Η δολοφονία του Στέφανου Σαράφη – Ένα έγκλημα με λειψή τιμωρία

Σαν σήμερα το 1957 άφηνε την τελευταία του πνοή στην κλινική “Κυανούς Σταυρός” ο ηρωικός αρχηγός του ΕΛΑΣ στην κατοχή, Στέφανος Σαράφης. Νωρίτερα είχε χτυπηθεί διασχίζοντας την παραλιακή λεωφόρο του Αλίμου μαζί με τη σύζυγό του Μάριον, από μια πράσινη “Μπουίκ”, την οποία οδηγούσε ο Μάριο Μουζάλι, ιταλικής καταγωγής Αμερικανός που υπηρετούσε στην 22η Μοίρα Διαβιβάσεων της αμερικανικής αεροπορικής βάσης του Ελληνικού. Η Μάριον Σαράφη, αν και βαριά τραυματισμένη, μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό και τελικά κατόρθωσε να αναρρώσει, για τον άντρα της, βουλευτή τότε της ΕΔΑ όμως η μάχη για τη ζωή κρίθηκε νωρίς.

Η είδηση έγινε γνωστή από τα έκτακτα παραρτήματα των εφημερίδων, με προεξάρχουσα την ΑΥΓΗ, όργανο τότε της ΕΔΑ, με πλήθος κόσμου να συρρέει στα γραφεία της στο κέντρο της Αθήνας για να μάθει λεπτομέρειες. Το ίδιο το κόμμα στη βουλή αποφάσισε να αποσυρθεί από τη συνεδρίαση κονοβουλευτικής επιτροπής εκείνη την ημέρα, επαναλαμβάνοντας το αίτημα για άρση του επαίσχυντου καθεστώτος της ετεροδικίας για όσους υπηρετούσαν στις αμερικανικές βάσεις. Άμεση υπήρξε και η αντίδραση του ΚΚΕ, που βρισκόταν τότε στην υπερορία, το οποίο σημείωνε στην ανακοίνωσή του:

“Η απώλεια του στρατηγού Σαράφη προκάλεσε την οργή και αγανάκτηση του λαού, των πατριωτικών κομμάτων και οργανώσεων, κάθε Ελληνα πατριώτη, ενάντια στο καθεστώς της εθνικής υποδούλωσης, της ετεροδικίας, των εθνικών εξευτελισμών, ενάντια στην εγκατάσταση ατομικών βάσεων στη χώρα μας. Η απώλεια του άξιου γιου της πατρίδας μας στρατηγού Σαράφη θα δυναμώσει πιο πολύ στην καρδιά κάθε πατριώτη τη διάθεση και θέληση για παλλαϊκή πάλη, για απαλλαγή της πατρίδας μας από τα αμερικάνικα δεσμά, για να μπει η χώρα μας στο δρόμο της λεύτερης εθνικής ζωής, της προκοπής και της ειρήνης”.

Ο Στέφανος Σαράφης αιμόφυρτος μετά τη δολοφονική σύγκρουση.

Τα αναπάντητα ερωτηματικά γύρω από το θάνατο του στρατηγού παραμένουν μέχρι σήμερα. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και οι αστυνομικές αρχές της εποχής έκαναν λόγο για “ανεξήγητο γεγονός”, δεδομένης της καλής ορατότητας στο σημείο, που απέκλειε την πιθανότητα ο δράστης να μην είχε δει το διερχόμενο ζεύγος. Αλλά και η ίδια η πορεία της Μπούικ κινεί υποψίες στην κατεύθυνση μιας επιδιωκόμενης πρόσκρουσης. Εξίσου περίεργες είναι οι αντιφάσεις μεταξύ των καταθέσεων των αυτοπτών μαρτύρων που έκαναν λόγο για ύπαρξη δύο συνεπιβάτων στο όχημα του Μουζάλι, με τον ίδιο να ισχυρίζεται πως επέβαινε μαζί του μόνο ένας συνάδελφός του, ενώ φέρεται να υπήρχε κοντά στο σημείο της σύγκρουσης και άλλο αμερικανικό μαύρο αυτοκίνητο, τα ίχνη του οποίου εξαφανίστηκαν μετά το συμβάν. Βάσει της μαρτυρίας της Μάριον Σαράφη αργότερα, ακόμα κι ιατροδικαστής Καψάσκης εξέφρασε υπόνοιες ότι μπορεί να επρόκειτο για προμελετημένο έγκλημα. Η ίδια μάλιστα αρχικά, υπό το καθεστώς του σοκ, αρνούνταν να πιστέψει την εκδοχή της δολοφονίας, κάτι που αργότερα μετάνιωσε, θεωρώντας πως αν εξαρχής επέμενε σε αυτή την εκδοχή να είχαν προχωρήσει οι έρευνες.

Ούτως ή άλλως όμως το μετεμφυλιακό κράτος δεν είχε καμία πρόθεση να κινηθεί στην κατεύθυνση της διαλεύκανσης του θανάτου. Επί κυβέρνησης ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οδηγός καταδικάστηκε τελικά για ανθρωποκτονία από “βαριά αμέλεια” σε 20 μήνες φυλάκιση και πρόστιμο 20000 δραχμών για ψυχική οδύνη το 1958. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πάνδημη κηδεία του στρατηγού ένα χρόνο πριν δεν είχε παραστεί κανένας εκπρόσωπος της κυβέρνησης, ενώ απαγορεύτηκε τελικά η απόδοση στρατιωτικών τιμών στο νεκρό.

Η ιστορική αλήθεια για τις ακριβείς συνθήκες του θανάτου του Στέφανου Σαράφη ίσως να μην αποκαλυφθεί ποτέ, όλες όμως οι ενδείξεις συνηγορούν υπέρ της άποψης πως υπήρξε ένα ακόμα θύμα της εκδικητικής μανίας του αντικομμουνιστικού μετεμφυλιακού κράτους και των ισχυρών συμμάχων του.