Πέθανε ο Παύλος Γιαννακόπουλος – Παύλο “Θεέ” δεν πήρες την ΠΑΕ

Στο πένθος βύθισε την οικογένεια του Παναθηναϊκού η είδηση για το θάνατο του Παύλου Γιαννακόπουλου, του αναμορφωτή του τμήματος μπάσκετ, σε ηλικία 88 ετών, λίγους μήνες μετά το θάνατο του μεγαλύτερου αδερφού του, Κώστα -που μπορεί να τον επηρέασε ψυχολογικά- και σε μια σημαδιακή ημερομηνία, την 10η Ιουνίου, με την οποία ήταν στενά συνδεμένος.

Στις 10 Ιουνίου του 1971, μία βδομάδα μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Ουέμπλεϊ, όπου συμμετείχε ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός, ο Παύλος Γιαννακόπουλος γινόταν μέλος του Ερασιτέχνη ΠΑΟ -τότε δεν υπήρχαν ακόμα ανώνυμες εταιρίες- και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου.

Στις 10 Ιουνίου του 1987, κι ενώ η Εθνική ομάδα μπάσκετ έδινε τον κρίσιμο προημιτελικό απέναντι στην Ιταλία, που θα την εκτόξευε στην κορυφή της Ευρώπης, ο Παύλος Γιαννακόπουλος αναλάμβανε τα ηνία του Ερασιτέχνη ΠΑΟ, και ανάμεσά τους το τμήμα μπάσκετ, που θα γινόταν ΚΑΕ (δηλαδή ανώνυμη εταιρία) πέντε χρόνια αργότερα. Τον κατηγόρησαν πως άφησε τα τμήματα του Ερασιτέχνη στην τύχη τους, για να βοηθήσει το μπάσκετ -όπως πχ με τη μεταγραφή του Αλβέρτη από τη Γλυφάδα, που καταδίκασε το τμήμα πόλο των πρασίνων- αλλά η προσφορά του στην μπασκετική ομάδα, την πιο πετυχημένη ίσως στην ιστορία των ομαδικών αθλημάτων στην Ελλάδα, ήταν τέτοια που επισκίαζε όλα τα άλλα.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος είχε την ίδια κοψιά με τον αδερφό του Θανάση, έμειναν στην ιστορία για τις πολύχρωμες κιτς γραβάτες τους (το τραγούδι “ο κοντός με τη γραβάτα” έμοιαζε να έχει γραφτεί παραγγελιά για αυτούς) αλλά και για τα “ντου” που έκαναν κατά καιρούς στον αγωνιστικό χώρο, γκρινιάζοντας για τους διαιτητές.

Στην Ευρωλίγκα μάλιστα η κόντρα των δύο αδερφών με τη διοργανώτρια αρχή είχε φτάσει σε άλλο επίπεδο, με το Θανάση να πετάει χαρακτηριστικά χαρτονομίσματα προς το διαιτητή Αρτεάγκα, μετά τον τελικό ΠΑΟ-ΤΣΣΚΑ, όπου είχαν νικήσει οι πράσινοι, αλλά παραλίγο να χάσουν στο τέλος διαφορά είκοσι πόντων. Το “ωραίο” της υπόθεσης είναι πως όλα αυτά μοιάζουν σχεδόν “αθώα” με όσα ακολούθησαν στη συνέχεια…

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν το χαρακτηριστικό παράδειγμα του χουβαρντά προέδρου, που δεν τσιγκουνευόταν τα χρήματα για να φέρει στην ομάδα του παικταράδες, από τον Γκάλη μέχρι το Ντομινίκ, ενώ στο ενδιάμεσο είχε συμφωνήσει και με τον Ντράζεν Πέτροβιτς, λίγο πριν αυτός αφήσει την τελευταία του πνοή σε τροχαίο δυστύχημα. Έμαθε όμως με τον πιο οδυνηρό τρόπο πως η ευτυχία κι η επιτυχία δεν εξαγοράζεται με τα λεφτά, έμαθε από τις συνεχόμενες αποτυχίες του, και βρήκε το δρόμο για τις νίκες, όταν προσέλαβε τους κατάλληλους προπονητές. Στην αρχή το Μάλκοβιτς, με το πρώτο Ευρωπαϊκό του “εξάστερου”, αργότερα το Σούμποτιτς, που έδωσε στην ομάδα το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από ξηρασία 14 χρόνων και φυσικά τον Ομπράντοβιτς με τον οποίο ο Παναθηναϊκός βάδισε στη λεωφόρο των επιτυχιών.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ήταν ανέκαθεν το αντίπαλο δέος των “Βαρδινογιάννηδων” στα διοικητικά του ΠΑΟ, φάνταζε ως η δημοφιλής εναλλακτική λύση απέναντι στον “Καπετάνιο”, που δε συνήθιζε να ξοδεύει αλόγιστα ποσά για μεταγραφές, και δεν είναι τυχαίο το σύνθημα που ακουγόταν συχνά στην πράσινη κερκίδα “Παύλο, θεέ, πάρε την ΠΑΕ”. Το οποίο δεν έγινε τελικά πραγματικότητα, ακόμα και μετά την αποχώρηση των Βαρδινογιάννηδων, είτε γιατί δεν ήταν κατάλληλη η συγκυρία, είτε γιατί τελικά η οικογένεια έκρινε πως δεν ήταν συμφέρουσα η εμπλοκή της στο ποδοσφαιρικό τμήμα. Έτσι η απόκτηση της ΠΑΕ έμεινε “απωθημένο”, το οποίο όμως μπορεί να εκπληρώσει ο γιος του Παύλου, Δημήτρης, με την ανάμειξή του στην ομάδα.

Η οικογένεια των Γιαννακόπουλων έχει την ιδιοκτησία της ΒΙΑΝΕΞ, μιας από τις μεγαλύτερες εταιρίες στο χώρο του φαρμάκου, έναν κλάδο που φάνηκε να πλήττεται από κάποιες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για αυτό και κάποιοι βιάστηκαν να τον θεωρήσουν ως την “εθνική αστική τάξη”, που θα υποστήριζε τον “ευρωσκεπτικισμό”, μια πιθανή έξοδο από το ευρώ, ή και το ΣΥΡΙΖΑ, με τον οποίο τελικά η συμμαχία δεν καρποφόρησε σε βάθος χρόνου, αφού η “Πρώτη Φορά Αριστερά” δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες τους.

Ο Παύλος Γιαννακόπουλος φεύγει αφήνοντας πίσω του μια μπασκετική και επιχειρηματική αυτοκρατορία, που δε φάνηκε να κλονίζεται ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης. Φεύγει έχοντας κερδίσει την αγάπη και το σεβασμό εχθρών και φίλων, που αναγνώριζαν σε κάθε περίπτωση τα γνήσια οπαδικά του αισθήματα, ακόμα και αν φλέρταρε ενίοτε με τα όρια της γραφικότητας, και την αγνή του προσφορά στην ομάδα, που τον έκανε να φαίνεται “ένας από εμάς”, τους απλούς οπαδούς. Με τη διαφορά πως εκεί που τελείωνε ο “οπαδός Παύλος” ξεκινούσε ο επιχειρηματίας Γιαννακόπουλος, κι αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ, για κανέναν Πρόεδρο-ιδιοκτήτη.