Ειρήνη, μια συνειδητοποίηση δρόμος

Σαν σήμερα το 1963, ο Γρηγόρης Λαμπράκης πέφτει σε κώμα από το δολοφονικό χτύπημα που δέχτηκε. Ετών 51, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης από ένα τρίκυκλο που έπεσε με μεγάλη ταχύτητα πάνω του. Ηθικοί αυτουργοί Κράτος και παρακράτος. Ένα μήνα πριν, την ίδια χρονιά, πραγματοποιεί μόνος του παρά τις όποιες απειλές και την απαγόρευση από την αστυνομία την 1^η Μαραθώνια πορεία ειρήνης. Χαρακτηριστική είναι η φωτογραφία που τον δείχνει να κρατάει ένα μικρό πανό με το σήμα της ειρήνης. Η ιστορία μετέπειτα και τα γεγονότα που ακλούθησαν έδειχναν ξεκάθαρα τις προθέσεις, πως η ύπαρξη του, η στάση του και η θέση του ενοχλούσε πολλούς. Αντίστοιχα όμως είχε και την αγάπη του κόσμου, γενικότερα του φιλειρηνικού κινήματος, καθώς και μερίδας αστών. Ο ίδιος υπήρξε και ο ιδρυτής της ΕΕΔΥΕ (Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη).

Φτάνουμε αυτή τη στιγμή και συγκεκριμένα την προηγούμενη Κυριακή 13 του μήνα να πραγματοποιείται η 38^η Μαραθώνια πορεία ειρήνης στη μνήμη του Γρ. Λαμπράκη με οργανωτή την ΕΕΔΥΕ που από τότε και για τόσα συναπτά έτη είναι η κεφαλή, το σώμα και η ουρά του ταξικού αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος. Με μια πληθώρα δράσεων και αγώνων και πέρα των ελληνικών συνόρων. Σταθερά και αταλάντευτα στο πλευρό των λαών που δοκιμάζονται από πολέμους, αλλά και στη χώρα μας, στρέφοντας το βλέμμα και τις φωνές ενάντια στις όποιες εμπλοκές της χώρας μας σε νατοϊκούς σχεδιασμούς και ιμπεριαλιστικές δράσεις. Πέρα και μακριά από όποιες ακτιβιστικές και πασιφιστικές αντιλήψεις.

Αυτή η Μαραθώνια πορεία φέτος συνέπεσε και με τα γενέθλιά μου. Μια πολύ ωραία συγκυρία που με έκανε να πάρω ακόμα περισσότερο την απόφαση να πορευτώ από τον τύμβο του Μαραθώνα, μέχρι και το Υπ. Εθνικής Άμυνας. Ήταν μια απόφαση που ξεκίναγε από μια εσωτερική ανάγκη βαθιάς συνειδητοποίησης και μια συσσώρευση πολλών πραγμάτων όλων αυτών των χρόνων που δεν είχα συμμετάσχει. Θες λόγω βαρεμάρας, θες λόγω προγράμματος, θες λόγω σκέψης πως δεν παίζει να την βγάλω όλη. Θες, θες πες…

Ήταν μια χρονιά για μένα που συνέβησαν πολλά πράγματα εσωτερικής και εξωτερικής πάλης και όλο αυτό έπρεπε να βρει διέξοδο. Η Μαραθώνια πορεία ήταν πραγματικά ένας σταθμός για να εξωτερικευτεί όλο αυτό και να μετουσιωθεί σε 35 χλμ πορείας με σκέψεις, χαρά, συγκίνηση, αισιοδοξία, ελπίδα, υπόσχεση. Πως για όλα αυτά που συμβαίνουν δε θέλω να χάσω ούτε μέρα που να μην είμαι μέρος τους. Όχι απλά ως θεατής, αλλά ενεργά κι εγώ από τη μεριά μου να συμβάλω σε όλο αυτό.

Παρότι ήμουνα στις σκέψεις μου με οδηγό και ρυθμό τα τραγούδια που είχαμε συντροφιά από το βαν. Ήμουνα τόσο νηφάλια και ήρεμη ξέροντας πως δίπλα μου είχα τόσο κόσμο που πορευόμασταν μαζί, ο καθένας με τις φάσεις και τις αντιφάσεις του, δίπλα μας και ο ένας από τους δυο γιούς του Λαμπράκη, καθώς και ο εγγονός του, Γρηγόρης. Στην τελική σούμα θέλω να πιστεύω πως έχουμε τον ίδιο στόχο. Πως θα αγωνιστούμε ώστε αν όχι σε αυτή τη ζωή που ζούμε, στις επόμενες γενιές να μην υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν αναφέρω τίποτα για τις λεπτομέρειες και τι ακολούθησε. Αφήνω τις εικόνες να διηγηθούν τα υπόλοιπα. Αξίζει χρόνο με το χρόνο η Μαραθώνια πορεία να μεγαλώσει σε όγκο και παλμό. Η αλήθεια είναι πως όσοι συμμετέχουμε στο κίνημα δε μας λείπουν ούτε οι πορείες, ούτε οι αγώνες, ούτε οι δρόμοι. Απλά η Μαραθώνια είναι όλα αυτά συν παραπάνω…