Ντράζεν Πέτροβιτς – Ένας Μότσαρτ με κοντό παντελονάκι και αθλητικά παπούτσια

Τον είπαν “γιο του διαβόλου” και “Μότσαρτ των γηπέδων” γιατί μες στο γήπεδο έδινε κοντσέρτα για πολυβόλα και το κοντέρ έγραφε 40άρες, 50άρες και 60άρες. Όπως στο ΣΕΦ, που το ελληνικό κοινό τον είδε από κοντά να παίρνει την μπαγκέτα της Ρεάλ Μαδρίτης και να πετυχαίνει παραπάνω από τους μισούς πόντους της ομάδας του σε έναν ευρωπαϊκό τελικό, στο χορταστικό 117-113 επί της ιταλικής Καζέρτα. Ή σε έναν αγώνα του Γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος, που είχε εναντίον της Ολύμπια Λιουμπλιάνας, 10/20 τρίποντα, 30/40 δίποντα και το απόλυτο στις 22 βολές που εκτέλεσε, για να φτάσει συνολικά τους 112 προσωπικούς πόντους σε ένα απλησίαστο ρεκόρ.

Γεννήθηκε τον Οκτώβρη του 1964 στο Σιμπένικ της Κροατίας, αν και είχε Σέρβο πατέρα -τότε εξάλου ελάχιστοι τα κοιτούσαν αυτά. Έγινε μέλος της τοπικής ανδρικής ομάδας μόλις στα 15 του και πριν καλά-καλά ενηλικιωθεί, την οδήγησε σε δύο ευρωπαϊκούς τελικούς (που τους έχασε από τη Λιμόζ) και ένα πρωτάθλημα επί της Μπόσνα Σαράγεβο, αν και μετά η Ομοσπονδία τους αφαίρεσε τον τίτλο, λόγω της… κακής διαιτησίας.

Μετά τη στρατιωτική του θητεία, ακολούθησε το μεγάλο του αδερφό Αλεξάντερ στην Τσιμπόνα, όπου πήρε όσους τίτλους του έλειπαν: πρωταθλήματα και δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών απέναντι στη Ρεάλ και τη Ζαλγκίρις Κάουνας του Σαμπόνις. Από το 86′, οι Μπλέιζερς τον είχαν επιλέξει στα ντραφτ του ΝΒΑ, αλλά αυτός καθυστέρησε λίγο ακόμα το ταξίδι του, παίρνοντας ένα πλουσιοπάροχο ετήσιο συμβόλαιο από τη Ρεάλ.

Κάνει το 89′ το άλμα στο ΝΒΑ για το Πόρτλαντ, που είναι ομάδα τίτλου και κάνει πρωταθλητισμό, αλλά πέφτει πάνω στον Ντρέξλερ και βρίσκει ελάχιστο χρόνο συμμετοχής. Περνάει τα χειρότερα μπασκετικά του χρόνια στους Μπλέιζερς και λυτρώνεται με την ανταλλαγή που τον φέρνει στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, όπου ξαναβρίσκει τον εαυτό του και δείχνει πως μπορεί να σταθεί στο κορυφαίο επίπεδο, χωρίς να έχει τίποτα να ζηλέψει από τους καλύτερους ΝΒΑers.

Ο Ντράζεν ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος παίκτης, μαζί με τον Ντίβατς, που έδειξαν πως κλείνει η ψαλίδα κι έσπασαν το τείχος της καχυποψίας απέναντι στους Ευρωπαίους, ανοίγοντας το δρόμο για τους επόμενους. Οι δυο τους συνδέονταν με στενή φιλία από τις αποστολές της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας, όπου ήταν συγκάτοικοι, είχαν πολύ στενή επαφή το πρώτο διάστημα στο ΝΒΑ, αλλά οι σχέσεις τους ψυχράθηκαν απότομα με τη διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας και τον εμφύλιο πόλεμο που πλησίαζε. Ο Ντίβατς δεν μπόρεσε να βρεθεί στην κηδεία του Ντράζεν, που συνέπεσε με το αποκορύφωμα αυτής της σύγκρουσης, το 1993, και πάνω σε αυτό γυρίστηκε μετά από πολλά χρόνια το συγκινητικό αθλητικό ντοκιμαντέρ του ESPN, Once Brothers.

Με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας ο Ντράζεν έκανε συλλογή μεταλλίων και έζησε μια τριετία απόλυτης καταξίωσης, όπου οι Γιούγκοι σάρωσαν τα πάντα: δύο Ευρωμπάσκετ και το χρυσό στο Παγκόσμιο της Αργεντινής. Από εκείνα τα χρόνια έχουν μείνει κλασικές οι μονομαχίες του “γιου του διαβόλου” με τον Γκάλη (που είναι ο ίδιος ο διάβολος, όπως είχε πει ο ίδιος με θαυμασμό) και την Εθνική ομάδα, που τον νίκησε δύο φορές στο Ευρωμπάσκετ του 87′, με το Φάνη να παίζει σπουδαία άμυνα πάνω του.

Το 92′ παίρνει το αργυρό με την Κροατία στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης κι είναι η μόνη ομάδα που κοιτάζει στα μάτια για ένα ημίχρονο την πρώτη κι αυθεντική Ντριμ-Τιμ. Την επόμενη χρονιά ετοιμάζεται να πάρει μέρος στο Ευρωμπάσκετ, όπου η Κροατία πηγαίνει ως μεγάλο φαβορί, αλλά επιλέγει να μην πάρει μια πτήση μαζί με τους συμπαίκτες του, αλλά να συνεχίσει οδικώς με τη συμβία του. You fly, you die, λέει στο Βράνκοβιτς, σε μια ατάκα που είναι το άκρον άωτο της τραγικής ειρωνείας. Ο ίδιος κοιμάται στο κάθισμα του συνοδηγού -αφού το δίπλωμά του έληγε την ίδια μέρα- παρά την καταιγίδα που συνάντησαν και αφήνει ακαριαία την τελευταία του πνοή, στον αυτοκινητόδρομο που συνέδεε τη Νυρεμβέργη με το Μόναχο, όταν η φίλη του Κλάρα Ζάλανζι -που αργότερα παντρεύτηκε τον Όλιβερ Μπίρχοφ- έριξε το όχημά τους με φόρα σε μια νταλίκα, που είχε περάσει στο αντίθετο ρεύμα.

Οι συμπαίκτες του γυρίζουν εσπευσμένα στην Κροατία για να κηδέψουν το φίλο του και κρατάνε συντετριμμένοι το φέρετρό του. Δε θα συνέρθουν ποτέ από το ψυχολογικό σοκ και μένουν στην τρίτη θέση στο Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας, όπου είχαν ταξιδέψει ως το απόλυτο φαβορί. Ένα σενάριο που θα ξαναγραφτεί και στις επόμενες διοργανώσεις.

Το ρέκβιεμ του Μότσαρτ των παρκέ ήταν η τελευταία του χρονιά στο ΝΒΑ, όπου ανέβασε πάνω από τους 20 πόντους το μέσο όρο του στο σκοράρισμα, καλύπτοντας την αδυναμία του στην άμυνα (που δεν της είχε καθόλου αδυναμία). Ο Πέτρο όμως (όπως τον έλεγε ο εκφωνητής των Νετς, που του φάνηκε πολύ μακρύ το -βιτς στην κατάληξη) θύμωσε όμως γιατί ήταν ο μόνος από τους πρώτους 15 σκόρερ του πρωταθλήματος που δεν επιλέχθηκε για το All Star Game κι έτσι, νιώθοντας πως δεν έχει τίποτα να αποδείξει πια, σκεφτόταν ακόμα και την επιστροφή στην Ευρώπη. Οι φήμες λένε μάλιστα πως ήταν πολύ κοντά στη συμφωνία με τον ΠΑΟ του Παύλου Γιαννακόπουλου, όπου θα συνυπήρχε μαζί με τον Γκάλη, στην ίδια ομάδα. Τη συνέχεια όμως δεν την είδαμε ποτέ…

Αντ’ αυτού, ο Ντράζεν πέρασε στην ιστορία και το Hall of Fame, αφήνοντάς μας με μια σειρά απορίες: τι θα γινόταν αν… Θα ερχόταν στην Ελλάδα; Θα συνέχιζε στο ΝΒΑ για να κατακτήσει κάποιον τίτλο; Θα μπορούσε με αυτόν η Κροατία να πατήσει την κορυφή της Ευρώπης και να κοιτάξει στα μάτια τους Αμερικάνους; Πάνω-κάτω αντίστοιχα ερωτήματα με αυτά που άφησε ο αυθεντικός Μότσαρτ, πεθαίνοντας νέος και αυτός.

Όπως και να έχει, ο Ντράζεν που δεν μπορούσε κανείς να τον σταματήσει, παρά μόνο ο θάνατος, παραμένει μέχρι σήμερα η πρώτη αυθόρμητη απάντηση της πλειοψηφίας στο ερώτημα για τον καλύτερο Ευρωπαίο παίκτη όλων των εποχών.