Ιταλία (δηλώνω) απούσα

Στο ραδιόφωνο οι εκπομπές της μουσικής εταιρείας Lyra ξεκινούσαν με την εισαγωγή του κομματιού «Γέλαγε η Μαρία» από τον δίσκο «Ο δρόμος» του Μίμη Πλέσσα.
Ήταν η ώρα να ντυθώ και να κατέβω στην αλάνα να παίξω.

.

Τα πρωϊνά ξυπνούσα από τους ήχους των σφυριών από τις διπλανές οικοδομές που χτιζόταν. Η ανοικοδόμηση πήγαινε σύννεφο. Ανάθεμα με και αν ήξερα τι σημαίνει η λέξη ανοικοδόμηση.
Την έκφραση όμως  την είχα ακούσει από τον πατέρα μου και μου άρεσε που και που να την επαναλαμβάνω προσπαθώντας μάλιστα να υιοθετήσω το ύφος και στο στιλ του.
Θα πρέπει να το πετύχαινα γιατί η μάνα μου χαμογελώντας με επιβράβευε τρόπον τινά με την φράση «ο γιός του μπαμπά του»!

.
Τρώγοντας πρωϊνό φέτες με βούτυρο και μέλι χάζευα από τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες τους οικοδόμους σκαρφαλωμένους στα γιαπιά.
Ήταν όλοι τους μαυρισμένοι, μόνο στα ακάλυπτα από τον ήλιο μέρη του σώματος τους,  με ένα τσιγάρο καρφωμένο στα χείλη και το σφυρί περασμένο στο σβέρκο όταν ήθελαν να μετρήσουν κάτι με την μεζούρα.
Το μεσημέρι είχε άρωμα από τηγανιτές πατάτες και μοσχαράκι κοκκινιστό στην κατσαρόλα έτσι όπως δεν τα γεύτηκα ποτέ ξανά στην ζωή μου.
Κι όταν αποκαμωμένος από την κούραση του παιχνιδιού ετοιμαζόμουν να παραδοθώ στην αγκαλιά του Μορφέα μαγεμένος από τη ευωδία των λουλουδιών από τις αυλές των σπιτιών της γειτονιάς, ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι τα τζιτζίκια με συζητούσαν.

.
Σας πήγα πολύ πίσω ε;
Ναι αλλά μου αρέσει να σεργιανίζω που και που στους κήπους του παρελθόντος.
Το πρώτο μου Μουντιάλ ήταν το 1970! Δεν είχα κλείσει τα εφτά και ότι έβλεπα μπορούσα να το πιάσω να το μυρίσω να το αισθανθώ.
Ως εκ τούτου μου ήταν κομματάκι δύσκολο να καταλάβω αλλά και να εξοικειωθώ με  τις ασπρόμαυρες  εικόνες που προβάλλονταν σε ένα τετράγωνο κουτί που οι μεγάλοι ονόμαζαν τηλεόραση.

.
Η μόνη ανάλογη εμπειρία μου ήταν οι φωτογραφίες στο σαλόνι του σπιτιού και το view master της μεγάλης μου αδελφής με τις πολύχρωμες απεικονίσεις το οποίο βαριόμουν όμως θανάσιμα και θεωρούσα την όποια ενασχόληση μαζί του χάσιμο χρόνου!
Να φανταστείτε ότι γονείς μου δεν με είχαν πάει ακόμα στο σινεμά γιατί ήμουν αεικίνητος και θεωρούσαν δικαιολογημένα αδιανόητο το γεγονός να κάτσω ήσυχος σε μια θέση για δυο ώρες.

.
Η λέξη Μουντιάλ μου ήταν παντελώς άγνωστη. Μπάλα την έλεγα και μπάλα έπαιζα με τα παιδιά στην γειτονιά.
Στο γήπεδο δεν είχα πάει. Για πρώτη φορά στην ζωή μου θα περνούσα τις πύλες ενός σταδίου για να παρακολουθήσω ζωντανά αγώνα ποδοσφαίρου μια εβδομάδα μετά τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο Μεξικό.
Θα ήταν ο τελικός Κυπέλλου Ελλάδας στο Καυταντζόγλειο Στάδιο ανάμεσα στον ΑΡΗ και τον ΠΑΟΚ, παιχνίδι που με σημάδεψε οπαδικά!

.
Υποκλέπτοντας την τηλεφωνική συνομιλία του πατέρα μου πράμα όχι και τόσο δύσκολο, μιας και το τηλέφωνο στο σπίτι ήταν ένα και βρισκόταν στο χολ, κατάλαβα ότι θα έρθει στο σπίτι ο θείος μου για να παρακολουθήσει ποδόσφαιρο με τον μπαμπά μου στην τηλεόραση.
Δεν ήμουν σε θέση να αντιληφθώ πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός, ότι για πρώτη  φορά στην Ελλάδα ένας τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου θα μεταδίδονταν ζωντανά από την μικρή κα θαυματουργή οθόνη!
Για μένα το γεγονός ήταν ότι θα έβλεπα επιτέλους  τον αγαπημένο μου Θείο Μάκη και ότι θα έπαιζα με τον ξάδελφο μου τον Θοδωρή!

.
Ανεξάρτητα τι μεσολάβησε τα επόμενα χρόνια κι από τα παιχνίδια της μοίρας, οπαδός της Εθνικής Ιταλίας έγινα εκείνο το απόγευμα, εξ αιτίας της αδυναμίας μου στο πρόσωπο του θείου με το ανοιχτό dcv, το μόνο αυτοκίνητο με το οποίο χαιρόμουν να ταξιδεύω γιατί ο αέρας από την ανοιχτή οροφή μου δρόσιζε το πρόσωπο και έτσι δεν ζαλιζόμουν!
Βλέπετε ο Θείος μου ο Μάκης ήταν Ιταλοτραφής. Είχε σπουδάσει στην Ιταλία κτηνίατρος, εκεί έκανε την ειδικότητα εκεί πήρε το μεταπτυχιακό του. Εκεί γεννήθηκε και ο ξάδελφός μου. Μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια στην Ιταλία ήταν αδύνατον να μην δεθεί μ’ αυτόν τον τόπο, ήταν αδιανόητο να μην υποστηρίζει φανατικά την Squadra Azzura!
Πού να φανταστώ τότε ότι χρόνια μετά θα βάδιζα στα ίχνη του!

.
Ο πατέρας μου ήταν με την Βραζιλία, μαγεμένος από τα ζογκλερικά του Πελέ, που σαν όνομα εμένα μου φαινόταν πολύ αστείο και από την άλλη δυσκολευόμουν να καταλάβω γιατί ο καλύτερος παίκτης των Βραζιλιάνων ήταν μαύρος.
Από την άλλη ο θείος μου ο Μάκης πάντα κομψός και παρφουμαρισμένος διαποτισμένος από την ιταλική κουλτούρα επαναλάμβανε ότι δεν υπάρχει πιο ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής από τον Ρίβα, άλλο αριστερό μπακ να παίζει όλη την πλευρά όπως ο Φακέτι και μεγαλύτερη «λέρα» (έτσι τον αποκαλούσε, ακόμα το θυμάμαι) στην επίθεση, από τον Μπόμπο. (Μπονισένια).
Εγώ πάλι ήξερα ότι ο μπόμπος είναι χαζούλης και ότι γι’ αυτό είχαν βγει τα ανέκδοτα που λέγαμε οι πιτσιρικάδες στην γειτονιά και στο σχολείο!

.
Η Βραζιλία έκρυψε την μπάλα και την εμφάνισε 4 φορές στα δίχτυα των Ιταλών!
Ο πατέρας μου, που μια ζωή ευκαιρία έψαχνε, τάραξε στην καζούρα τον θείο μου, πήρε ένα βάζο και άρχισε να κάνει τον γύρο του θριάμβου στο σαλόνι.
Δεν είχα ξαναδεί το θείο μου τόσο λυπημένο. Ήμουν σχεδόν σίγουρος ότι σε λίγο θα έβαζε τα κλάματα.
Κάπνιζε από την τσαντίλα του το ένα τσιγάρο πάνω στο άλλο και ο καπνός τύλιγε το πρόσωπο του.
Ένα γκρίζο πέπλο, παραγγελία ώστε να κρύψει από τον υπόλοιπο κόσμο την θλίψη του!
Από  ένα σημείο και μετά άρχισε να μονολογεί: «Έ φυσικό ήταν! Τα έδωσαν όλα με τους Γερμαναράδες στον ημιτελικό και έμειναν από δυνάμεις»!

.
Δεν μπορούσα να βλέπω άνθρωπο στεναχωρημένο! Η εικόνα του με λύγιζε!
Όποτε τύχαινε να συναντήσουμε κάποιον περίλυπο ρωτούσα επίμονα χωρίς σταματημό την μάνα μου να μάθω τι έχει.
Όταν πάλι έβλεπα παιδάκι να κλαίει ήμουν ικανός να του χαρίσω όλα μου τα παιχνίδια για να τον κάνω να γελάσει.
Στην περίπτωση του  θείου Μάκη  όμως δεν ήξερα τι να σκαρφιστώ ώστε να σκάσει λίγο το χειλάκι του. Ντρεπόμουν κιόλας οπότε αποφάσισα να γίνω κι εγώ οπαδός της Εθνικής Ιταλίας, τουλάχιστον να στεναχωριόμαστε παρέα!
Ήταν να μην πάρω μια απόφαση…

.
…Τα χρόνια δεν σε ρωτάν πού πας, αυτά σε πάνε! Το 1981 το πιο μακρινό μέχρι τότε ταξίδι μου, με λεωφορείο μάλιστα, κατέληξε στη Santa Maria Novella.
Έτσι ονομάζεται ο σιδηροδρομικός σταθμός της Φλωρεντίας.
Από την στιγμή εκείνη και για τα επόμενα 10 χρόνια η Ιταλία θα γινόταν η δεύτερη μου πατρίδα. Και αν πατρίδα είναι ο τόπος που έχεις μεγαλώσει πραγματικά, τότε μιλάμε για την κανονική μου πατρίδα!

.
Οι Ιταλοί έκαναν όλον τον κόσμο να πίνει espresso λες και οι άλλες χώρες δεν έχουν καφέ!
Οι Ιταλοί έπεισαν όλη την υφήλιο ότι τα δυο πιο απλά δικά τους φαγητά , οι δυο πιο εύκολες συνταγές στον πλανήτη είναι με διαφορά  τα πιο νόστιμα και τα επέβαλλαν χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Ένα κομμάτι ζυμάρι απλωμένο και ψημένο στον φούρνο με το όνομα pizza και μια χούφτα ζυμαρικά στην κατσαρόλα βρασμένα το πολύ για 8 λεπτά!
Τι φαντάζεστε δηλαδή ότι δεν θα έπειθαν εμένα ότι η Εθνική που παίζει το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο είναι η Εθνική Ιταλίας;

.

.
Το 1982 επί Ιταλικού εδάφους, με όλη μου την ψυχή και όλη την δύναμη της νιότης μου πανηγύρισα την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στις πλατιές, βουτώντας σε σιντριβάνια, κορνάροντας με την βέσπα.
Το ’86 έζησα λεπτό προς λεπτό το κάζο στα γήπεδα του Μεξικού, παίρνοντας μέρος σε όλα τα λαϊκά δικαστήρια που είχαν στηθεί στα στέκια των ποδοσφαιρόφιλων της Αιώνιας Πόλης, το ’90 άφησα ένα μάθημα για την εξεταστική του Σεπτέμβρη ώστε να μείνω στην Ιταλία να ζήσω την γιορτή από κοντά, να νοιώσω πως είναι μια χώρα να φιλοξενεί ένα Μουντιάλ.
Στην επιστροφή μου στο πάτρια εδάφη με τα λιγοστά υπάρχοντα μου κουβάλησα μαζί μου την αγάπη και την αφοσίωση για μια Εθνική που την θεωρώ πια κομμάτι της ποδοσφαιρικής μου κουλτούρας.

.
Ίσως είναι η αγάπη και η αφοσίωση στα καλύτερα μου χρόνια, στην πιο ξένοιαστη και άδολη περίοδο της ζωής μου, σε ένα τότε που παραμένει παρόν!
Το 2006 στην τέταρτη κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου τηλεφωνούσα κάθε τόσο στους φίλους μου στην Ρώμη για να μου βάζουν να ακούω από το κινητό τους πανηγυρισμούς.

.
Ο Θείος μου ο Μάκης και ο πατέρας μου έχουν συγχωρεθεί εδώ και καιρό. Η ανοικοδόμηση έχει ολοκληρωθεί πνίγοντας τις πόλεις, οι αυλές δεν υπάρχουν, η τηλεόραση δεν εντυπωσιάζει πια κανένα , ούτε τους πιτσιρικάδες, οι πατάτες είναι προτηγανισμένες, το μοσχαράκι γεμάτο τοξίνες και η Ιταλία αποκλεισμένη από αυτήν που κάποτε αποκαλούσαμε- και ήταν πραγματικά- μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου!
Έτσι λέω φέτος  να πιάσω κουβέντα με τα φλύαρα τζιτζίκια μήπως και αυτά μου πουν γιατί τα Μουντιάλ συγκινούν πια κυρίως τους στοιχηματζήδες!