Ροζ ξέπλυμα και ομοφοβία
Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα οφείλει να έχει διπλό μέτωπο. Ενάντια σε ομοφοβικές στάσεις και σεξιστικά σχόλια, και παράλληλα ενάντια σε όσους θέλουν να την αξιοποιήσουν για να ξεπλύνουν τη δική τους βρώμικη πολιτική, που δεν απελευθερώνει κανέναν.
Αν αναρωτιέται κανείς πώς οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος μπορεί να μοιάζουν αντιπαραθετικές και να στήνουν πλαστά δίπολα, δεν έχει παρά να παρακολουθήσει τις αντιδράσεις των τελευταίων ημερών γύρω από την παρέλαση “Athens Pride” του Σαββάτου.
Ο νεοναζί Ηλίας Κασιδιάρης έβαλε κόκκινο φωτάκι σε έναν τοίχο της Βουλής, για να σαρκάσει τους βουλευτές που έβαζαν τα παρδαλά χρώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Το επικοινωνιακό αυτογκόλ ήταν πρόδηλο και το επισήμαναν πολλοί χρήστες των social media. Αν η Βουλή είναι οίκος ανοχής, ας ψάξει να βρει τι ρόλο βαράει ο ίδιος, εφόσον πληρώνεται από αυτό το μαγαζί με το κόκκινο φωτάκι. Λόλα (να ένα μήλο…)
Οι χρυσαυγίτες, η σαπίλα του ντουνιά, θέλησαν να πιάσουν στο στόμα τους τον Άρη Βελουχιώτη και την αγαπημένη τους ιστορία για τους Μαυροσκούφηδες και τον ερωτικό τους προσανατολισμό. Όπως καταλαβαίνετε, για να δείξει κανείς πως είναι “άντρας” εκείνη την εποχή, θα έπρεπε να σφάζει και να βιάζει, σαν τα καλόπαιδα τους Χίτες, τους Ταγματασφαλίτες, και άλλους δωσίλογους, πολιτικούς προγόνους των νεοναζί. Το πιο διασκεδαστικό της υπόθεσης είναι πως νομίζουν ότι μειώνουν το Βελουχιώτη και τους αντάρτες του, παρουσιάζοντάς τους σαν ομοφυλόφιλους. Αλλά όπως τους απάντησαν: για gay, καλά σας ξε… (*$^#λογοκρισία).
Το κανάλι που οραματίστηκε τη σοβαρή “Χρυσή Αυγή”, σιγόνταρε από κοντά, με πλάνα που απευθύνονται ευθέως στο θυμικό του μέσου νοικοκυραίου, για να τον τρομάξουν, να τον αναστατώσουν, να τον πείσουν πως η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί και ότι χρειαζόμαστε “νόμο και τάξη” απέναντι σε αυτούς τους ομοφυλόφιλους. Αν τώρα τα πλάνα αυτά είναι πλάνα αρχείου από το εξωτερικό και γενικώς άλλο χωροχρόνο, ας μην αφήσουμε μια μικρή λεπτομέρεια να χαλάσει ένα ωραίο δημοσιογραφικό συμπέρασμα. Ο σκοπός εξάλλου αγιάζει τα μέσα και τα ΜΜΕ.
Σε αυτό το μαγευτικό κράμα νεοφιλελεύθερου φασισμού ήρθε να προστεθεί και το βαρύ πυροβολικό του Αρκά, με ένα παλιότερο σκίτσο, που ανέβηκε μεν την ίδια μέρα με το Athens Pride, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας πονηρεύει, καθώς ο υπεύθυνος του λογαριασμού δήλωσε πως ήταν τυχαίο. Κακώς λοιπόν συνδέεται το σεξιστικό σκίτσο με το Pride και την προχτεσινή μέρα, αφού ήταν ένα γενικότερο σεξιστικό σχόλιο, ανεξάρτητο από την επικαιρότητα…
Πάμε τώρα και στην άλλη όψη του νομίσματος, που εμφανίζεται ως εναλλακτική κι υπέρμαχος των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Μπορεί πχ ο κυβερνητικός λόχος του Σύριζα να τσακίζει τα δικαιώματα του εργαζόμενου λαού, έδειξε όμως τις ευαισθησίες του, καταθέτοντας ερώτηση γιατί δεν προσλαμβάνονται διεμφυλικά άτομα στα σώματα ασφαλείας. Μας έδωσε έτσι ένα πολύ καλό παράδειγμα-ορισμό για το τι σημαίνει “pink washing”, δηλ ροζ ξέπλυμα μιας αντιλαϊκής, αντεργατικής πολιτικής και απέσπασε τα συγχαρητήρια του “ευρωπαϊκού προοδευτικού Φόρουμ”, δηλαδή του εαυτό του και των Ευρωπαίων φίλων του -το ένα χέρι συγχαίρει το άλλο και τα δυο το σύστημα.
Την ίδια στιγμή, το κτίριο της ελληνικής Βουλής φωτιζόταν στα χρώματα της παρδαλής σημαίας-σύμβολο, για να ξεπλύνει τα δικά του κατορθώματα. Ακόμα κι εδώ όμως, η κυρίαρχη “εναλλακτική” προπαγάνδα, φρόντισε να μας παρουσιάσει μια εντυπωσιακή εικόνα που απείχε αρκετά από την πραγματικότητα, όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα.
Το καλύτερο ροζ ξέπλυμα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής όμως το πέτυχε αυτός που είχε τη σχετική τεχνογνωσία και πείρα. Δηλαδή η αμερικανική πρεσβεία, που ανέβασε την παρακάτω φωτογραφία στο λογαριασμό της, βγάζοντας κι ειδικά μπλουζάκια για την περίσταση, με παρδαλά χρώματα.
Τη δική μας απάντηση σε αυτό το κάλπικο δίπολο που στήνεται, ως Κατιούσα, την δώσαμε στα δικά μας social media και την αντιγράφουμε εδώ, ως επίλογο.
Η Κατιούσα δηλώνει ΠΑΡΟΥΣΑ στον αγώνα για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας (που είναι δικό της ζήτημα ποιες μορφές θα επιλέξει), ενάντια σε κάθε διάκριση, αλλά ΑΠΟΥΣΑ από το Pride των χορηγών και των πρεσβειών.
— Κατιούσα (@katiousa_gr) 9 Ιουνίου 2018
Δεν είναι ζήτημα ίσων αποστάσεων. Είναι προφανές -και δεν περιμένει κανείς εμάς για να το καταλάβει- πως αν η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα θέλει να χτυπήσει στη ρίζα τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζει και τις αιτίες τους, πρέπει να τοποθετηθεί απέναντι σε αυτό το δίπολο. Να ταχθεί ασφαλώς αποφασιστικά ενάντια στην ομοφοβία, σε κάθε είδους σεξιστικές συμπεριφορές και σχόλια, και παράλληλα να διαχωρίσει τη θέση της από όσους θέλουν να αξιοποιήσουν τις διεκδικήσεις και τις κινητοποιήσεις της, για να ξεπλύνουν τη δική τους βρώμικη πολιτική -που σε τελική ανάλυση είναι ενάντια και στο δικό τους αγώνα, παρά τα όσα διακηρύσσει.
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
7 Σχόλια
Πείτε με περίεργο αλλα βρίσκω κακόγουστη τη χρήση “παρδαλό” για την rainbow flag. Είναι πολύ politicaly correct να περιμένω να την πείτε απλά αυτό που είναι, πολύχρωμη?
Ναι, είναι politicaly correct και είσαι υπερβολικός. Παρδαλό είναι το πολύχρωμο στο λαϊκότερο.
Ναι μπορεί να είμαι υπερβολικός. Έχω συνδυάσει το παρδαλό με κάτι το υποτιμητικό. Ας πούμε αν έλεγα εσένα πραδάλω επειδή φοράς χρωματιστά μάλλον δεν θα σου άρεσε. Ετώς αν έχεις χιουμοράκι. Και οι σημαίες ξέρεις κάτι συμβολίζουν και κάποιοι μπορεί να τις σεβόμαστε.
Εγώ δεν έχω ακούσει ποτέ τη γιαγιά μου να χρησιμοποιεί τη λέξη “πολύχρωμο”. Τις κουρελούδες που έφτιαχνε παρδαλές τις έλεγε, όχι “πολύχρωμες”. Τώρα, μπορεί κι εκείνη να ήθελε να υποτιμήσει το ίδιο της το έργο. Μπορεί.
Και τη σημαία της Νότιας Αφρικής παρδαλή θα την έλεγα, όπως και αυτή διάφορων άλλων χωρών της Αφρικής. Θα την έλεγα ακόμη και σοσιαλισμό να είχαν. Κι ορκίζομαι πως δεν είμαι οπαδός του απαρντχάιντ, ούτε πρόθεση να τους προσβάλω έχω.
Κατά τη γνώμη μου είναι μάταιη η επίκληση πολιτικού προσανατολισμού της “ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας” ως “ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας”. Εν τέλει τι πολιτικό προσανατολισμό να εμφανίσει μια κοινότητα που το συνεκτικό της στοιχείο βρίσκεται κατά βάση σε ορισμένες μορφές εκδήλωσης του ερωτισμού;
Απέναντι σε ρατσιστικές συμπεριφορές αυτό το συνεκτικό στοιχείο εμφανίζεται βέβαια σαν κοινότητα αλλά, από εκεί και πέρα, τι είδους υπόσταση καθαυτή μπορεί να έχει μια κοινότητα στηριγμένη στις ατομικές τάσεις των μελών της ως προς τον ερωτικό προσανατολισμό, και γιατί αυτή η υπόσταση να συνεπάγεται έναν α ή β πολιτικό προσανατολισμό;
Ίσα-ίσα, νομίζω, ως τέτοια η υπόσταση αυτής της κοινότητας ο μόνος πολιτικός προσανατολισμός που μπορεί να έχει, βρίσκεται στη θεσμοποίηση της ατομικής τάσης, της ατομικής επιλογής ή όπως θέλετε πέστε το, και κατά συνέπεια θα πηγαίνει με όποιον είναι πρόθυμος να αναγορεύει την κάθε “ατομική επιλογή” σε θεσμό (και σε αυτούς κάλλιστα θα μπορούσε να συμπεριλαμβάνεται και μια “σοβαρή χρυσή αυγή” ανάλογα με την κίνηση του χρηματιστηρίου των διπολισμών). Και θα αποφεύγει όποιον δε θεωρεί την “ατομική επιλογή” επαρκή όρο αναγόρευσής της σε θεσμό και δεν υποτάσσει ανάγκες που έχουν δικούς τους όρους και περιεχόμενο στις ανάγκες θεσμοποίησης των “ατομικών επιλογών” και της υπόστασής τους.
Αυτός, ο δεύτερος, θα στιγματίζεται μάλιστα και σαν “ομοφοβικός”, όπως τηρουμένων των αναλογιών χρησιμοποιείται σαν εργαλείο “πολιτικής ορθότητας” και ο αντισημιτισμός για όποιον δεν χειροκροτά τα έργα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, και είναι λογικό γιατί η υπόσταση κοινότητας στηριγμένης στην ατομική διαχείριση της σεξουαλικότητας ή στον ερωτικό προσανατολισμό πανεύκολα βρίσκει την κατάληξή της στο δικό της σοβινισμό.
Μετά από αυτά, δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να είναι το πράιντ εκτός από των χορηγών και των πρεσβειών.
Ακούγοντας τη ραδιοφωνική του διαφήμιση η εντύπωση που είχα ήταν η διαφήμιση ενός σούπερ μάρκετ με σεξιστικές ταμπέλες οι οποίες μέσω της “ιδιαιτερότητάς” τους παρέχουν μια γκάμα έτοιμων “προσωπικών ταυτοτήτων”. Κι αυτό σε μια εποχή όπου για την πλειοψηφία των νέων ανθρώπων είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα το να οικοδομήσουν προσωπική ταυτότητα πάνω σε κοινωνικές σχέσεις διαλυμένες απ’ τη βάση τους, όπου δεν ξέρουν αν το έδαφος που πάνε κάθε φορά να πατήσουν το πόδι τους θα είναι και την επόμενη στιγμή στην ίδια θέση. Κι αντί για μια τέτοια προσωπική ταυτότητα, αντί για το κοινωνικό έδαφος που μπορεί αυτή να χτιστεί, προτείνονται υποκατάστατα με διαφημίσεις να δηλώσουν παρούσες και δηλώνοντας παρούσες ν’ αναπληρώσουν δήθεν το ανύπαρκτο κοινωνικό έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να χτιστεί μια προσωπικότητα.
Προσπερνώντας τα περι “ατομικής επιλογής”, το εξ ολοκλήρου χάρισμα του pride στις επιχειρήσεις και τις πρεσβείες, την άσχετη και εμετική αναφορά στην χρυση αυγή θα πω οτι συμφωνώ για τα την δυσκολία δόμησης προσωπικής ταυτότητας στο σημερινό καπιταλιστικό κόσμο. Ελπίζω να αναγνωρίζεις οτι οι lgbt έχουν κατάτι δυσκολότερο δρόμο να διαβούν γιατι πέραν της γενικής αποσάθρωσης έχουν να περάσουν και τη σκόπελο της αναγνώρισης της σεξουαλικής τους ταυτότητας με συχνά οικογενειακά δράματα ακόμα και σήμερα ή και δολοφονίες ειδικά τρανς ατόμων ανα τον κόσμο (https://www.fastcompany.com/40498772/2017-was-the-deadliest-year-for-transgender-people). Προσωπικά γνωρίζω παιδιά που και σήμερα ακόμα κακοποιούνται απο τους γονείς τους ή τους πετάνε έξω απο το σπίτι. Το πιο συχνά αυτοκακοποιούμαστε ψυχολογικά βέβαια γιατι δεν είμαστε τα νορμάλ παιδιά όπως εσείς που προορίζονται να γίνουν νοικοκυραίοι με κουτσούβελα.
Το pride γνωρίζουμε όλοι ποιοί το τρέχουν και τι συμφέροντα έχουν.Αυτά είναι τα προφανή για ανθρώπους που στηρίζουν το κομμουνιστικό κόμμα. Θα είχε ενδιαφέρον να γραφόταν κάποια στιγμή ένα άρθρο για την δράση της CENESEX και των κουβανικών gay pride, τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά έχουν και πώς εκεί βάζουν πολιτικές βάσεις στήριξης στον σοσιαλισμό. Και πάλι όμως για τους ίδιους λόγους γίνονται και εκεί, για να τιμηθούν όσοι εδω και δεκαετίες έχουν δώσει αγώνες ή και την ζωή τους ωστε να φτάσουμε σήμερα να μην θεωρούνται απο ένα μέρος της κοινωνιας που όλο και μεγαλώνει ως ανώμαλοι οι άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό και βασικό ζητούμενο ήταν πάντα η ορατότητα,η αναγνώριση πως όντας lgbt παραμένουν αναπόστατα μέλη της κοινωνίας και δυναμικά την εξελίσσουν και την προχωρούν. Έτσι λοιπόν ως κομμουνίστρια και ως τρανς βουλευτίνα εκλέχτηκε η συντρόφισσα αυτή στο κουβανικό κοινοβούλιο https://www.youtube.com/watch?v=zCNaIheFIVo.
Για μένα το pride δεν θα αφορά ποτέ τους αστούς στην πραγματικότητα.Θα αφορά όλους τους καταπιεσμένους που δεν μπορούσαν ποτέ να κρυφτούν πίσω απο τα λεφτα τους. Και ποιοι ειναι αυτοί θα μας το πει ο Ζαν Λουι Μπορύ:
“Ας ξέρουμε λοιπον οτι σύμφωνα με τις στατιστικές του Υπουργείου Δικαιοσύνης(Γαλλια) που μιλάνε αναλυτικά για όσους καταδικάστηκαν για ομοφυλοφιλία τα τελευταια χρονια το 1969 μεσα σε 283 περιπτώσεις εχομε 132 εργάτες 8 μισθωτούς αγροτες 21 επιχειρηματιες 31 μεσαία στελέχη επιχειρήσεων 27 υπαλλήλους και 7 εκκλησιαστικούς-καλλιτέχνες-στρατιωτικούς-αστυνομικούς(αυτο δεν σημαίνει πως στην τελευταία κατηγορία υπάρχουν λιγότεροι ομοφυλόφιλοι απο τους εργατες αλλα η θέση τους ακριβως μέσα στην κοινωνία τους βοηθά να περνάνε πιο εύκολα μέσα απο το δίχτυ) το 1970 ειχαμε 111 εργάτες μεσα σε 269 καταδικες 13 σε306 το 1971, 110 σε251 το 1973.Να ποιούς φτύνει ο κόσμος κατάμουτρα”.(Ζαν Λουι Μπορυ “Στο φως της μέρας, εκδόσεις Δεκα, 1979, σελ 132)
Για αυτούς κατεβαινε στα gay pride και ο κομμουνιστής Λουι Αραγκόν στα 70s φαντάζομαι. Αλλά βέβαια στην Ελλάδα είμαστε καλοί στην θεωρία και ψάχνουμε πάντα ένα λογικοφανές επιχείρημα για να συνεχίσουμε να υποτιμούμε τους lgbt. Ακόμα και οταν μιλάμε για ¨ατομική επιλογή” αφήνοντας να υπονοηθεί οτι η δομή της κοινωνίας είναι η ετεροφυλόφιλη οικογένεια οπότε ο διαφορετικός προσανατολισμός ειναι ας πούμε προσωπικό βίτσιο που ανεχόμαστε αλλά στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζουμε σαν δυναμικό και απαραίτητο κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας
Κάθε αναφορά στην χρυσή αυγή είναι εμετική, αυτό δυστυχώς δεν διορθώνεται. Άσχετο δε νομίζω ότι είναι. Μπορώ να το διατυπώσω και διαφορετικά: δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος ουσιαστικός λόγος που θα εμπόδιζε κάποιο ακροδεξιό κόμμα να χρησιμοποιήσει σαν επίδειξη του «προοδευτισμού» και του «μοντερνισμού» του την «πολιτικά ορθή» ατζέντα τη σχετική με τη θεσμοποίηση ατομικών επιλογών σεξουαλικού προσανατολισμού. Κατά τη γνώμη μου, μάλλον είναι ζήτημα τάργκετ γκρουπ στον εκάστοτε χώρο και χρόνο, κι αυτό δεν αναιρείται με το κόκκινο λαμπάκι του κασιδιάρη και τα λοιπά.
Ως προς την «ατομική επιλογή», πρέπει να πω πως ούτε εμένα με καλύπτει σαν όρος, αλλά ίσως για διαφορετικούς λόγους. Πάντως γι’ αυτό τη βάζω σε εισαγωγικά και επίσης ψάχνω και διαφορετικούς «ορισμούς» όπως «μορφές εκδήλωσης του ερωτισμού», «ατομικές τάσεις», «ατομική διαχείριση της σεξουαλικότητας», «ερωτικό προσανατολισμό», «ιδιαιτερότητα». Ωστόσο χρησιμοποιώ την «ατομική επιλογή» σε διάκριση προς τις διαπροσωπικές σχέσεις που βασίζονται στους αντικειμενικούς φυσικούς νόμους αναπαραγωγής του ανθρώπινου είδους. Για να το πω διαφορετικά, στη σχέση μητρότητας – πατρότητας το ζήτημα δεν είναι η οποιαδήποτε «επιλογή», αλλά ότι πρόκειται για σχέση που διέπεται από αναγκαιότητα για την ύπαρξη του ανθρώπου, ανεξάρτητα από την εκάστοτε κοινωνική της μορφή.
(Βέβαια κάποιοι λένε ότι αυτή η αντίληψη είναι παρωχημένη γιατί αφού τα μέσα παραγωγής παράγουν πλέον μέσα παραγωγής υποτίθεται από μόνα τους, «έτσι» είναι προορισμένη να μηχανοποιηθεί και η ανθρώπινη αναπαραγωγή, οπότε τι ψάχνεις για μητρότητα και πατρότητα, αυτά αντιστοιχούν σε προνεωτερικές εποχές… Μόνο που αυτή η άποψη είναι απόλυτα συμβατή με τους επίκαιρους πλέον και όχι πια «μελλοντολογικούς» αλλοτριωτικούς σχεδιασμούς ανθρωποποίησης του ρομπότ και ρομποτοποίησης του ανθρώπου, και μ’ αυτή την έννοια την κατατάσσω στις απόψεις της «ακροδεξιάς του μέλλοντός μας», για να προσθέσω και μια πτυχή ακόμα στην 1η παράγραφο του σχολίου).
Δε λέω λοιπόν «ατομική επιλογή» για να «υπονοήσω οτι η δομή της κοινωνίας είναι η ετεροφυλόφιλη οικογένεια», όπως γράφεις, αλλά για να υπονοήσω ότι, ανεξάρτητα από την εκάστοτε μορφή του, το κοινωνικά αναγκαίο ως προς τις σχέσεις των φύλων συνίσταται στη σχέση μητρότητας – πατρότητας, και όχι σε κάθε είδους ατομική ή κοινωνική συμπεριφορά (είτε «ομόφυλη» είτε «ετερόφυλη» στην εκδήλωσή της ως σχέση) που απλώς άπτεται της σεξουαλικότητας.
Χρησιμοποιώ λοιπόν την «ατομική επιλογή» σε διάκριση προς το κοινωνικά αναγκαίο, το οποίο – τι να κάνουμε – δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να τοποθετηθεί ως «επιλογή» ακριβώς γιατί διέπεται από κοινωνική αναγκαιότητα, ενώ κατά τα άλλα πράγματι δεν νομίζω ότι πρόκειται για ατομική επιλογή καθαυτή, στο βαθμό δηλαδή που δεν μπορεί να γίνεται ακριβώς λόγος για «ατομική επιλογή» όταν πρόκειται για ζητήματα ψυχισμού.
Με αυτή την έννοια αντιπαρέρχομαι και την αντίληψη περί «προσωπικού βίτσιου» που μου προσάπτεις: Δεν θα μιλούσα για «βίτσιο» αναφερόμενος γενικά στη σφαίρα του ψυχισμού, παρά μόνο αν επρόκειτο για ψυχική εκδήλωση προσανατολισμένη στην κακοποίηση του άλλου, στην εκμετάλλευση της ανωριμότητάς του κλπ.
Αλλά όμως, αφού δεν πρόκειται για «ατομική επιλογή» καθαυτή, αφού πρόκειται για ζήτημα ψυχισμού, και μάλιστα σε τέτοιες συνθήκες που ως «αυθόρμητες» λειτουργούν «απαγορευτικά» στο χτίσιμο της προσωπικής ταυτότητας του ατόμου, πόσο μάλλον λοιπόν αποκτά διαστάσεις απροσμέτρητα αβάσταχτης ελαφρότητας η διαφήμιση του πράιντ υπό τύπο λαιφστάιλ απευθυνόμενο – ξαναλέω – σαν σούπερ μάρκετ «προσωπικών ταυτοτήτων» σε όσους τείνουν να αναζητούν μια προσωπική ταυτότητα «έτοιμη» (και σαν τέτοια «ιδιαίτερη») εκεί που λείπουν οι όροι οικοδόμησης της δικής τους.
Κατά τη γνώμη μου, στην πραγματικότητα το νόημα του πράιντ το αποτυπώνει άθελά του το πλακάτ στη φωτογραφία από το ιβέντ της πρεσβείας: Αυτό που αναγράφεται εκεί σε πρώτο ενικό πρόσωπο «είμαι γκέι, ε και;», μεταφερόμενο σε πρώτο πληθυντικό: «είμαστε γκέι, ε και;» αναδείχνει κατά έναν τρόπο και όλη τη δυσαναλογία ανάμεσα στην πολύκροτη δήλωση μιας «ταυτότητας» («είμαστε γκέι») και την ελάχιστη σημασία της: πραγματικά, «ε και»;
Σημειώνω ότι μιλάω για την «ελάχιστη σημασία της δήλωσης ταυτότητας» από την άποψη της δήλωσης καθαυτής, από την άποψη ενός αυτοκαθορισμού «θεμελιωμένου» στην «ατομική επιλογή» (με την παραπάνω έννοια που περιγράφω), κι όχι από την άποψη του αντιρατσιστικού ετεροκαθορισμού της. Δεν υποτιμώ καθόλου αυτή την τελευταία άποψη, άσχετο που για τις ανάγκες της συζήτησης καταλαμβάνει μικρή έκταση στα σχόλιά μου.
Θα κλείσω το σχόλιο με την εξής απορία: Αφού μπορεί να αναγνωριστεί η διαφορά του ομοφυλοφιλικού ερωτισμού από την «νορμαλιτέ των παιδιών που προορίζονται να γίνουν νοικοκυραίοι με κουτσούβελα» (σύμφωνα με τα δικά σου λόγια, γύρω από τα οποία θα είχα και πολλαπλό σχολιασμό να κάνω, αλλά δεν τον κάνω), τότε γιατί έχει αναχθεί σε ζήτημα «πολιτικής ορθότητας» (βαθιά αντιδραστικής κατά την άποψή μου») η επιδίωξη της «κοινότητας» να αναγορευθεί η σεξουαλικότητά της σε θεσμική «νορμαλιτέ» και να εξομοιωθεί η διαπροσωπική σχέση που πηγάζει από αυτή τη σεξουαλικότητα σε σχέση «νοικοκυραίων με κουτσούβελα» μέσω της υιοθεσίας, της αναδοχής κλπ, και μάλιστα κατά τρόπο που η απαίτηση αυτή αγγίζει και ξεπερνά τα όρια της υστερίας (και θέλω να πιστεύω ότι δεν θα εκλάβεις την τελευταία φράση σαν προσωπικό υπονοούμενο);;;