Από τη Ρωσία με αγάπη
Το αθλητικό επιτελείο της Κατιούσα αναλύει σφαιρικά κάθε γωνία της στρογγυλής θεάς και του Μουντιάλ.
Όχι, η Κατιούσα δεν έχει απεσταλμένους στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Αλλά το αθλητικό της επιτελείο είναι για άλλη μια φορά στις επάλξεις, αναλύει σφαιρικά κάθε γωνία της στρογγυλής θεάς και του Μουντιάλ, θυμάται τα παιδικά του χρόνια, προδίδει την ηλικία του, αναλύει, συνθέτει κι ανασυνθέτει δημιουργικά τις εμμονές και τις προτιμήσεις του. Γιατί ο οπαδικός έρωτας και το χρήμα δεν κρύβονται -και ας έχουμε μόνο τον πρώτο σε αφθονία. Το Μουντιάλ ξεκίνησε με την 5άρα της διοργανώτριας και τον ύμνο της, που θυμίζει το ένδοξο σοβιετικό παρελθόν. Και εμείς σας σερβίρουμε προγνωστικά, πασπαλισμένα με αναμνήσεις και μπόλικες σάλτσες. Καλή όρεξη…
Ποιος θα το πάρει και γιατί;
2310net: Η Αγγλία. Παραδοσιακά είναι η ομάδα που πηγαίνει σε κάθε μεγάλη διοργάνωση με σκοπό να την κατακτήσει, γιατί πάντα συμβαίνει –κατά τους ίδιους- να έχει το καλύτερο ρόστερ, τους καλύτερους σούπερσταρ, τους καλύτερους προπονητές και πάει λέγοντας. Κάθε φορά ξεκινάει με όνειρα και ολοκληρώνει με έναν νέο τρόπο αποτυχίας. Κάθε μεγάλη διοργάνωση για τους Άγγλους είναι ευκαιρία να αναδείξουν τους αστέρες τους, να δώσουν μια γκλαμουριά στην συμμετοχή τους και να στρέψουν τα μάτια του κόσμου σε αυτούς. Κάθε φορά αποτυγχάνουν. Φέτος, μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουν πιο χαμηλούς τόνους, έναν Άγγλο προπονητή -και όχι κάτι γυρολόγους Έρικσον και Καπέλο- που θα παίξει λέει 3-5-2. Επιτέλους δηλαδή, μια ομάδα της Αγγλίας να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις μιας διοργάνωσης και όχι στις μεταφυσικές της δοξασίες για την λατρεία του 4-4-2 ή για το σώνει και καλά στρίμωγμα στην ίδια 11άδα παικτών όλων των αστέρων της. Επιπλέον, έχει μια καλή φουρνιά ποδοσφαιριστών με πολύ ταλέντο και χωρίς φιοριτούρες.
Άλλα μεγάλα φαβορί δεν υπάρχουν, οπότε η Αγγλία ίσως φέτος κάνει την έκπληξη.
Giorgos Miamis: Πιστέυω θα κονταροχτυπηθούν οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι της Νότιας Αμερικής, Βραζιλία και Αργεντινή. Η Βραζιλία έχει ρόστερ που τρομάζει,σχεδόν υπερπλήρης σε κάθε θέση και με επίθεση που τρομάζει κάθε αντίπαλο. Όμως οι ορέξεις της επιθετικής της γραμμής θα εξαρτηθούν απο το βαθμό ετοιμότητας του Νέιμαρ καθώς προέρχεται απο πολύμηνη αποχή λόγω τραυματισμού. Απο την άλλη οι Αργεντίνοι κούρεψαν τις κοτσίδες, έκαναν τατουάζ, άφησαν τα τάκλιν και την σκληράδα για ταλέντο τρίπλες και επίθεση. Μία επίθεση αποτελούμενη απο τον εξωγήινο Λίο Μέσι και τους εξίσου πολύ καλούς Ντιμπαλά, Ιγκουαιν, Ντι Μαρία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μετα απο χρόνια είναι καλύτερη σε αυτό το κομμάτι απο την μεγάλη της αντίπαλο αλλά υστερεί και στην άμυνα αλλά και στη θέση του τερματοφύλακα, αρκετά σε σύγκριση με τους αντίστοιχους Βραζιλιάνους. Δεν ξέρουμε αν θα είναι η τελευταία ευκαιρία του Μέσι να πάρει το μονο τίτλο που του λείπει αλλά είναι μεγάλη ευκαιρία, καθώς δεν είναι τόσο μόνος όσο άλλες χρονιές και βιωνεί μια πολύ ώριμη φάση της καριέρας του. Εξω αγωνιστικά η κίνηση να στηρίξουν την Παλαιστίνη και να ακυρώσουν το φιλικό με το κράτος του Ισραήλ, ανέβασε τους Αργεντίνους στα μάτια εκατομμύριων φαν και έγινε ένας λόγος ακόμα να θέλουμε να κατακτήσει ο Μέσι το τρόπαιο και να σταματήσουν οι ηλίθιες αμφισβητήσεις σχετικά με την αξία λόγω των μουντιαλικών αποτυχιών.
Sniper: Δεν ξερω. Το 2006 που ηξερα, δεν το επαιξα σε στοιχημα και τωρα δεν ειμαι πλουσιος και γραφω στην Κατιουσα. Και ουτε καν συχνα. Οποτε αφηστε με. Αλλα, επειδη το «αφηστε με» δεν ειναι απαντηση, Λαικο Στρωμα, θα πω οτι ελπιζω να το παρει η Αργεντινη του Μεσι, αλλα βλεπω να το παιρνει ξανα η Γερμανια παρ ολο που το repeat εχει να γινει απο το 1962, αλλα επειδη θελω να ειμαι αισιοδοξος θα πω Αργεντινη.
Γιάννης Α-Γιάννης: Η Βραζιλία έχει να το πάρει από το 2002 και η Αργεντινή από το 1986. Ιταλία και Ολλανδία δεν είναι καν στο Μουντιάλ και θαρρώ πως η γενιά της Γερμανίας, αν και πιο ομάδα από όλους τους, αρχίζει να φθίνει αν και για πρώτη φορά πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο με φορ αξιώσεων (τον Βέρνερ).
Δεν πιστεύω όμως στις παραδοσιακές δυνάμεις σε αυτό το Μουντιάλ. Οι Αργεντίνοι είναι Αργεντίνοι, που αφήνουν εκτός ομάδας των πρώτο σκόρερ της Serie A και πάλι δεν βρίσκουν γκολ ούτε με αίτηση. Είναι όμως ίσως και η τελευταία ευκαιρία του Μέσι, να πάρει τον τίτλο που του λείπει. Οι Βραζιλιάνοι δεν μου γεμίζουν το μάτι, αν και είναι πια ευρωπαϊκή ομάδα με μόνη λατινοαμερικάνικη νότα τον Νεϊμάρ.
Θα έπρεπε να μου το γεμίζουν οι Ισπανοί, αλλά δεν έχουν την δημιουργία από τον άξονα που θα χρειαζόταν ένα τέτοιο τουρνουά. Για κάποιον -άγνωστο- λόγο, θα πάρω την επιλογή της νεότατης και δυναμικής Γαλλίας, του απεριόριστου ταλέντου που και αυτή όμως συχνά μπερδεύεται στην πλειάδα των επιλογών της. Δεύτερη επιλογή το Βέλγιο. Ομάδα με κορυφαίες μονάδες που αν κάποια στιγμή καταφέρει να γίνει σύνολο, δεν βλέπω τι έχει να ζηλέψει από τους υπόλοιπους.
Α. Και φέτος είναι η χρονιά μας (εμάς της Αγγλίας). (Όχι, δεν είναι).
Ελευθέριος Ριλοάδης: Θα το πάρουν οι Βραζιλιάνοι. Έχουν 20 παίχτες εντέκαδας , είναι υπερπλήρεις σε όλες τις θέσεις και αυτό θα φανεί στην διάρκεια του τουρνουά. Με εξαίρεση τον Ντανίλο και τη θέση του δεξιού μπακ – λόγω τραυματισμού του Αλβες- οι υπόλοιποι είναι τοπ παιχταράδες που είναι πεινασμένοι, δεν έχουν τίτλους μέχρι σήμερα με την Εθνική και θα το πάρουν.
Καπυμπάρα: Η Αργεντινή, γιατί έχει εύκολο όμιλο και μέχρι τα ημιτελικά δεν διασταυρώνεται με κάποια πολύ ισχυρή ομάδα. Αρκεί να νικήσει τη Γερμανία.
Λα Κάππα: Κλείνω τα μάτια και φαντάζομαι τον Λιονέλ να θωπεύει απαλά την κούπα (που δεν είναι κούπα) και συγκινημένος και ελαφρώς βουρκωμένος να την τινάζει στον αέρα της Μόσχας ξεσπώντας με μία κραυγή ευτυχίας και χαράς. Μετά τα ανοίγω και βλέπω 38 φωτογραφίες στο Instagram του Νεϊμάρ με το τρόπαιο αγκαλιά. Θα είναι όμως μια ωραία ποδοσφαιρική ιστορία να το πάρει η Βραζιλία μετά την ταπεινωτική της ήττα από την Γερμανία και έχει όλα τα φόντα να το καταφέρει. Με ριζικό λίφτινγκ και σαφώς ανώτερο ποιοτικά ρόστερ από το προηγούμενο Μουντιάλ, με ένα πιο ευρωπαϊκό στυλ παιχνιδιού και με προπονητή που τα σάρωσε όλα σε επίπεδο συλλόγων και προσελήφθη για να οδηγήσει τη σελεσάο στην κορυφή, δικαίως είναι το πρώτο φαβορί.
Παπαγάλος: Θα το πάρει η Ισπανία γιατί έχει μεγάλη ομοιογένεια και η βάση του ρόστερ της είναι η Μπαρτσελόνα, η Ρεαλ και η Ατλέτικο Μαδρίτης. 3 από τις κορυφαίες ομάδες του κόσμου.
Σφυροδρέπανος: Δεν έχω προαίσθημα και δεν τα πάω καλά με το στοίχημα, από θέση αρχής. Αυτό που μπορώ να δω είναι ότι η Γερμανία, η Βραζιλία και η Γαλλία έχουν σχετικά στρωμένο δρόμο για τα ημιτελικά, οπότε πιο πολλές πιθανότητες από την Ισπανία -που έγινε άνω-κάτω με το Λοπετέγκι και τη Ρεάλ- ή την Αργεντινή, που μπορεί να πέσουν η μία πάνω στην άλλη στον προημιτελικό (και ο νικητής με τη Γερμανία). Οι δύο πρώτες ειδικά (Βραζιλία και Γερμανία) είναι επαγγελματίες στον πρωταθλητισμό, είτε παίζουν καλά, είτε όχι. Αλλά δεν υπάρχει ταμπλό που να μη στράβωσε σε σχέση με τα αρχικά προγνωστικά. Κι αν στραβώσει κάτι στην αρχή, μπορεί πχ να δούμε Βραζιλία-Γερμανία και Γαλλία-Αργεντινή στους 16. Ή Αργεντινή-Πορτογαλία στην οκτάδα, που το θέλουν όλοι για ευνόητους λόγους.
Ποιος παίκτης-ομάδα δε θέλεις να το πάρει;
2310net: Και στο προηγούμενο Μουντιάλ είχα πει ότι δεν θέλω να το πάρει ο Μέσσι και η Αργεντινή για να μην μπορεί κανείς να αποδείξει ότι ξεπέρασε τον Ντιέγκο. Από την άλλη βέβαια, η Αργεντινή είναι συμπαθής, ιδιαίτερα μετά την άρνηση της να παίξει στην Ιερουσαλήμ. Οπότε ας το προσπεράσω. Δεν θέλω να το πάρει η Γερμανία γιατί είναι βαρετή. Δεν θέλω να το πάρει η Ισπανία γιατί με εκνευρίζει η υπεροψία τους. Δεν θέλω επίσης να το πάρει η Βραζιλία, αν και τους συμπαθώ παραδοσιακά, γιατί θα είναι ύβρις προς το πραγματικό ποδόσφαιρο να δικαιωθεί ποδοσφαιρικά αυτό το προϊόν που λέγεται Νειμάρ. Μακάρι να το έπαιρνε η Ουρουγουάη, αλλά δεν το βλέπω.
Giorgos Miamis: Παρότι Αργεντόφιλος δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να κατακτήσει το παγκόσμιο η “μισητή ” Βραζιλία. Δεν θέλω όμως με τίποτα να έχει η κατακτήση του τροπαίου άρωμα Ρεαλ. Τα μπαρτσελονοαισθήματα μου με έχουν κάνει φιλο Ισπανό, μια γενιά μεγαλωμένη στα βήματα του τικι-τακα της Μπαρτσελόνας του Πεπ δεν γίνεται να μην σε κάνουν να αγαπήσεις τουλάχιστον το ποδοσφαιρό της. Στην προκριματική φάση μπορώ να πώ ότι ήταν και η μοναδική ομάδα που μου συγκίνησε το ενδιαφέρον αγωνιστικά με το φουλ επιθετικό της ποδόσφαιρο χωρίς καθαρό φορ με 6 χαφ που επιτίθονταν όλοι ανα πασα στιγμή. Βέβαια ο ερχόμος του Ντιέγκο Κόστα ίσως αλλάξει κάποια πράγματα τακτικής αλλα για να μην πλατιάζουμε όσο παίζει ο Σέρχιο ο Ράμος, αυτό το ποδοσφαιρικό βδέλυγμα , δεν θέλω προσωπικά να τον δω να σηκώνει τη κούπα. Όπως και ο νο1 κλαψιάρης της ιστορίας, ο πιο εγωκεντρικός και εγωπαθής νάρκισος ο Κριστιάνο ντε. Βέβαια με το αντιποδόσφαιρο της Πορτογαλιας δεν νομίζω ότι έχει αυξημένες πιθανότητες όπως η Ισπανία αλλα επειδή στο euro έσπασε ο διάλος το ποδάρι του που λέμε, Ε ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΞΑΝΑΣΠΑΣΕΙ ΕΔΩ…ΑΣ ΤΟ ΣΠΑΣΕΙ Ο ΡΑΜΟΣ… Προχωράμε
Sniper: Εχω μια παραδοσιακη αντιπαθεια για τη Βραζιλια και το ανυποφορο χαζοχαρουμενο κιτς που μου βγαζει αυτη η χωρα, απο τη γλωσσα μεχρι τη σαμπα κι απο τον Πελε μεχρι το Νειμαρ, αλλα μου ηταν αδυνατο να μην πανηγυριζω τα γκολ του Σωκρατες (απο την κοιλια της μανας μου), του Ρομαριο (που χαρη σ αυτον εγινα Μπαρτσα), του Ροναλντο (που χαρη σ αυτον καταφερα να μην αντιπαθω εστω μια ιταλικη ομαδα), του Ριβαλντο (που χαρη σ αυτον μπορουσα να παρακολουθησω εστω για ενα τεταρτο ελληνικο πρωταθλημα) και του Ροναλντινιο, του αγαπημενου μου παικτη ολων των εποχων, του μεγαλυτερου μαγου στην ιστορια της μπαλας. Γενικα, τα μονα πραγματα που δεν ειναι απαλευτα σ αυτη τη χωρα, εκτος των προαναφερθεντων, ειναι οι Sepultura και οι Angra. Παρομοιως αντιπαθω ψιλοδιαχρονικα την Πορτογαλια του Φιγκο, του Μουρινιο, του Κριστιανο Ροναλντο και της πιο σιχαμερης σαρανταποδαρουσας που πατησε ποτε χορταρι, του Πεπε.
Αντιπαθω επισης αρκετα την Ιταλια (που δεν αγωνιζεται φετος) και καπως λιγοτερο την Αγγλια, αν και περισσοτερο μου τη σπανε οι αγγλοφιλοι και οι ιταλοφιλοι, που μου δινουν την εντυπωση οτι ειναι Αγγλοι και Ιταλοι σε ολες τις εκφανσεις της ζωης τους, απο τα ρουχα και τη μπαλα, μεχρι τη μουσικη και τα ταξιδια. Γκετ. Ε. Λαιφ. Στο ιταλοφιλο hype, αυτο που μου τη δινει κυριως ειναι η εξυψωση στο επιπεδο των ιερων τερατων, μερικων καλων, αλλα μην τρελαθουμε κι ολας ποδοσφαιριστων και ομαδων, οι οποιοι περα απο μερικες πολυ καλες χρονιες, εχουν πραγματικα μηδενικη επιδραση στο παγκοσμιο ποδοσφαιρο και την εξελιξη του. «Μα ειχαν τεραστιες σε διαρκεια καριερες και εμειναν πιστοι στις ομαδες τους και ειναι καπιτανοι και ιερα τερατα και χωρις σταριλικια και μπλα». Ο Μεσι ειναι τριανταενος ετων και ηδη μετραει δεκαοκτω χρονια στη Μπαρτσα. Χαιρετε. Οσο για την Αγγλια, ειναι απλα μια θλιβερη περιπτωση ποδοσφαιρου και χωρας. Η πιο κατα φαντασιαν μεγαλη ομαδα στην ιστορια του παγκοσμιου αθλητισμου (αντε μαζι με τον παοκ, αν και με αυτον δεν ασχολειται κανεις εκτος συνορων), με ενα πετσινο μουντιαλ στην εδρα τους (ειμαι σιγουρος οτι το τροπαιο που τους δωσανε ειναι δερματινο) και ενα σκασμο υπερπλουσιες και υπερμετριες ομαδες στην πρεμιερ ληγκ, το πιο μετριο (ουτε καν το πιο χαλια δεν ειναι) πρωταθλημα στον κοσμο. Καποτε η Αγγλια εβγαλε τη Leeds, τη Notingham Forest, τους Monty Python, τον Blackadder και την καλυτερη ροκ και μεταλ μουσικη που ακουσαμε ποτε. Και το «ο Αστεριξ στους Βρετανους» μου αρεσει. Αλλα δεν ειναι δικο τους. Πλεον, εχουν χασει ακομα και το χιουμορ τους. Βγαζεις “The Office” και η αμερικανικη εκδοχη ειναι καλυτερη απο την πρωτοτυπη δικη σου; Ληξτο σα χωρα. Αλλα τι να περιμενεις απο λαο που ο μεγαλυτερος celebrity του ειναι η βασιλικη του οικογενεια;
Γιάννης Α-Γιάννης: Η προφανής επιλογή είναι ο αντιπαθητικός Ρονάλντο με τον ιδιαίτερα συμπαθή προπονητή Φερνάντο Σάντος. Η λιγότερο προφανής είναι ο δολοφόνος Ράμος και η Ισπανία. Δε θα ήθελα να δω την Γερμανία να κάνει το ριπίτ. Αν δεν είναι η Αγγλία αυτή που θα το σηκώσει -και είναι προφανές ότι δεν θα είναι – θα ήθελα να είναι κάποιο απόλυτο αουτσάιντερ από την Αφρική, αλλά έχω τις ίδιες πιθανότητες με το να πιάσω το τζόκερ. Θα ήθελα να μην το πάρει η Ιταλία και αυτή είναι ίσως η μοναδική μου πρόβλεψη που θα επαληθευτεί, κυρίως γιατί δεν έχει προκριθεί για τα τελικά.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Αυτή η υπεροψία με πόδια. Ο εγωισμός σε ανθρώπινη μορφή. Ναι, μιλάω για τον πιο αντιπαθητικό αθλητή που υπήρξε ποτέ. Δε θέλω να γράψω καν το όνομά του. Πορτογάλος είναι.
Καπυμπάρα: Η Γερμανία γιατί εκτιμώ περισσότερο το θέαμα από την αποτελεσματικότητα.
Λα Κάππα: Δε θέλω να το πάρει κάνας απατεώνας που με ψέματα, με τύχη και κακό ποδόσφαιρο πάει να το πάρει στη ζούλα. Όποιος κι αν είναι αυτός. Πέραν αυτού ας το πάρει όποιος θέλει
Παπαγάλος: Δεν θέλω να το πάρει η Γερμανία. Θα έλεγα ότι δεν θέλω να το πάρει κι ο Ροναλντο αλλά η παρουσία του Σάντος στον πάγκο της Πορτογαλίας εξισορροπεί την αντιπάθεια μου προς το Ροναλντο.
Σφυροδρέπανος: Η ουσία του ερωτήματος είναι ποιος μου την σπάει και ο χώρος είναι μικρός για να τους χωρέσει όλους. Σαν παίκτης ο Κριστιάνο, σα φολκλόρ η Βραζιλία. Οι Γερμανοί γιατί παίζουν σαν πολεμική μηχανή κι όχι σαν ομάδα, οι Άγγλοι γιατί είναι παραδοσιακά ανύπαρκτοι, αλλά κάνουν συνεχώς θόρυβο, σαν κάτι μικρά κανίς που την έχουνε δει λιοντάρια. Ακόμα και οι Γάλλοι γιατί το “allez les bleus” είναι από τα πιο φλώρικα συνθήματα που ξέρω και μου είχε σπάσει τα νεύρα το 98′. Αλλά δε φταίει αυτό. Κι η Μπαρτσελόνα έχει κάτι φλώρικα, αλλά μου δίνει και πολύ καλούς λόγους να τα αγνοώ.
Ας επιστρέψουμε στο Ρονάλντο. Μήπως τον ζηλεύεις γιατί είναι παικταράς και λούζει το μαλλί του με Ούλτρεξ, ενώ τα δικά σου αραιώνουν; Όχι, φίλε. Μιλάμε για έναν παίκτη, που αποκλειόταν η ομάδα του στα πέναλτι σε ημιτελικό EURO κι αυτός θα εκτελούσε τελευταίος, αλλά δεν πρόλαβε, και μονολογούσε “τι αδικία, τι αδικία” για να το πάρει η κάμερα, επειδή δεν έφτασε η σειρά του. Μακάρι τριχόπτωση…
Γενικά, η πείρα του εργατικού κινήματος δείχνει πως η λογική του μικρότερου κακού είναι αδιέξοδη και φέρνει πάντα το μεγαλύτερο. Αν δε νικήσουν οι δικοί μας, γιατί δεν είναι αρκετά καλοί, μετά θα συμβεί νομοτελειακά ό,τι χειρότερο μπορεί.
Ποιος θα βγει MVP και ποιος πρώτος σκόρερ;
2310net: Πρώτος σκόρερ θα βγει ο Χάρι Κέιν με 6 τέρματα. MVP θα ψηφιστεί ο Ντέλε Άλι.
Giorgos Miamis: MVP -Lionel Messi πρώτος σκόρερ Gabriel Jesus
Sniper: Δεν εχω ιδεα, ειμαι περισσοτερο μπασκετοφιλος παρα ποδοσφαιροφιλος και ως εκ τουτου, δεν καταλαβαινω τοσο καλα την ασπρομαυρη, οσο τη σπυριαρα. Θα παω με τους ευσεβεις ποθους μου και θα πω Μεσι και Μεσι. Αλλα, να το αξιζει το MVP περα απο καθε αμφιβολια αυτη τη φορα, ναι;
Γιάννης Α-Γιάννης: Του προηγούμενου ήταν ο Χάμες ας πούμε; Για κάποιον λόγο πιστεύω ότι δεν θα είναι φορ ο πρώτος σκόρερ. Νομίζω ότι θα πήγαινα για πρώτους σκόρερ έναν εκ των Κουτίνιο ή Ίσκο. Από την άλλη αν είστε τύποι του στοιχήματος, ψάξτε για την ομάδα που θα αποδειχθεί σάκος του μπόξ στους ομίλους. Συνήθως από τους αντιπάλους της προκύπτει ο πρώτος σκόρερ. Όπως ο Σαλένκο ή ο Κλόζε βγήκαν πρώτοι σκόρερ, βάζοντας τα περισσότερα σε έναν μόνο αγώνα. Τώρα στο MVP επειδή έχω πει Γαλλία και Βέλγιο για κατάκτηση, θα πάω με τους Γκριεζμάν και Αζάρ.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Αφού θα το πάρει η Βραζιλία, MVP θα βγει ο Νειμαρ αναγκαστικά. Αλλά και πρώτος σκόρερ ο ίδιος θα βγει. Με 3 πέναλτι βέβαια και εγώ μπορώ να βάλω 6 γκολ.
Καπυμπάρα: MVP o Messi, είναι η τελευταία του ευκαιρία. Πρώτος σκόρερ ο Lewandowski.
Λα Κάππα: Για πρώτο σκόρερ ψάχνουμε κάποιον που η ομάδα του θα φτάσει μακριά στη διοργάνωση, θα σκοράρει αρκετά στον όμιλο, έχει έφεση στο γκολ, έκανε καλή χρονιά στο πρωτάθλημα που προηγήθηκε και που χτυπάει πέναλτι και φάουλ. Μέσσι και Γκριεζμάν οι επικρατέστεροι. Παρόλα αυτά θα πάω με το αουτσάιντερ Γκάμπριελ Ζέσους που έμαθε πολλά δίπλα στον Πεπ και πληρώνει 18 στο στοίχημα. MVP ο Νειμάρ γιατί εντάξει μπορεί πολυτιμότερος να είναι στην πραγματικότητα ο Κασεμίρο π.χ.
Παπαγάλος: MVP βλέπω τον Ινιέστα και 1ο σκορερ τον Λουις Σουάρες.
Σφυροδρέπανος: Η λογική λέει πως ο πρώτος σκόρερ θα είναι από κάποια ομάδα που θα προχωρήσει από τον όμιλο, αλλά όχι απαραίτητα ως το τέλος του δρόμου, αρκεί να βάζει πολλά γκολ. Μηχανή γκολ είναι η Γερμανία, αλλά έχει μεγάλη διασπορά σκόρερ και δευτερευόντως η Βραζιλία που μπορεί να ταΐσει πιο συστηματικά τους φορ της -φέτος έχει, σε αντίθεση με το 14′. Αλλά εμένα μου έχει κολλήσει ο Γκρίζμαν κι εναλλακτικά κάποιος Αργεντινός, δηλαδή ο Μέσσι -άντε ο Ιγουαΐν, σου λέω εγώ.
MVP θα είναι ο Μέσι ή ο Ινιέστα, για ιδανικό αντίο. Δεν είναι αυτό που βλέπω, αλλά αυτό που θέλω. Φτάνει πια με τα συμβατικά προγνωστικά, ας πάμε μια φορά και με λίγη βουλησιαρχία.
Ποιος θα είναι η ευχάριστη έκπληξη του ΜΟΥΝΤΙΑΛ;
2310net: Εκτός από την Αγγλία, δύσκολα βλέπω κάποια άλλη χώρα να προχωράει πολύ. Από Ασία δεν νομίζω ότι θα δούμε τίποτα εντυπωσιακό, ενώ από Αφρική θα εξαρτηθεί από την κατάσταση του Σαλάχ, καθώς μόνο η Αίγυπτος φαίνεται να έχει έρθει με φόρα.
Giorgos Miamis: 2 οι επιθυμίες … Απο τη μία ο Σάλαχ (αρα και Αιγύπτος ) λόγω των όσων γίνανε φέτος με τη Λίβερπουλ και ειδικά τον τελευταίο καιρό ..και γιατι αν δεν βγει ο Μέσι mvp θέλουμε το λαικό ,ταπεινό παιδί ,χωρίς τατουάζ και άλλες καγκουριές .. Και 2ον η πάντα συμπαθέστατη Ουρουγάη με το νο1 αγαπημένο παλιόπαδο που μεγαλώσε στις αλάνες και ποτέ δεν μπήκε σε καλούπια ουτε αγωνιστικά ούτε εξω αγωνιστικά Λούις Σουάρεζ..
Sniper: Δεν ξερω λαιμαι. Αυτο θα ειναι το τριτο συνεχομενο Μουντιαλ που θα παρακολουθησω χωρις καμια απολυτως ποδοσφαιροφιλη διαθεση. Το μοναδικο ευχαριστο πραγμα θα ειναι η νικη της Αργεντινης. Σχεδον ολα τα υπολοιπα (μιας και λειπει και η Ολλανδια) θα ειναι απο αδιαφορα ως δυσαρεστα.
Γιάννης Α-Γιάννης: Αν θες να λέγεσαι άνθρωπος… θέλεις η έκπληξη να είναι η Αίγυπτος. Η ομάδα του Σαλάχ και του Ουαρντά. Να βρει την Ισπανία του Ράμος και να την πατήσει στο λαιμό. Σκουπίδι, σίχαμα, δολοφόνε. Τι λέγαμε; Ναι, η Αίγυπτος.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Δεν συμφωνώ με τον όρο. Το σκέτο έκπληξη είναι πιο σωστό. Πχ καθόλου ευχάριστη δεν ήταν η κατάκτηση του Γιούρο από την Ελλάδα για τον ποδοσφαιρικό πλανήτη. Έκπληξη θα είναι η Κροατία που θα πάει τρένο μέχρι τα ημιτελικά.
Καπυμπάρα: Θα έλεγα τη Σενεγάλη ως μια τρελή μαντεψιά.
Λα Κάππα: Η έκπληξη είναι έκπληξη γιατί δεν την περιμένει κανείς υπό αυτή την έννοια είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς. Δεν βλέπω κάποια ομάδα να καταφέρνει να φτάσει πολύ ψηλά (στην οχτάδα π.χ.) πέραν από αυτές που περιμένουμε. Θα τολμήσω όμως να πω ότι μία εκ των Μαρόκο και Ιράν θα πετάξουν έξω την Πορτογαλία από τη φάση των ομίλων. Το είπα και αμαρτία ουκ έχω
Παπαγάλος: Θα έλεγα η Ουρουγουάη αλλά επειδή είναι σεβαστό μέγεθος και δεν μπορείς να την βάλεις στις εκπλήξεις αν πάει καλά, πιστεύω ότι η Ελβετία μπορεί να κάνει εκπλήξεις.
Σφυροδρέπανος: Η Ουρουγουάη, η Κολομβία και το Βέλγιο είναι αουτσάιντερ για την τετράδα, ακόμα κι αν δεν έχουν ρεαλιστικές ελπίδες για κάτι παραπάνω. Αλλά αυτό λίγο-πολύ το περιμένεις, δε νοείται ως έκπληξη. Έκπληξη θα μπορούσε να είναι πχ να περάσει η Αγγλία τον όμιλο -εντάξει, δεν μπορεί να αποκλειστεί και φέτος- αλλά έτσι χάνουμε την έννοια “ευχάριστη”. Ευχάριστη έκπληξη θα μπορούσε να είναι να βγει πχ η Σουηδία πρώτη στο δικό της όμιλο και να δούμε Βραζιλία-Γερμανία στους 16, και όχι στον τελικό.
Ποιο ήταν το καλύτερο ΜΟΥΝΤΙΑΛ (που έχεις δει ή γενικά);
2310net: Οι πρώτες μου αναμνήσεις από Μουντιάλ περιλαμβάνουν τον Ροζέ Μιλά, τον Σκιλάτσι, τον Γκοϊκοιτσέα, τον Μαραντόνα να κλαίει και τον Μπρέμε να ευστοχεί στο πέναλτι με το οποίο έχασε την ευκαιρία ο Μαραντόνα να σηκώσει μέσα στην Ιταλία το δεύτερο συνεχόμενο τρόπαιο. Μετά ήρθε το 1994. Η Εθνική του Παναγούλια μάζευε γκολ. Ο Μαραντόνα πιάστηκε ντοπαρισμένος και προχωρούσαν Ρουμανίες και Βουλγαρίες. Καλός ο Χάτζι και ο Στόϊτσκοφ, αλλά εμείς τότε ζούσαμε στον αστερισμό του Ντιέγκο. Οπότε ξενέρωμα.
Έπειτα ήρθε το 1998 στη Γαλλία. Πριν ακόμα αρχίσει όλοι έλεγαν πως θα το έπαιρνε η διοργανώτρια. Όπως και έγινε. Από την χρονιά που η Γερμανία κατεκτησε το Ευρωμπάσκετ που διοργάνωσε, θεωρώ ό,τι χειρότερο για τον αθλητισμό να κατακτά διοργανώτρια χώρα ή ομάδα έναν τίτλο. Ακόμα κι αν την οδηγεί ο σπουδαίος Ζιντάν.
Το 2002 είχαμε σκανδαλώδει εύνοια των διοργανωτών, αλλά την επιστροφή του Φαινομένου, οπότε σε συνδυασμό με τις γκάφες του αχώνευτου Καν στον τελικό, μετριάστηκε η εικόνα και έκλεισε με θετικό πρόσημο.
Το 2006 ήταν το καλύτερο Μουντιάλ που θυμάμαι. Συναρπαστικά παιχνίδια στα οποία τα φαβορί δεν μπορούσαν να περάσουν, τελικός Ιταλία-Γαλλία, να ξεκινάει με μια Πανενκιά του Ζιντάν και να τελειώνει τη στιγμή που κουτούλησε τον Ματεράτσι, για να αποδείξει ότι στο ποδόσφαιρο οι πραγματικά σπουδαίοι είναι οι μοιραίοι.
Giorgos Miamis: Το καλύτερο που έχω δεί ήταν του 2006. Λόγω Ζιζού.
Sniper: Στο Μουντιαλ του ’86 ημουν γεννημενος, αλλα δεν εχω καμια μνημη απο τοτε. Λιγες αναμνησεις απο αυτο του ’90, το ’94 το παρακολουθησα αρκετα καλα, θυμαμαι πολλα απο το ’98 κλπ κλπ. Πραγματικα καλο Μουντιαλ που να με χορτασει μπαλα, δεν εχω δει ακομα. Καλο σχετικα ηταν αυτο του 2006, αλλα με ο,τι να ναι καταληξη, καλο ηταν και του ’14, αν και με εμποδισε να το παρακολουθησω ευχαριστα η εθνικη υστερια (καταλαβαινω να υποστηριζεις ενα εθνοσημο που το φορανε ο Διαμαντιδης, ο Παπαλουκας, ο Σπανουλης κι ο Ζησης, αλλα μου ειναι αδυνατο να το καταλαβω αυτο για τον Γκεκα, τον Σαλπιγγιδη και τον Κατσουρανη). Πολυ καλο πρεπει να ηταν αυτο του ’90, ενω χαλια ηταν αυτο του 2010 λογω βουβουζελας και αντιπαθητικης Ισπανιας, που βεβαια ηταν η μοναδικη που επαιξε μπαλα (αν και οχι στυλ μπαρτσελονα, οπως θεωρουν οι περισσοτεροι). Θα πω 2014 κι αυτο με κανει καπως αισιοδοξο για φετος.
Γιάννης Α-Γιάννης: Με δεδομένο ότι μνήμες έχω από το 1994 και έπειτα, θα πάρω εκείνο του 1998. Είχε αρκετά καλά ματς, ποδοσφαιρικό κλίμα, υπέροχο επίσημο (Carnival de Paris) και ανεπίσημο (Leavin’ la vida loca) τραγούδι, μασκότ, δυνατές Γαλλία, Βραζιλία, Αργεντινή, Αγγλία, καλά αουτσάιντερ (Κροατία, Παραγουάη), έναν Ρονάλντο -εξαιρουμένου του τελικού – να τον πιείς στο ποτήρι και τον Σιλαβέρτ τερματοφύλακα της Παραγουάης. Το γκολ του Όουεν με την Αργεντινή, το γκολ του Μπέργκαμπ με την Αργεντινή (είχε δουλίτσα ο Ρόα), την Κροατία των Σούκερ, Προσινέτσκι, Ασάνοβιτς, Γιάρνι. Ε, τι άλλο θες;
Ελευθέριος Ριλοάδης: Το καλύτερο μουντιαλ δεν το έχουμε δει ακόμα. Μου άρεσε όμως του 2002. Κάθε υγιής φίλαθλος θέλει να βλέπει τους Γερμανούς να χάνουν τελικό.
Καπυμπάρα: Δεν απαντώ με αντικειμενικά κριτήρια, αλλά με δεδομένο ότι στα παιδικά μας χρόνια δισμορφώνεται η προσωπική μας ποδοσφαιρική μυθολογία και διαλέγω το μουντιάλ της Ιταλίας το 1990.
Λα Κάππα: Θα πω το πρώτο που θυμάμαι ως παιδί. Το μουντιάλ της Γαλλίας το 98′. Με το Αργεντινή-Αγγλία, με το γκολ του Μπέργκαμπ στον προημητελικ
Παπαγάλος: Καλύτερο μουντιάλ θεωρώ το Μουντιάλ του 1982.
Σφυροδρέπανος: Αντικειμενικά καλύτερο θεωρείται το Μουντιάλ του 1970, αλλά δυσκολεύομαι να δω τι παραπάνω είχε από το Μουντιάλ του 82′ ή πχ του 54′. Από αυτά που έχω δει, καλύτερο και σχετικά πιο θεαματικό ήταν μάλλον το Μουντιάλ του 98′ στη Γαλλία. Αλλά πιο δυνατές συγκινήσεις πρόσφερε το Μουντιάλ του 90′ στην Ιταλία, όχι γιατί ήταν το πρώτο που θυμάμαι, αλλά γιατί ένας ολόκληρος κόσμος μας αποχαιρετούσε (Σοβιετική Ένωση, Γιούγκοι) κι ένα σωρό παίκτες συγκινούνταν κι έβαζαν, για διαφορετικούς λόγους, τα κλάματα: Μαραντόνα, Γκασκόιν, κτλ.
Ποιος ήταν ο καλύτερος αγώνας ΜΟΥΝΤΙΑΛ που έχεις δει;
2310net: 1998, φάση των 16. Αργεντινή – Αγγλία. Εκπληκτικό παιχνίδι, πέναλτι, ανατροπές, γκολάρα του Όουεν, βλακεία του Μπέκαμ, αμφιλεγόμενες διαιτητικές αποφάσεις, παιχταράδες κι από τις δύο πλευρές: Σίρερ, Όουεν, Σκόουλς, Ζανέτι, Μπατιστούτα και στο τέλος, το απόλυτο όνειρο κάθε ουδέτερου: Να μην τελειώσει ποτέ αυτό το ματς πριν χτυπηθεί και το τελευταίο πέναλτυ.
Giorgos Miamis: Ξεκάθαρα το 1-7 της Γερμανίας μέσα στην έδρα της Βραζιλίας. Μια ισοπεδωτική εμφάνιση απο την καλοκουρδισμένη μηχανή των παντσερ που είχε διαλύσει μέχρι το 30΄την οικοδέσποινα και μέγαλο φαβορί Βραζιλια με 5 γκόλ. Μία τρομακτική Γερμανία που σκόρπισε φόβο αλλά και δάκρυα σε εκατομμύρια Βραζιλιάνους.
Sniper: ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΑ ικανοποιηση (στα ορια της σωματικης ηδονης) μου εδωσε η εφταρα της Γερμανιας στη Βραζιλια τεσσερα χρονια πριν. Το ματς το ιδιο δεν ηταν κατι τρομερο και η Γερμανια δεν επαιζε τη μπαλαρα του αιωνα, αλλα ηταν πολυ καλυτερη απο τη Βραζιλια και ηταν επισης τρομακτικα αποτελεσματικη. Για να μη μακρυγορησω με αλλα παιχνιδια που δεν θα διαλεξω, μαλλον το καλυτερο που εχω δει (και χωρις καν να εχει την καταληξη που ηθελα), ειναι το Βραζιλια-Ολλανδια το 1998. Μπαλαρα, η Βραζιλια πηγε τελικο και οι αναμνησεις απο κεινη τη βραδια, στο αναψυκτηριο του δημου Τριανδριας στο παρκο του αγιου Σπυριδωνα με γονεις και φιλους, ειναι χορταστικοτατες.
Γιάννης Α-Γιάννης: Το Βραζιλία – Ολλανδία του 1994, με τον πανηγυρισμό – νανούρισμα του Μπεμπέτο. Το Αργεντινή – Αγγλία του 1998. Το Γκάνα – Ουρουγουάη του 2010, με το χέρι του Σουάρεζ στην εκπνοή και νίκη της σελέστε στα πέναλτι. Το Ολλανδία – Ουρουγουάη με απίθανο Φορλάν και Σουάρεζ εκτός αγώνα λόγω κόκκινης με την Γκάνα. Το 5-1 της Ολλανδίας επί της Ισπανίας, στη ρεβάνς του τελικού του 2010, το 2014.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Το Ελλάδα Αργεντινή 4-0 (0-4 δηλ) στην πρώτη εμφάνιση της Ελλάδας. Μπαλάρα από Αργεντινή και γκολάρα Μαραντόνα, παρόλα αυτά το είδα με τρομερό ενθουσιασμό. Δεν είχαμε δει τέτοια πράγματα τότε. Αξέχαστο.
Καπυμπάρα: Με το παραπάνω κριτήριο το Βραζιλία-Γαλλία 1-1 (3-4 πεν.) στη Γκουανταλαχάρα του Μεξικού το 1986.
Λα Κάππα: Αργεντινή-Αγγλία 2-2 στο Μουντιάλ του 98′ ούτε 10 χρονών παιδάκι. Είναι από τα παιχνίδια που δημιουργούν οπαδούς του ποδοσφαίρου. Το εξωαγωνιστικό σκέλος μεταξύ των δύο χωρών, το γκολ του πιτσιρικά Οουεν, η αποβολή του Μπέκαμ, η ανατροπή στο σκορ, οι εναλλαγές συναισθημάτων, τα πέναλτι, η ίντριγκα και οι ανοιχτοί λογαριασμοί που δημιούργησε.
Παπαγάλος: 1982, Ιταλία – Βραζιλία 3-2
Σφυροδρέπανος: Ο καλύτερος που έχω δει είναι το Βραζιλία-Ολλανδία (παραδοσιακά θεαματικό ζευγάρι) αλλά του 98′, που έληξε μόλις 1-1 και πήγε στα πέναλτι, αλλά απέδειξε γιατί ένας αγώνας δε χρειάζεται μεγάλο σκορ για να σε γεμίσει και να είναι κι αυτός γεμάτος φάσεις, ποιότητα, αγωνία και δράμα, με την κατάρα των πέναλτι να χτυπά και πάλι για τους Ολλανδούς. Την επόμενη μέρα, το SPORtime νομίζω (που κυκλοφορεί ξανά, σκιά του παλιού εαυτού του) είχε ως τίτλο κάτι σαν “ο άριστος νίκησε τον έξοχο”, αντί να δείξει τη μεγάλη αδικία, κι εγώ είχα αρρωστήσει: ποιος άριστος να πάρει, τον “νιάο-νιάο” Ταφαρέλ μου μέσα…
Το χειρότερο ήταν το Πορτογαλία-Ολλανδία το 06′, όπου περίμενα τρομερό θέαμα κι από τους δύο, κι αντ’ αυτού έγινε το ματς με τις περισσότερες κάρτες στην ιστορία, μια κλοτσοπατινάδα χωρίς προηγούμενο (και χωρίς επόμενο, ελπίζω).
Ποια ήταν η μεγαλύτερη απογοήτευση σε ΜΟΥΝΤΙΑΛ;
2310net: Η Αγγλία. Κάθε φορά.
Giorgos Miamis: Η Γαλλία στο μουντιάλ του 2002 ,ερχόμενη ως παγκόσμια πρωταθλήτρια ,πραγματοποίησε άθλιες εμφανίσεις τερματίζοντας στην τελευταία θέση του ομίλου με 1 βαθμό και χωρίς να πετύχει ουτε ένα γκολ σε 3 ματς.
Sniper: Απογοητευση ειπατε; Πολλες. Η Αργεντινη το 2010, η Βραζιλια το 2006 (χωρις να την υποστηριζω), η Ελλαδα το ’94 που πηγε για τουρισμο και γενικα, ωρα να χετε να σας λεω. Μεγαλυτερη απογοητευση ομως απο την Αργεντινη του 2002 δεν εχει ματαυπαρξει. Γιατι ρε Μπατιστουτα;…
Γιάννης Α-Γιάννης: Τι εννοούμε απογοήτευση; Κάθε παρουσία της Αγγλίας, είναι μια απογοήτευση. Ο Μάικλ Οόουεν, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και ο Γουέιν Ρούνεϊ είναι απογοήτευση. Η προς τα πίσω κεφαλιά – ασίστ του Τζέραρντ στον αποκλεισμό από την Ουρουγουάη, είναι απογοήτευση. Απογοήτευση is our middle name.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Ο αποκλεισμός της Αγγλίας από την Βραζιλία το 2002. Τότε που ο Σίμαν κατέστρεψε την μεγαλύτερη ευκαιρία για κατάκτηση Μουντιαλ. «Μαααα, το φάουλ του Ροναλντίνιο ήταν εκπληκτικό…» ΟΧΙ δεν ήταν, ένας κανονικός τερματοφύλακας θα το έβγαζε. Κρίμα.
Καπυμπάρα: Η Κολομβία το 1994 που είχε εξαιρετικές μονάδες, αλλά αποκλείστηκε σπό τον πρώτο γύρο.
Λα Κάππα: H Αγγλία του 2010. Η επισφράγιση της ταμπέλας λούζερ. Οι Αγγλοι το 10 πραγματικά πιστεύανε ότι θα το πάρουν και θα βάλουν τέλος στην κατάρα τόσων χρόνων και κακών εμφανίσεων. Με Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο και Τέρρι, Λάμπραρντ, Τζέραρντ
Παπαγάλος: Η Βραζιλία το 2014
Σφυροδρέπανος: Η Αργεντινή του 02′. που απέδειξε γιατί δε χωράνε τρία δεκάρια σε μία ενδεκάδα. Εδώ δε χωρούσαν μαζί στην ίδια ομάδα ο Κρέσπο με τον Μπατιστούτα…
Αλλά απογοητευτικό ήταν όλο εκείνο το Μουντιάλ, ίσως το χειρότερο της ιστορίας. Θυμάμαι τότε ένα φίλο συμφοιτητή να πηγαίνει στα κορίτσια του έτους -θεωρητική σχολή γαρ- και να τις αποχαιρετά για τον επόμενο μήνα και για το καλοκαίρι -ούτε ραντεβού στην Εξεταστική δεν έδινε- γιατί ξεκινούσε το Μουντιάλ. Και πάμε που λες με προσδοκίες, για να φάμε τις σούπες μες στο κατακαλόκαιρο και να μας παίρνει ο ύπνος μπροστά στην οθόνη -φταίνε και τα ωράρια, που δεν ήταν πολύ ποδοσφαιρικά. Η λύτρωση ήρθε το Σεπτέμβρη με το καλύτερο Μουντομπάσκετ της ιστορίας -κι ας ήταν το πρώτο που έγινε Φθινόπωρο- και τις σερί ήττες των Αμερικάνων…
Ποιος παίκτης-ομάδα έχει αδικηθεί στην ιστορία των ΜΟΥΝΤΙΑΛ;
2310net: Ο Αλκέτας Παναγούλιας γιατί δεν κάνανε ένα σουτ. Σοβαρά τώρα, το μυαλό μου πάει στον Μεγάλο, τον Ντιέγκο. Αυτό που συνέβη στην Ιταλία το 1990 ήταν ένας θρίαμβος της τραγικότητας. Η στιγμή που ο Μαραντόνα έφτασε τόσο κοντά στο απίθανο αλλά του το στέρησε ο διαιτητής.
Giorgos Miamis: Νομίζω η Αγγλία.. σε όλες τις διοργανώσεις της προηγούμενης δεκαετίας είχε τρομερό ρόστερ με παιχτες σαν τον Οουεν, Λαμπαρντ, Τζεραρντ, Μπεκαμ αλλά δεν κατάφερε ποτέ να κάνει κάποια σπουδαία πορεία.
Sniper: Διαχρονικα η αδικημενη των Μουντιαλ ειναι η Ολλανδια. Εχει παιξει την καλυτερη μπαλα και δεν εχει ουτε γυαλα για τροπαιο. Οσο για συγκεκριμενες ομαδες, η πρωτη που μου ερχεται στο μυαλο ειναι η Αργεντινη το ’90, που εχασε το τροπαιο με κοντρα διαιτησια (επρεπε βλεπετε να το παρει η Γερμανια που εριχνε τειχη τοτε. Γιουροβιζιονικα κολπα before it was cool). H Βραζιλια του ’82 επισης πρεπει να επαιξε μπαλαρα αλλα δεν ανταμειφθηκε γι αυτο, η Ολλανδια του ’74, του ’98, του 2010 (αν και απαλυνει τον πονο το γεγονος οτι το νικητηριο γκολ της Ισπανιας το εβαλε ο μεγαλος Ινιεστα). Θα διαλεξω ομως αλλη ομαδα: την υπερηχητικη ΕΣΣΔ του Βαλερι Λομπανοφσκι το 1986, που επαιξε πανεμορφο ποδοφαιρο, αλλα επεσε πανω στο Βελγιο, την πιο αδιαφορη χωρα ολων των εποχων, η οποια ομως επαιζε παρεα με εναν καθολου αδιαφορο διαιτητη. Πραγματικα, δεν ξερω καν γιατι υπαρχει αυτη η χωρα, αλλα ποιος ειμαι εγω που θα αμφισβητησω την ικανοτητα των αστικων ταξεων να χαραζουν συνορα στο χωμα; (Κλιπ με τζον κλιζ). Οσον αφορα παικτες, ο πιο χαρακτηριστικος ειναι ο Ρομπερτο Μπατζιο το 1994. Η αρχετυπικη φιγουρα του ευγενους χαμενου, τραγικου ηρωα. Η ιστορια του χρωσταγε κατι παραπανω και δεν θεωρω καν οτι η ιστορια χρωσταει γενικως.
Γιάννης Α-Γιάννης: Θα μπορούσε κανείς να πει την Ουγγαρία του 1954, όμως επειδή κανείς δεν την έχει ζήσει, ας πούμε την Ολλανδία διαχρονικά. Είναι σίγουρα η ομάδα που έχει προσφέρει τις περισσότερες συγκινήσεις, χωρίς ποτέ να φτάσει στην κορυφή. Μάλιστα μετά από έναν τελικό και έναν χαμένο ημιτελικό σε δυο συνεχόμενα Παγκόσμια Κύπελλα θα λείψει από το φετινό και αυτό μπορεί να σημαίνει μόνο ότι η διοργάνωση, θα είναι φτωχότερη. Πιο αδικημένη ομάδα η Ολλανδία, πιο αδικημένοι παίκτες οι Κρόιφ και Ρόμπεν. Λυσάξτε Μεσίτσες.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Ο Μέσσι. Αναμφίβολα ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών. Αμφισβητείται μόνο λόγω της μη κατάκτησης Μουντιάλ. Το 2014 παίζει με μισό πόδι και δεν φταίει που ο Ιγκουαίν βλέπει τελικό και γίνεται Καπετάνος. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές που έχουν χάσει τίτλους είτε με αδικία ή δεν διεκδίκησαν ποτέ επειδή οι συμπαίκτες τους δεν ήταν σε υψηλά επίπεδο, όμως ο Μέσσι χάνει τον μεγαλύτερο τίτλο, αυτό του καλύτερου ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.
Καπυμπάρα: Η Ολλανδία του Κρόυφ. Δύσκολη επιλογή, καθώς και η άλλη υποψήφια, η Ουγγαρία του Πούσκας αδικείται που δεν έχει έναν τίτλο. Η Ολλανδία όμως άλλαξε το ποδόσφαιρο και έχασε δύο τελικούς στη σειρά από τη διοργανώτρια.
Λα Κάππα: Κάποιοι έχουν αδικηθεί από την ιστορία, άλλοι από την τύχη, άλλοι αδίκησαν το ταλέντο τους αλλά αυτή που σφάχτηκε από τη διαιτησία ήταν η Ιταλία στο νοκ άουτ με τη διοργανώτρια Νότια Κορέα το 2002. Η Ιταλία του Μπουφόν, του Μαλντίνι, του Νέστα, του Ντελ Πιέρο, του Τόττι, του Μπόμπο του Βιέρι στο μεγαλύτερο σκάνδαλο διαιτησίας στην ιστορία των Μουντιάλ. Θα μείνει η γροθιά στο του Τραπατόνι στο πλέξιγκλας
Παπαγάλος: Το πιο ντροπιαστικό Μουντιάλ ήταν του 1978 στην Αργεντινή αλλά και η σφαγή της Σοβιετικής Ένωσης στο Μεξικό το 1986 στο ματς με το Βέλγιο είναι ιστορική.
Σφυροδρέπανος: Αδικημένοι-ες είναι οι βασίλισσες κι οι βασιλιάδες, χωρίς στέμμα. Ο Μέσι, η Ουγγαρία το 54′, η Ολλανδία του Κρόιφ. Ή μάλλον, η Ολλανδία διαχρονικά. Όχι απαραίτητα των 70ς (δεν την πρόλαβα και δεν έχω άποψη), ούτε το 10′ που πήγε τελικό, αλλά πρόδωσε τις ποδοσφαιρικές της αξίες, αλλά του 98′. Ήταν μάλιστα τόσο αδικημένη, που κατάφερε να αδικήσει και τον εαυτό της ακόμα, το 02′ που αποκλείστηκε στην προκριματική φάση, σε όμιλο με Πορτογαλία και Ιρλανδία, όπου περνούσαν οι δύο πρώτοι. Μία ακόμα επιτυχία του Φαν Χάαλ, προτού επιστρέψει στην Μπαρτσελόνα, για να τη διαλύσει.
Τι-ποιος θα σου λείψει από αυτό το Μουντιάλ;
2310net: Μουντιάλ χωρίς Ιταλία είναι σαν μακαρόνια χωρίς σάλτσα, σαν καφές χωρίς καφεΐνη. Σαν Ευρωμπάσκετ χωρίς Σερβία. Το ποδόσφαιρο που παίζουν οι Ιταλοί δεν είναι πάντα ωραίο, δεν είναι ποτέ εντυπωσιακό, είναι σπάνια θεαματικό. Ωστόσο, ο ποδοσφαιρικός τους κυνισμός, η τακτική προσήλωση και η συγκέντρωση στην αρπαγή του αποτελέσματος είναι στοιχεία που καμία άλλη ομάδα, καμία άλλη ποδοσφαιρική σχολή δεν έχει αναπτύξει σε τέτοιο επίπεδο. Θεαματική δεν είναι μόνο μια ντριμπλα ή ένα σουτ. Θέαμα είναι και το τάκλιν και το μαρκάρισμα και μια διεκδίκηση για μια χαμένη μπαλιά.
Giorgos Miamis: Καθόλου η δική μας εθνική …. Ίσως η Χιλή και η προηγούμενη φουρνια της με Αλεξις, Βαλντίβια κλπ, τον τρελό Σάμπαολι που τώρα είναι στο πάγκο της Αργεντινής
Sniper: Απο ομαδες, η Ολλανδια και η ανεκτη ως πανεμορφη μπαλα που παιζει διαχρονικα. Και η Ιταλια ειναι αντικειμενικα τεραστια απωλεια, αλλα εχω βαλει ενα κοπαδι γατες να κλαψουν αντι για μενα. Απο παικτες, ο Νοιερ κι ο βλακας ο Ιμπραημοβιτς. Βασικα φετος, το μονο που θα μου λειψει πραγματικα ειναι το Μουντομπασκετ.
Γιάννης Α-Γιάννης: Όπως έγινε κατανοητό και από την προηγούμενη απάντηση, η Ολλανδία. Και η Αγγλία. Ε και που παίζει τι; Ο Ιούλιος δεν θα τη βρει στη διοργάνωση.
Ελευθέριος Ριλοάδης: Θα πω ποιος δεν θα μου λείψει. Ο Μπουφόν. Επιτέλους, είχα σιχαθεί αυτή την φάση με τον ύμνο της εθνικής Ιταλίας και τον Μπουφόν να δείχνει υπερβάλλοντα ζήλο με φωνή Μίστερ Μπιν.
Καπυμπάρα: Η Ιταλία, που δεν λείπει σχεδόν ποτέ και είναι η χώρα που αγαπώ να αντιπαθώ. Από παίκτες ο Karim Benzema, που δεν παίζει πληρώνοντας τις φυλετικές εμμονές της Γαλλικής République.
Λα Κάππα: Η Ιταλία. Μπορεί να είμαι Αργεντίνος με φιλοΙταλικ
Παπαγάλος: Αυτό που θα λείψει και από αυτό το Μουντιαλ, όπως και από τα περισσότερα των τελευταίων χρόνων είναι η απουσία ποδοσφαιρικών σχολών. Οι ομάδες πλέον μοιάζουν πολύ στον τρόπο που παίζουν. Αυτό στερεί ένα βασικό χαρακτηριστικό των Μουντιαλ.
Σφυροδρέπανος: Αυτό που λέει ο Παπαγάλος. Κι επίσης οι πραγματικά γραφικοί εκφωνητές της ΕΡΤ, που μπορεί να σου έσπαγαν τα νεύρα, αλλά τουλάχιστον είχαν ένα δικό τους χρώμα και το έδιναν στη μετάδοση, σε αντίθεση με σήμερα, που είναι το απόλυτο τίποτα, θόρυβος χωρίς ουσία.
And the winner is: Το παιδί μέσα μας…
