Τρεις Χάριτες, Δις Εξαμαρτείν και Κομμουνισμός

Τις προάλλες ο Μιχάλης Ρέππας έκλεισε τα 59 και μας έδωσε την αφορμή να θυμηθούμε κάποιες στιγμές από παλιότερες πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές που είχε γράψει μαζί με το Θ. Παπαθανασίου, το σεναριακό Διόσκουρό του, με τον οποίο συνεχίζει να συνυπογράφει μέχρι σήμερα αντίστοιχες δουλειές και σενάρια. Ανακαλύπτουμε λοιπόν την “κρυφή πολιτική πλευρά” που είχαν οι “Τρεις Χάριτες” και το “Δις Εξαμαρτείν”, με κάποια αστεία που αποτυπώνουν το κλίμα -ή έστω τον απόηχο- μιας άλλης εποχής και φαίνονται αναχρονιστικά, ακριβώς επειδή τα συγκρίνουμε με το σημερινό αποστειρωμένο τηλεοπτικό τοπίο, και όχι γιατί δεν είναι φρέσκα.

Με αγάπη από τη Ρωσία

Η Όλγα σκέφτεται πού θα πάει ταξίδι με την κόρη της για τις διακοπές. Αλλάζει αποφάσεις σαν τα πουκάμισα και ενώ προσανατολίζεται προς την Ταϊλάνδη, η θεία Μπεμπέκα την πείθει να πάει στη Σοβιετική Ένωση, μήπως και προλάβει να δει πώς ήταν ο κομμουνισμός -το επεισόδιο είναι το τελευταίο του πρώτου κύκλου και γυρίζεται το (πώς λέμε σωτήριο; καμία σχέση) έτος 1991- με το ίδιο περίπου σκεπτικό, που κάποιοι σύντροφοι σπεύδουν σήμερα να επισκεφτούν στην Κούβα.

Η Όλγα σκέφτεται πως στην Ταϊλάνδη θα γνωρίσει ένα νέο λαό, αλλά η Μπεμπέκα αντιλέγει πως στη Ρωσία θα γνωρίσει την Περεστρόικα, που είναι στη μόδα μαζί με τη βότκα. Τελικά η Όλγα πείθεται (προς στιγμή) και μεταξύ σοβαρού και αστείου ονειρεύεται πως θα πάρει σαμοβάρι με τρία καλτσόν (σημεία της σοσιαλιστικής παρακμής εκείνου του καιρού) και θα πιει τσάι με τη Ραΐσα Γκορμπατσόβα. Η οποία, παρεμπιπτόντως (κι άσχετο με τις Τρεις Χάριτες) κυκλοφορούσε εκείνη την περίοδο στα ελληνικά το βιβλίο της “Ελπίζω”. Λένιν φυλάξοι…

Ο Βλαδίμηρος ήταν και το βασικό αντεπιχείρημα της Όλγας, για να μην παρατήσει τόσο εύκολα τη Ρωσία έναντι της Αιγύπτου, που της αντιπροτείνει ο αδερφός της, Ανδρέας (που τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο Ρέππας). Γιατί μπορεί η Αίγυπτος να έχει μεγαλύτερα μαυσωλεία (τις Πυραμίδες), αλλά δεν έχουν μέσα το Λένιν…

Αριστερά και Τρομοκρατία

Η Όλγα βάζει κοριό για να παρακολουθεί την κόρη της και το σύντροφό της (που είναι και στην επικαιρότητα της εποχής με την υπόθεση Μαυρίκη-Γρυλλάκη). Η Τέτη το καταλαβαίνει και αρχίζουν να την τρολάρουν, για να επιβεβαιώσουν τις χειρότερες ανησυχίες της. Παριστάνουν τους ληστές και στη συνέχεια τους ιδεολόγους, που κάνουν ληστείες για να εξασφαλίσει λεφτά η “οργάνωση” (αυτή που λέγαμε προηγουμένως…) στον αγώνα της ενάντια στον καπιταλισμό. Κι ενώ ρίχνουν ένα σωρό σάλτσες (από τσιτάτα για τους καπιταλιστές που θα κρεμαστούν από τα έντερα του τελευταίου γραφειοκράτη, μέχρι την απαγωγή του… Βύρωνα Πολύδωρα), οι τρεις Χάριτες και η Μπεμπέκα, ως στενό οικογενειακό περιβάλλον, αναρωτιούνται ποιος ευθύνεται για αυτήν την εξέλιξη.

Αρχικά οι υποψίες πέφτουν στη Μαρία, που έβγαινε με κάποιον από το ΚΚΕ (μ-λ) και έφερνε στο σπίτι την “Προλεταριακή Σημαία”, σε αντίθεση με την Ειρήνη που ήταν πάντα με τον Κύρκο (αθώα πράγματα δηλαδή…). Ενώ η Μπεμπέκα διάβαζε μεν το “Κόκκινο Βιβλιαράκι” του Μάο, αλλά είχε κι άλλα ερεθίσματα, όπως το “Φωτιά και Τσεκούρι” του Αβέρωφ -γιατί να μην επηρεαστεί από αυτό λοιπόν;

Στη συνέχεια, ο Πέτρος και η Τέτη “ενοχοποιούν” τον Ανδρέα κι έτσι αρχίζει η ανάκριση του τελευταίου, σε στενό οικογενειακό περιβάλλον πάντα, από τις αδερφές του και τη θεία του, που αρχικά προσπαθούν να πάνε με τα νερά του, για να λυθεί η γλώσσα του. Του λένε πως το σοσιαλιστικό όραμα κατέρρευσε, το κίνημα έχει πέσει σε τέλμα κι ο ιμπεριαλισμός αλωνίζει ανενόχλητος. Ρωτάνε τη γνώμη του για την αστική δημοκρατία και του εξηγούν πως ούτε αυτές είναι συμβιβασμένες με το κατεστημένο, τον καπιταλισμό, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και την οικολογική καταστροφή ή τη φενάκη των εκλογών.

Φτάνουν όμως στο συμπέρασμα πως δεν ανατρέπεται και τον καλούν να εκφράσει τις ανησυχίες του διαφορετικά, μέσα από μια νεολαία, πχ του Συνασπισμού που είναι σικ, του ΠΑΣΟΚ όπου μπορεί να γίνει και υπουργός μια μέρα ή να πάει με την Παπαρήγα αν θέλει κάτι πιο σκληροπυρηνικό -αλλά πάντα στα πλαίσια του νόμου, πολεμώντας το σύστημα από μέσα, υπογράφοντας ψηφίσματα, διαβάζοντας προοδευτικές εφημερίδες και μουντζώνοντας αστούς πολιτικούς.

Ήρεμα-ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης

Οι αστυνομικές αρχές αναζητούν ένα κλεφτρόνι, που σουφρώνει κασετόφωνα από αυτοκίνητα, αλλά έκανε το λάθος να μπει στο αυτοκίνητο του πρέσβη των ΗΠΑ και τώρα τον παρουσιάζουν ως τρομοκράτη. Μέσα από μια πληθώρα συμπτώσεων, αυτός βρίσκει καταφύγιο στο κανάλι που δουλεύουν οι ήρωες της σειράς κι αυτοί με τη σειρά τους κάνουν τα πάντα για να τον σώσουν και βασικά τα πάντα για τα λεφτά. Τον κρύβουν από τις αρχές και του κανονίζουν μια συνέντευξη, όπου φιλοτεχνούν το προφίλ του και τον βάζουν να καταγγέλλει τις συλλήψεις, που γίνονται για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τα προβλήματά της.

Στο επόμενο επεισόδιο (όπου εμφανίζεται και η δική μας Ελένη Γερασιμίδου), έρχονται οι εφημερίδες στο κανάλι, που κατηγορούν το κανάλι ως “άνδρο τρομοκρατών”, βασιζόμενο στο σκοτεινό μαοϊκό παρελθόν της Άννας Ραγιά, σε αντίθεση με το Γιάννη που ήταν στην ΚΝΕ (αλλά υπεράνω πάσης υποψίας, αφού είχαν ως σύνθημα το “πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες”) και τον Πέτρο που ήταν στο Ρήγα Φεραίο, ως πιο σικάτος (και… φλώρος).

Πέρα από τη σάτιρα της τρομολαγνείας, είναι πιθανό το δίδυμο Ρέππα-Παπαθανασίου να δανείζεται ίσως κάποια στοιχεία από την πραγματική ζωή της Νένας Μεντή, που προερχόταν από οικογένεια ΚΚΕ (σταλινικών, όπως λέει η ίδια) όπου ένιωθε… έλλειψη ελευθερίας, ψήφισε μια φορά το Κόμμα, λόγω της αδερφής της που ήταν υποψήφια, κι άλλη μία τον Τσίπρα, το Γενάρη του 15′, για να μετανιώσει πικρά στη συνέχεια.

Αυτός που ήταν όντως στο Ρήγα Φεραίο, είναι ο ίδιος ο Ρέππας. Κι αν τα παραπάνω στιγμιότυπα βγάζουν σε κάποιους μια χλεύη για το παρελθόν και το ριζοσπαστισμό της Μεταπολίτευσης, έχουν μάλλον μια ουδέτερη -έως και τρυφερή σε κάποια σημεία- ματιά, και σε κάθε περίπτωση αποτυπώνουν το κλίμα ή τον απόηχο της εποχής. Κι αυτό είναι που τα κάνει να μοιάζουν σήμερα “αναχρονιστικά”, αλλά και να τα νοσταλγούμε σε ένα βαθμό, με την κλισέ φράση “δε βγαίνον σήμερα τέτοιες σειρες”…