Μάχες αιωνίων σε κόκκινο φόντο

Αύριο αρχίζουν οι τελικοί της Α1, με τους δυο γνώριμους πρωταγωνιστές, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, σε μία ακόμα μάχη αιωνίων για τον τίτλο. Η Κατιούσα κάνει ένα μικρό αφιέρωμα στις μεγαλύτερες μεταξύ τους μονομαχίες και το χωρίζει σε δύο μέρη. Σήμερα κάνουμε μια αναδρομή στους (πέντε) μεγαλύτερους κόκκινους θριάμβους, ενώ αύριο θα ακολουθήσει το αντίστοιχο αφιέρωμα σε πράσινο φόντο. Υπόψη, πως μιλάμε αποκλειστικά για νίκες στις σειρές των τελικών, κι όχι σε οποιοδήποτε παιχνίδι της κανονικής περιόδου ή άλλης διοργάνωσης (Κύπελλο, Ευρωλίγκα). Καλή ανάγνωση.

Νο 1: η 35άρα στον 5ο τελικό του ΣΕΦ

Ο Παναθηναϊκός έχει τον Ντομινίκ, ίσως το μεγαλύτερο αστέρι του ΝΒΑ που έκανε το άλμα προς τα μέρη μας από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Έχει πάρει το Κύπελλο Ελλάδας και την πρώτη Ευρωλίγκα, σπάζοντας το ρόδι για τις ελληνικές ομάδες, μετά από συνεχόμενες αποτυχίες. Ο Ολυμπιακός έχει το πλεονέκτημα έδρας, η σειρά πηγαίνει με κλειστά ματς, σε πέμπτο αγώνα, αλλά ο Ντομινίκ αφήνει την ομάδα του ξεκρέμαστη και πάει… για πικ-νικ, όπως έλεγε κι ένα σύνθημα της εποχής. Οι ερυθρόλευκοι είναι καταιγιστικοί και κινούνται στα όρια του νταμπλ-σκορ σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Το τελικό 73-38 ξεπερνά κάθε φαντασία, αποτελώντας μέχρι και σήμερα τη μεγαλύτερη διαφορά στην ιστορία των αγώνων των δύο ομάδων.

Νο 2. Αντίο Μήτσο

Ο επίλογος στη λαμπρή καριέρα του Διαμαντίδη δεν ήταν ιδανικός για τον ίδιο, ήταν όμως ό,τι καλύτερο για τους ουδέτερους και τους φίλους του αθλήματος, που είδαν πιθανότατα την καλύτερη σειρά τελικών στα επαγγελματικά χρονικά (από το 92′ μέχρι σήμερα). Μπρέικ στο μπρέικ, εναλλαγές σκορ, ήρωες βγαλμένοι από τη ναφθαλίνη -όπως ο Παπαγιάννης- κλειστά παιχνίδια με θέαμα και μεγάλα σκορ, και τέσσερα δραματικά ντέρμπι που κρίθηκαν στο τέλος. Τα δύο εξ αυτών με τρίποντες βόμβες του Σπανούλη στην εκπνοή, που έκλεισε μια και καλή τη συζήτηση για το σύνδρομο και τις κακές εμφανίσεις του απέναντι στους πράσινους, που πειράζουν το μυαλό του.

Τι σκεφτόταν για όλα αυτά το μεγάλο αντίπαλο δέος, ο Δημήτρης Διαμαντίδης;
–Μην το βάλεις ρε Μπίλι, να συνεχίσουμε να παίζουμε, όπως είχε πει μετά το τέλος του αγώνα…

3. Η εξαίρεση στον κανόνα της έδρας

Ο Ολυμπιακός τερματίζει μία νίκη πίσω από τον πρώτο ΠΑΟΚ, αλλά τέταρτος στις ισοβαθμίες και μπαίνει στα ημιτελικά με μειονέκτημα έδρας -αφού αποκλείει τον Άρη του Τάρπλεϊ, παίζοντας στο κλειστό της Χαλκίδας λόγω τιμωρίας. Καταφέρνει να φτάσει όμως στον τίτλο, σπάζοντας διαδοχικά την έδρα του πρωταθλητή ΠΑΟΚ (στις τελευταίες εμφανίσεις-γκάφες του Φασούλα με τα ασπρόμαυρα) και του Παναθηναϊκού, που τότε έπαιζε στο κλειστό της Γλυφάδας, με τους οπαδούς να κρέμονται σαν τσαμπιά από τις κερκίδες.

Ο τελευταίος αγώνας δεν έγινε ποτέ, γιατί οι Γιαννακόπουλοι αποφάσισαν να μην κατέβει η ομάδα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις διαιτησίες των τελικών. Οι ερυθρόλευκοι μετέτρεψαν την περίσταση σε φιέστα για τον πρώτο τους τίτλο μετά από 15 χρόνια κι αυτός ήταν ο επίλογος-παρωδία σε ένα από τα πιο ισορροπημένα-συναρπαστικά πρωταθλήματα όλων των εποχών. Κάπως σαν καρπούζι -κι όχι κερασάκι- στην τούρτα…

4. Η διακοπή του σερί

Με κεκτημένη ταχύτητα από το Φάιναλ Φορ της Πόλης, ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς αλλάζει τσιπάκι και παίζει μία ταχύτητα πάνω από τον αντίπαλό του. Υπερασπίζεται το πλεονέκτημα έδρας και σπάει το τρομερό σερί του ΠΑΟ με τα εννιά συνεχόμενα πρωταθλήματα, επί Ομπράντοβιτς, που διανύει την τελευταία χρονιά του στους πράσινους. Ο Ολυμπιακός έχει χάσει στον πόντο τον τελικό του Κυπέλλου και δε φτάνει το “τριπλ-κράουν” του 97′, που είχε πετύχει και πάλι με τον Ίβκοβιτς στον πάγκο του. Κάνει όμως μία από τις πιο πετυχημένες χρονιές της ιστορίας του, ενώ αρχίζει να αλλάζει τους παγιωμένους συσχετισμούς στο ελληνικό μπάσκετ.

5. Τα παιδικά σκορ

Ίσως η σκούπα που πήρε ο Ολυμπιακός στο πρωτάθλημα του 15′ να άξιζε να έχει μια θέση στην πεντάδα με τους κόκκινους θριάμβους, αλλά προτιμήσαμε να βάλουμε το πρωτάθλημα του 95′. Οι δύο αιώνιοι υπερασπίζονται τις έδρες τους και φτάνουν στο ΣΕΦ, στον κρίσιμο πέμπτο τελικό, που σημαδεύεται από το ιστορικό χαμηλό του 45-44. Οι δύο ομάδες με τους λαμπρούς αστέρες, τα πανάκριβα ρόστερ, τις βαριές φανέλες κτλ αλληλοεξουδετερώνονται πλήρως και πετυχαίνουν αθροιστικά 89 πόντους, επτά περισσότερους από το εκθαμβωτικό 42-40 του Κυπέλλου στο Σπόρτινγκ, στις αρχές της ίδιας χρονιάς, αλλά λιγότερους από τους 110 που είχαν βάλει στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ της Σαραγόσα (με το 58-52 υπέρ του Ολυμπιακού). Ο θάνατος του μπάσκετ, όπως έλεγε ένα πρωτοσέλιδο μετά τη νίκη της Λιμόζ του Μάλκοβιτς στο ίδιο γήπεδο, για το Φάιναλ Φορ του 93′, είναι εδώ στη χειρότερη εκδοχή του, με σκορ που δεν εμφανίζονται ούτε στο γυναικείο μπάσκετ, και παίκτες που στα καλύτερά τους μπορούσαν μόνοι τους να πετύχουν τόσους και παραπάνω πόντους (εξαιρείται ο Νίκος Γκάλης που είχε εξωθηθεί στην έξοδο και τελικά στην απόσυρση από την ενεργό δράση, από τον “ευρω-κόουτς” και “ευρω-κομμουνιστή” στις πολιτικές πεποιθήσεις, Κώστα Πολίτη, που ήταν στον τηλεσχολιασμό του αγώνα).

Τελικά, ο ΠΑΟ του Κιουμουρτζόγλου μένει να γκρινιάζει για φάουλ στην τελευταία φάση του αγώνα -τότε τα non call πήγαιναν ανάποδα- κι ο Ιωαννίδης συνεχίζει το εντυπωσιακό σερί τίτλων στις εγχώριες διοργανώσεις, παρά την αποτυχία του σε ένα ακόμα Φάιναλ Φορ.