Στο ίδιο έργο θεατές

Το έργο το έχουμε ξαναδεί κι έβγαζε συνεχώς μια αίσθηση deja-vu, με την ίδια γνώριμη κατάληξη: τη Ρεάλ να καμαρώνει στην κορυφή της Ευρώπης. Ας δούμε λοιπόν σε τι γίναμε σοφότεροι και ποιες “μεγάλες ποδοσφαιρικές αλήθειες” επιβεβαιώσαμε στο χτεσινό τελικό.

-Ο τελικός ήταν μια απέραντη κοιλάδα δακρύων. Δάκρυα για τον τραυματισμό του Σαλάχ που πιθανότατα χάνει το Μουντιάλ, δάκρυα και για τον Καρβαχάλ, που κινδυνεύει να πάθει το ίδιο, δάκρυα και για τον Κάριους, που έκανε μια εμφάνιση για γέλια και για κλάματα μαζί. Ήταν όμως ο πραγματικός MVP του αγώνα. Για τον αντίπαλο…

-Μαύρη τρύπα στο ποδόσφαιρο είναι ένα πλάσμα που φοράει το Νο 1 κάτω από την εστία της Λίβερπουλ, ρουφάει τα πάντα κι εκμηδενίζει τις πιθανότητες της ομάδας του για κάτι καλό.

-Ο Σάλαχ έσπασε τους κανόνες του Ραμαζανιού, για να μπορεί να παίξει στον τελικό, και ο “καλός Αλλάχ” τον τιμώρησε, με απεσταλμένο του στη Γη το Ράμος. Το ζήτημα είναι ποια θεία δίκη θα τιμωρήσει το Ράμος για την ποδοσφαιρική αλητεία του, που δεν εξαντλείται στη λαβή στον Αιγύπτιο, αλλά ήταν σόου διαρκείας –αγκωνιά στον Κάριους πριν το 1-0, αστείο θέατρο στη συνέχεια, χαμόγελα όταν έβγαινε από το γήπεδο κλαίγοντας ο Σάλαχ…

-Έγραφε χτες για πλάκα συνεργάτης της Κατιούσα πως ο πραγματικός MVP θα ήταν αυτός που θα τραυμάτιζε το Ρονάλντο. Σωστή πρόβλεψη, αλλά με ανάποδους ρόλους. Κατά τα άλλα, ο μόνος συνεργάτης που πρόβλεψε σωστά το τελικό σκορ ήταν ο Ελευθέριος Ριλοάδης, που το ‘χε δει κι αυτός -δυστυχώς- από πριν το έργο…

-Ο Μπέιλ απέδειξε πως είναι παικταράς από το πάνω ράφι, πέτυχε ένα γκολ-όνειρο που θύμισε αυτό του Ζιντάν, του προπονητή του, με τη Λεβερκούζεν, αλλά βασικά το ξεπέρασε. Μετά τον αγώνα είπε πως θα σκεφτεί το μέλλον του, γιατί θέλει να παίζει κάθε βδομάδα, αλλά βασική προϋπόθεση είναι να νικήσει τους τραυματισμούς του και τα εύθραυστα πόδια του.

-Το “χειρότερο” είναι πως το ψαλίδι του Μπέιλ επισκίασε εκείνο που είχε πετύχει με τη Γιουβέντους ο Ρονάλντο. Ο οποίος έμεινε χωρίς γκολ στον τελικό, ήταν από μπλαζέ έως σκυθρωπός στους πανηγυρισμούς, ενώ η πιο έντονη αντίδραση που είχε ήταν ο θυμός για το “θεατή-εισβολέα” που του έκοψε την προσπάθεια στο τέλος για το 4-1. Το οποίο δε θα έκρινε τίποτα, αλλά θα το πανηγύριζε πιο έξαλλα από όλα.

-Επειδή όμως ο Κριστιάνο υποφέρει χωρίς δημοσιότητα, πέταξε λίγα λεπτά μετά τον τελικό τη βόμβα πως ήταν ωραία τα χρόνια που έπαιξε στη Ρεάλ, αφήνοντας να εννοηθεί πως φεύγει. Για να προσθέσει πως δεν ήταν ίσως η κατάλληλη στιγμή να το αναφέρει, αλλά δε μετανιώνει, γιατί είναι έντιμος κι ειλικρινής…

-Εκτός από ειλικρινής είναι και μετριόφρων, αφού σχολίασε πως η διοργάνωση του Τσάμπιονς Λιγκ πρέπει να μετονομαστεί, για να συμπεριλάβει και το δικό του όνομα: CR 7. Όταν έχεις πάρει μόνος σου όσα Τσάμπιονς Λιγκ έχει πάρει η Λίβερπουλ, η Μπάγερν και η Μπαρτσελόνα, μπορείς να λες ό,τι θέλεις, αλλά η μετριοφροσύνη είναι γνώρισμα των πραγματικά μεγάλων παικτών και ο Κριστιάνο απέδειξε ποιο είναι το μέγεθός του.

-Περισσότερο από το να μας δώσει κάποια είδηση, ο Ρονάλντο μπορεί να πιέζει απλά για ένα καλύτερο συμβόλαιο. Κι ο Φλορεντίνο Πέρεθ που τα σακουλεύεται τέτοια υψηλά νοήματα, απάντησε πως δεν έχει να πάει πουθενά, γιατί έχει συμβόλαιο σε ισχύ.

-Στο τέλος της ημέρας, η βασική διαφορά των δύο ομάδων ήταν στο τέρμα. Από τη μια ο τίμιος Κοσταρικανός προλετάριος, Κέιλορ Νάβας, που κάθε χρόνο ακούει πως είναι φευγάτος και κάθε χρόνο πανηγυρίζει την κούπα με τα μεγάλα αυτιά. Κι από την άλλη, ο Κάριους με τα δώρα. Μία γκάφα ίσως και να μπορεί να καλυφτεί στον τελικό, δύο όμως είναι απαγορευτικές για τέτοιο επίπεδο…

-Η αμέσως επόμενη βασική διαφορά των δύο φιναλίστ ήταν στον πάγκο (και δεν εννοούμε το άστρο του Ζιντάν, απέναντι στην γκίνια του Κλοπ σε ευρωπαϊκούς τελικούς). Όταν βγήκε αναγκαστική αλλαγή ο Σάλαχ, η επιλογή του Κλοπ ήταν ο Λαλάνα, ενώ δεν έκλεισε ποτέ τις αλλαγές του μετά το 3-1. Όταν ήθελε να παίξει πιο επιθετικά η Ρεάλ, ήρθε από τον πάγκο ο Μπέιλ και έκανε τη διαφορά.

-Η Λίβερπουλ ήταν καλύτερη μέχρι το 30’, αλλά δε συνήλθε ποτέ από τον τραυματισμό του Σάλαχ, που απέδειξε ακόμα και δια της απουσίας του, γιατί είναι ο MVP της ομάδας.

-Οι οπαδοί της Λίβερπουλ άξιζαν κάτι καλύτερο και βασικά ένα καλύτερο τέρμα, αλλά έχουν μάθει να αγαπούν την ομάδα τους με τα στραβά που έχει, και να πορώνονται ακόμα περισσότερο με αυτά. Επίσης έδειξαν τι σημαίνει να είσαι “κόκκινος”, έχοντας κασκόλ με το Μαρξ και πανό όπως αυτό στην εικόνα που ακολουθεί.

-Η Ρεάλ είναι μια ομάδα που κινδύνευε να μείνει χωρίς στόχο στη χρονιά από το Μάρτη, αλλά ξέρει να ξεπερνάει την γκρίνια στις τάξεις της και σχεδόν τρέφεται από την αμφισβήτηση και τις αποδοκιμασίες, ακόμα και του δικού της κοινού. Βρήκε επιπλέον κίνητρο από την γκρίνια για την αστάθεια του Νάβας, τη δυστοκία του Μπενζεμά -που έδειξε χτες ένα μέρος της αξίας του- για τους χαμένους βαθμούς στο πρωτάθλημα -που ξεχάστηκαν γρήγορα, μετά τη χτεσινή κατάκτηση- ακόμα και για το Ζιντάν, τον προπονητή με τη μαγική αύρα, που τους έφτασε στις τρεις σερί κούπες.
Αύριο είναι μια καινούρια μέρα και η γκρίνια μπορεί να ξεκινήσει από την αρχή…

-Η Ρεάλ έχει κάνει τις ευρωπαϊκές κούπες επάγγελμα κι έφτασε μόνη της τις 13, όταν όλες οι αγγλικές ομάδες μαζί έχουν 12 Κύπελλα Πρωταθλητριών και Τσάμπιονς Λιγκ, όσες έχουν δηλαδή κι οι Ιταλικές. Δέος…

-Οι Ισπανοί έχουν κατακτήσει τις πέντε τελευταίες διοργανώσεις του Τσάμπιονς Λιγκ, η Ατλέτικο κατέκτησε και το Europa League κι ο τελικός του Σούπερ-Καπ θα είναι πάλι ισπανικός εμφύλιος, επικυρώνοντας την κυριαρχία τους, τα τελευταία χρόνια. Αλλά ακόμα δεν έχουμε δει τελικό Ρεάλ-Μπαρτσελόνα (αφού οι μπλαουγκράνα φροντίζουν να αποκλείονται νωρίτερα και δεν είναι συνεπείς στο ραντεβού με την ιστορία…)