Ο Δ. Κουφοντίνας και το βολικό δίπολο

Αν η προκλητική ανοησία είχε πρόσωπο, θα ήταν αυτό του Άδωνη Γεωργιάδη. Και το χειρότερο, θα είχε και τη φωνή του. Που την ακούς μες στα αυτιά σου, ακόμα κι όταν διαβάζεις αυτά που γράφει στο τουίτερ.

Όσοι αισθάνεστε θλίψη για την Μακεδονία μας μπορείτε να ηρεμήσετε, ο Κουφοντίνας πήρε επιτέλους άδεια οπότε όλα καλά….Α ρε Πάνο Καμμένε…Α ρε σε όλα σε πάτησαν οι Συριζαίοι

— Άδωνις Γεωργιάδης (@AdonisGeorgiadi) 19 Ιουνίου 2018

Η υπόθεση με την άδεια του Κουφοντίνα είναι εξαιρετικά απλή. Οι αρχές αρνούνται να του αναγνωρίσουν την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου, παράλληλα όμως αρνούνται να του παραχωρήσουν τα στοιχειώδη δικαιώματα και του τελευταίου ποινικού κρατούμενου, με βάση τις προϋποθέσεις του νόμου. Αυτές αναφέρονται αποκλειστικά στο ενδεχόμενο επανάληψης των παράνομων πράξεων του δράστη, χωρίς να απαιτούν την ειλικρινή μεταμέλειά του, όπως ζητούν να ισχύσει διάφορες αντιδραστικές δυνάμεις, όπως το Ποτάμι, εισάγοντας κατά μία έννοια τη δήλωση μετανοίας στο σύγχρονο νομικό πλαίσιο.

Ανοίγει παρένθεση. Ο Κουφοντίνας έδρασε πολιτικά, αλλά αυτό προφανώς δεν τον καθιστά επαναστάτη, από την πολιτική σκοπιά των κομμουνιστών. Αυτό όχι στα βάση κάποιου υποκειμενικού “επαναστατικόμετρου” (sic), αλλά σε όσα έχουν διατυπώσει εδώ και πάνω από έναν αιώνα οι κλασικοί πάνω στο ζήτημα της ατομικής τρομοκρατίας και των πολιτικών ρευμάτων που την προκρίνουν ως μέσο πάλης.  Όσοι έχουν διαβάσει μάλιστα το βιβλίο του “Γεννημένος στις 17 Νοέμβρη”, θα είδαν τόσο το γενικό πολιτικό του σκεπτικό, όσο και τις προσδοκίες που είχε από μια επικείμενη κυβέρνηση Σύριζα -αν και είναι ζήτημα σε τι μπορεί να ελπίζει ένας ισοβίτης για την άμεση βελτίωση της θέσης του, οπότε δεν μπαίνει αυτό ως απόλυτο κριτήριο.

Αυτά όμως δεν έχουν καμία απολύτως σημασία. Η πολιτική τοποθέτηση ενός κρατούμενου -πόσο μάλλον όταν δε θεωρείται καν πολιτικός κρατούμενος- δεν καθορίζει τα δικαιώματά του. Αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η αξιοποίηση της υπόθεσης Κουφοντίνα από το αστικό πολιτικό σύστημα και το βολικό, αποπροσαντολιστικό δίπολο που στήνεται:

-από τη μια η Νέα Δημοκρατία με το δόγμα “νόμος και τάξη”, που καταπατά το νομικό πλαίσιο που η ίδια ψήφισε, για να εγγυηθεί την τάξη και το συμφέρον της άρχουσας τάξης.
-από την άλλη η κυβέρνηση, με τις “αριστερές ανησυχίες” της στο δικαιωματικό πεδίο, που πρέπει να αντιμετωπίσει πίεση, κατακραυγή και το πολιτικό κόστος μιας απεργίας πείνας, για να παραχωρηθούν τα αυτονόητα δικαιώματα στους κρατούμενους -και όταν αυτό δε γίνεται, να κρυφτεί πίσω από τις ανεξάρτητες αρχές, που δεν μπορεί να τις ελέγξει.

Και στο βάθος, η πρεσβεία -μία είναι η πρεσβεία- να κινεί τα νήματα και να τους καθοδηγεί. Και η κοινοβουλευτική ζωή συνεχίζεται, αλέθοντας τα πάντα στο πέρασμά της…