Πρόστιμα και φυλακίσεις αστέγων και ζητιάνων στη Μεγάλη Βρετανία

Στον απόηχο των βασιλικών γάμων, μια ακόμα σκοτεινή πτυχή της βαθιά ταξικής βρετανικής κοινωνίας βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας, με αφορμή την καταδίκη τουλάχιστον 51 αστέγων και ζητιάνων σε χρηματικά πρόστιμα ως και 1.100 λιρών ή ακόμα και ποινές φυλάκισης από το 2014 μέχρι σήμερα, ενώ έχουν εκδοθεί εκατοντάδες κλήσεις παρόμοιου περιεχομένου. Η κυβέρνηση επισήμως επιρρίπτει επί της ουσίας την ευθύνη στα δημοτικά συμβούλια, ισχυριζόμενη πως τα έχει συμβολεύσει να μη χρησιμοποιούν τη νομοθεσία περί “Παραβίασης αρχών ασφαλείας δημοσίων χώρων” εναντίον των συγκεκριμένων πληθυσμιακών ομάδων.

Σε μία περίπτωση φέρεται να φυλακίστηκε λόγω επαιτείας άνδρας στο Gloucester για τέσσερις μήνες, με τον ίδιο το δικαστή να παραδέχεται πως “Θα στείλω στη φυλακή έναν άνθρωπο που ζητούσε φαγητό την ώρα που πεινούσε”. Σε ένα άλλο περιστατικό, άντρας έλαβε πρόστιμο 105 λιρών όταν ένα παιδί του πέταξε κέρμα των 2 λιρών στον υπνόσακο.

Το αρχικό πρόστιμο κυμαίνεται στις 100 λίρες, αλλά σε περίπτωση μη εξόφλησης φτάνει πάνω από 1000 λίερες, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υποτροπής μπορεί να τους επιβληθεί ως και ποινή φυλάκισης πέντε ετών.

Η καταστολή αυτή, που θυμίζει τηρουμένων των αναλογιών το κυνήγι των “ανάξιων φτωχών” στην ελισαβετιανή Αγγλία του όψιμου 16ου αιώνα, όταν οι αρτιμελείς ζητιάνοι μαστιγώνονταν, έρχεται σε μια περίοδο που ο αριθμός των αστέγων έχει αυξηθεί κατά 73% τα τελευταία χρόνια, ενώ πέρσι μόνο καταγράφηκαν 4751 άστεγοι στο δρόμο, αριθμός διπλάσιος από εκείνον του 2010. Οι τοπικές αρχές αδυνατούν να βρουν κατάλληλη στέγη για τον αυξανόμενο πληθυσμό αστέγων, προχωρώντας σε ημίμετρα όπως την ενοικίαση δωματίων σε ξενώνες, ενώ η κεντρική κυβέρνηση, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, δεν έχει εξαγγείλει κανένα πρακτικό μέτρο ανακούφισης των ανθρώπων αυτών ή αλλαγής της απαράδεκτης νομοθεσίας που στοχοποιεί τα πιο ευάλωτα τμήματα του πληθυσμού.

Η συνύπαρξη της προκλητικής χλιδής με την απόλυτη ένδεια δεν είναι φυσικά κάτι καινούργιο στον καπιταλισμό, ούτε η ενοχοποίηση (ηθική και ενίοτε νομική) του ίδιου του θύματος, από τους πρώτους κιόλας αιώνες της ανάδυσής του κοινωνικού αυτού συστήματος. Το ερώτημα είναι μόνο μέχρι πότε οι εκμεταλλευόμενοι θα ανέχονται να κάνει κύκλους τρεφόμενο από τις σάρκες τους κι αναγεννώμενο από τις στάχτες του κοινωνικού ολοκαυτώματος που προκαλεί στο διάβα του.

Με πληροφορίες από: independent.co.uk