Ποιος Κιμ και ποιος Τραμπ; Τσίπρα και Ζάεφ για Νόμπελ Ειρήνης προτείνει το Foreign Policy

“Οι ηγέτες που αξίζουν το Νόμπελ Ειρήνης δε συναντήθηκαν στη Σιγκαπούρη. Θα συναντηθούν την Κυριακή στις Πρέσπες. ” Με αυτή τη διαπίστωση ξεκινά το άρθρο του FP, που προωθεί τη σχετική υποψηφιότητα των Τσίπρα και Ζάεφ. Δεν πρόκειται φυσικά για κάποιο τυχαίο περιοδικό, αλλά για ένα έντυπο που μεταξύ άλλων κάλεσε το στρατό της Βενεζουέλας σε πραξικόπημα και στηρίζει διαχρονικά κάθε βρώμικη ιμπεριαλιστική επέμβαση.

Ο αρθρογράφος εκθειάζει τους δύο ηγέτες για τη λύση που δίνουν σε μια τέτοια περιοχή, όπου ακόμα κι ένα φωνήεν ή ένα φιλί παραπάνω μπορεί να δείχνουν έλλειψη σεβασμού, αναπαράγοντας μια λογική βαλκανικού “οριενταλισμού” που μετράει αιώνες ζωής χωρίς να αλλάζει και πολύ στα βασικά συστατικά της.

Θεωρεί ότι δημιουργούν ένα γενικό μοντέλο επίλυσης διαφορών – συγκρούσεων σε ζητήματα ταυτότητας που αποδεικνύει το ζωτικό ρόλο οργανισμών όπως το ΝΑΤΟ κι η ΕΕ, που μπορούν να πείσουν τους πολιτικούς ηγέτες να κάνουν δύσκολους συμβιβασμούς. Σημειώνει όμως τον κίνδυνο να μην περάσει η συμφωνία και να γίνει χαλάστρα, εξαιτίας της πίεσης των εθνικιστών, των λαϊκιστών και της Ρωσίας. Κι όποιος διαφωνεί με τη συμφωνία, όποιος δε βλέπει το ΝΑΤΟ ως παράγοντα ειρήνευσης και σταθερότητας. αλλά το ακριβώς αντίθετο, μπαίνει βολικά στο ίδιο τσουβάλι με τους παραπάνω.

Μετά τα συχαρίκια από τον ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο Τσίπρας παίρνει επαίνους κι από το FP και δεν προλαβαίνει να μαζεύει εγκώμια από τους ιμπεριαλιστές και τους διαμορφωτές κοινής γνώμης τους, μεταξύ άλλων γιατί περνά τη συμφωνία με ελάχιστο κόστος για το κόμμα του. Γίνεται το αγαπημένο τους παιδί και προωτοπόρος του νατοϊκού “διεθνισμού”-κοσμοπολιτισμού με τα κράτη-προτεκτοράτα. Μπορεί όλα αυτά να μην έχουν καμία σχέση με την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή, αλλά αν υπήρχε Νόμπελ πολέμου, ο Τσίπρας – που ξεκίνησε κάποτε ως απλός “γκλόμπαλ θίνκερ”, όπως ο ΓΑΠ- θα ήταν δικαίως στους βασικούς υποψήφιους διεκδικητές του.