετινό Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας μπορούν να συμπυκνωθούν σε μία και την ίδια πρόταση-αιτία: λείπουν οι ελληνικές ομάδες. Από τη θέση του ουδέτερου, μπορείς να απολαύσεις το θέαμα χωρίς άγχος, μπορεί όμως να σου λείπει το κίνητρο για να δεις με ενδιαφέρον τη διοργάνωση και να σε κρατήσει.

Και θα μείνουν όλοι με την απορία πώς θα συνυπήρχαν τα δικά μας μπουμπόυκια με τους αδελφοποιημένους τους χούλιγκαν στο Βελιγράδι. Κι αν τελικά θα ήταν προτιμότερο να είχαμε ελληνικό εμφύλιο “ΠΑΟ-Ολυμπιακό, στα πλέι-οφ, για να έχουμε εξασφαλισμένη μία συμμετοχή κα ινα μη χάνουμε και τα λίγα.

Αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει ενδιαφέρον κι ελληνικές συμμετοχές, όπως αυτή του Ιτούδη στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ, το Σλούκα στη Φενερμπαχτσέ και κατά μία έννοια το “δικό μας” Γιασικεβίτιος, που παντρεύτηκε μάλιστα Ελληνίδα.

Θα μπορούσαμε να λογαριάζουμε και τη συμμετοχή του διαιτητή Κορομηλά. Αλλά αυτό ήταν πονεμένη ιστορία στα φετινά πλέι-οφ, κι η βασική ελπίδα είναι περάσει απαρατήρητη και να μη μας δώσει λόγους να σιχαθούμε το άθλημα.

Ο ένας ημιτελικός, Φενέρ- Ζαλγκίρις, είναι κάτι σαν το ντουέτο Λιβιεράτος-Καλλίρης: ο νέος είναι ωραίος, μα πάντα ευτυχώς ο παλιός είναι αλλιώς. Ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους υποκλίνεται στο δάσκαλό του και θέλει να γίνει ο μαθητής που θα τον ξεπεράσει. Ενώ ο Ομπράντοβιτς, που είναι ο ζωντανός θρύλος των Φάιναλ Φορ, ψάχνει στην πόλη του, το Βελιγράδι, το δέκατο τρόπαιο, όσα δε θα έχει δηλαδή καμία άλλη ευρωπαϊκή ομάδα στην ιστορία της.

Στα εννιά τώρα είναι η Ρεάλ, που αντιμετωπίζει το “σύγχρονο κατεστημένο” της ΤΣΣΚΑ, που έχει λείψει μόνο από ένα Φάιναλ Φορ την τελευταία δεκαετία και βάλε, και είναι γεμάτη εμπειρία -κυρίως στο να χάνει τα αυγά και τα πασχάλια στα δύσκολα.

Ο θρόνος χωράει μόνο έναν: το Ζοτς ή το Σάρας; Τον Ντόνσιτς στις τελευταίες ίσως παραστάσεις του στην Ευρώπη; Ή το Σέρχιο Ροντρίγκες, που δεν έφυγε και με τους καλύτερους όρους από τη Βασίλισσα.

Οι πιο πολλοί είναι με το θαύμα της Ζαλγκίρις και περιμένουν να δουν μια επανάληψη του άθλου της το 99′ στο Μόναχο, με το μπάσκετ του 21ου αιώνα που μας παρουσίασε. Ευνοούν όμως οι χαλεποί επαγγελματικοί καιροί που ζούμε τις σύγχρονες Σταχτοπούτες;

Το βασικό είναι να μην ξαναδούμε τις γκρίζες σκιές των φετινών play-off, αλλά κάτι που θα μας κρατήσει το ενδιαφέρον -και για του χρόνου. Έτσι κι αλλιώς, δύσκολα θα φύγει κανείς από το μαντρί για να το φάνε οι λύκοι, όσο κι αν ουρλιάζει για τη… λυκοσυμμαχία της Ευρωλίγκα, προκειμένου να πετύχει καλύτερους όρους.