Λεόν Ντεγκρέλ- Ο Βέλγος δοσίλογος που έγινε μπίζνεζμαν

Ο Λεόν Ντεγκρέλ, εισηγητής του “ρεξισμού”, δηλαδή της βελγικής εκδοχής του φασισμού, αποτελεί μέχρι σήμερα μια από τις πιο προβεβλημένες μορφές της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς. Εξάλλου ο ίδιος, έχοντας γλιτώσει την απονομή δικαιοσύνης για τα πεπραγμένα του στη διάρκεια της κατοχής της πατρίδας του, πρωτοστατούσε σε διεθνείς μαζώξεις βετεράνων του ναζισμού και του δωσιλογισμού, ενώ επιδόθηκε και σε σειρά επιχειρηματικών δραστηριοτήτων.

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1906 στη γαλλόφωνη περιοχή του Βελγίου (Βαλλονία). Ήταν το μεγαλύτερο από οχτώ παιδιά ενός καθολικού τοπικού πολιτικού. Σπούδασε νομικά στο Λέβεν και δούλευε ως δημοσιογράφος σε περιοδικό της Καθολικής Νεολαίας, αναλαμβάνοντας σε ηλικία 20 ετών τη διεύθυνση του εκδοτικού οίκου “Ρεξ” στην πόλη. Ο οίκος εξέδιδε βιβλία καθολικού περιεχομένου για νέους, αλλά όταν ο Ντεγκρέλ δημοσίευσε ένα εγκωμιαστικό άρθρο για τον ακροδεξιό Γάλλο εθνικιστή Σαρλ Μωρά, γνωστό για τις αντικληρικαλιστικές του απόψεις, οι καθολικοί καθηγητές του πανεπιστημίου στράφηκαν εναντίον του. Από εκεί και πέρα άρχισε να στρέφεται ολοένα και περισσότερο κατά της καθολικής εκκλησίας και της πολιτικής του έκφρασης, δηλαδή του καθολικού κόμματος του Βελγίου. Όταν το τελευταίο δήλωσε διατεθειμένο για συνεργασία με τους Βέλγους σοσιαλιστές, δεδομένων των αντιπαράθεσεων μεταξύ Βαλλόνων και Φλαμανδών, που ήταν κοινωνικά παραγκωνισμένοι, ο Ντεγκρέλ το κατήγγειλε ως “καρκίνωμα” και ίδρυσε το 1935 το δικό του κόμμα, το “Εθνικό Κίνημα Ρεξιστών”.

Όταν ο γερμανικός στρατός κατέκτησε το Βέλγιο το 1940, ο Ντεγκρέλ αιχμαλωτίστηκε, οδηγήθηκε στη Λίλ της Γαλλίας, ανακρίθηκε κι όπως ισχυριζόταν ο ίδιος βασανίστηκε. Μετά την προέλαση των Γερμανών μεταφέρθηκε σε μια σειρά πόλεων μέσα στη χώρα. Στη Λα Ροσέλ βρέθηκε συγκρατούμενος με Γάλλους κομμουνιστές, που είχαν φυλακιστεί μετά την απαγόρευση του ΚΚΓ. Το καθεστώς του Βισύ, κατόπιν επιθυμίας της εξόριστης κυβέρνησης του Βελγίου, που επίσης βρικόταν στο Βισύ, απελευθέρωσε τον Ντεγκρέλ, που επέστρεψε στο Βέλγιο.

Το 1941 η Βέρμαχτ συγκρότησε τη λεγόμενη “Λεγεώνα των Βαλλόνων” με 1000 άνδρες, η οποία υποχρεούνταν σε διετή θητεία, με τη δυνατότητα παράτασης. Ο Ντεγκρέλ, οραματιζόμενος μια “Κοινή Ευρώπη” με σημαντικό ρόλο των Βαλλόνων, πρότεινε στο Χίμλερ τη συγκρότηση μια άλλης στρατιωτικής ομάδας συμπατριωτών του, με την προϋπόθεση να υπηρετεί μόνο στο Ανατολικό μέτωπο, κατά του μπολσεβικισμού.

Βάσει της απόφασης των ναζί όλοι οι μη Γερμανοί εθελοντές να οδηγηθούν στα Βάφεν Ες-Ες, αναδιοργανώθηκαν και τα υπολείμματα της Βαλλονικής Λεγεώνας και με ενισχύσεις σε άνδρες και εφόδια μετατράπηκαν σε ταξιαρχία εφόδου των Ες-Ες, με πολιτικό υπεύθυνο της των Ντεγκρέλ, υπό τις διαταγές του Λουσιέν Λιπέρ και αργότερα του Καρλ Μπουρκ. Μετά από μια σειρά μαχών με πολλές απώλειες, η ταξιαρχία μετονομάστηκε σε μεραρχία “Βαλλονία”, με διοικητή το Ντεγκρέλ. χωρίς ωστόσο να αλλάξει αριθμητικά η σύνθεση ή να ενισχυθεί ο εξοπλισμός της.

Τον Αύγουστο του 1944 ο Χίτλερ προσωπικά βράβευσε το Ντεγκρέλ με το Σιδηρούν Σταυρόν, μια από τις μεγαλύτερες διακρίσεις που λάμβαναν ξένοι εθελοντές της Βέρμαχτ. Ο Ντεγκρέλ στις 7 Μάη 1945 κατόρθωσε να διαφύγει της σύλληψης μέσω πτήσης που τον έφερε από το Όσλο στην Ισπανία του Φράνκο. Την ίδια χρονιά καταδικάστηκε από βελγικό δικαστήριο ερήμην σε θάνατο και στερήθηκε την ιθαγένειά του, ενώ απαγορεύτηκε και το βιβλίο του “Lex Degrelle”. Η δικτατορία δεν ενδιαφερόταν να εκδώσει τον Ντεγκρέλ, αν και τον απέλασε κατόπιν δυτικών πιέσεων στη Βόρειο Αφρική, απ’όπου όμως σύντομα επέστρεψε. Υπό την προστασία του στελέχους του Φράνκο Εδουάρδο Εθκέρ έλαβε το ψευδώνυμο Λεόν Χοσέ ντε Ραμίρες Ρέινα και ξεκίνησε μια πετυχημένη επιχειρημαιτκή καριέρα, με μεσιτικά γραφεία, καθαριστήρια και επιχείρηση εισαγωγών και εξαγωγών. Ακόμα και μετά την ισπανική μεταπολίτευση το 1976 ο Ντεγκρέλ συνέχιζε να ζει πλούσιος και ανενόχλητος στη Μαδρίτη και τη Μάλαγα, κάτι που πυροδοτούσε συνεχείς τριβές μεταξύ Βελγίου και Ισπανίας. Ο Ντεγκρέλ ήταν στο επίκεντρο διεθνών συναντήσεων νεοναζί, ακροδεξιών και βετεράνων των Ες-Ες, με τους οποίους είχε στενές επαφές, ενώ συμμετείχε και σε εκδηλώσεις του “Εθνικού Μετώπου” του Ζαν Μαρί Λεπέν στη Γαλλία. Πέθανε στην Ισπανία στις 31 Μάρτη 1994, χωρίς ποτέ να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα του.

Δύσκολες Νύχτες