Ο θεός να βάλει το χέρι του…

Σαν σήμερα 32 χρόνια πριν, ο Ντιέγκο Μαραντόνα πετύχαινε ίσως τα δύο πιο διάσημα γκολ στην ιστορία των Μουντιάλ, με διαφορά λίγων λεπτών. Η απάτη και το γκολ του αιώνα ή μάλλον το χέρι και το πόδι του θεού, όπως το βλέπει κανείς.

Αυτό ακριβώς που χρειάζεται δηλαδή η Αργεντινή τώρα, για να περάσει τον ομιλό της στο Μουντιάλ. Δε θα μπορούσε να έρθει σε χειρότερο σημείο η φετινή επέτειος.

Για στάσου όμως, δεν έχουν ήδη ένα θεό στην ομάδα τους; Ή έστω τον απεσταλμένο του, το ΜΕΣΙ-Α που κάποιοι θεωρούν ιεροσυλία τη σύγκριση με τον Ντιέγκο. Τι άλλη ευλογία χρειάζονται για να έρθουν τα αποτελέσματα;

Κι όμως δεν έρχονται.

Οι Αργεντίνοι έχουν επιστρατεύσει τα πάντα για να ξορκίσουν το μύθο και την κατάρα του ’86. Ομάδες με τρία δεκάρια κι όλους τους επίδοξους διαδόχους του Ντιέγκο, (Ρικέλμε, Ορτέγκα, Βερόν). Ομάδες με το Μέσι. Ομάδες του Μέσι, που έπαιζαν γι’ αυτόν. Τον ίδιο τον Ντιέγκο ως προπονητή. Ακόμα και το Σαμπάολι, που τους στέρησε δυο Κόπα Αμέρικα με τη Χιλή. Αλλά χθες θύμιζε πορτιέρη σε μπαρ κι οι παίκτες ζητάνε την άμεση αποπομπή του, ενώ ο Κουν έλεγε στον άερα για τον προπονητή του ας λέει ό,τι θέλει.

Έχουν δοκιμάσει τα πάντα, πλην του ULTREX που διαφημίζει ο Ρονάλντο, αλλά τζίφος.

Δύο φορές έφτασαν στην πηγή αλλά τους έκοψαν τη φόρα οι Γερμανοί στον τελικό. Κανείς θνητός (ή θεάνθρωπος) δεν έχει καταφέρει να σηκώσει έκτοτε το βάρος με τις μεγάλες προσδοκίες μιας ολόκληρης χώρας.

Οι θαυμαστές του Μέσι τα βάζουν με το χάλι της Αργεντινής, τους μέτριους συμπαίκτες ή τον προπονητή που βάζει μέσα το Μέσα κι αφήνει έξω τον Ντιμπάλα.

Οι οπαδοί της Αργεντινής τα βάζουν με όλους. Κι οι πιστοί του Μαραντόνα πιστεύουν πως υπάρχει μόνο ένας θεός και τα βάζουν με τον “κοντό” (Μέσι) που αποδίδει μόνο στο περιβάλλον-γυάλα της Μπαρτσελόνα κι έχει γραμμένη την εθνική. Και βασικά επειδή τόλμησαν κάποιοι να τον συγκρίνουν με το ίνδαλμά τους. Αλλά αν δεις πώς έκανε ο Ντιέγκο, πώς φιλούσε τη φανέλα του Μέσι σαν τοτέμ και πώς έτρωγε τα νύχια του, όταν στράβωνε το ματς με τους Κροάτες, καταλαβαίνει πως αυτό θέλει πιο πολύ από όλους να ξεπεράσει ο μαθητής το δάσκαλο και να το πάρει το Μουντιάλ (να το πάρει, μην το παιδεύει…)

O “κοντός” είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει στον αιώνα μας. Κι όσοι δεν απογοητεύονται, αλλά χαίρονται με την αποτυχία του, είναι σα να μισούν το ποδόσφαιρο. Ή μάλλον είναι ζήτημα τι ακριβώς μπάλα βλέπουν, χαίρονται και καταλαβαίνουν.

Ένα παλιό σκίτσο έδειχνε ένα επιτραπέζιο γηπεδάκι για τα συστήματα του προπονητή, με παίκτες-μινιατούρες, που περικύκλωναν κι οι δέκα έναν από τους αντιπάλους, με το βοηθό να ρωτάει:
–Έτσι εξουδετερώνουμε τον πιο επικίνδυνο παίκτη τους. Τι κάνουμε όμως με τους άλλους;

Στην Αργεντινή φαίνεται πως δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα άλλο, αρκεί να κλείσεις το Μέσι. Όπως είπε και ο Μόντριτς χτες, μετά το θρίαμβο της Κροατίας, ο Μέσι είναι απίστευτος, αλλά θέλει βοήθεια, δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Σε αντίθεση πχ με το “αφήγημα” πως ο Μαραντόνα το πήρε όντως μόνος του το 86′, με συμπαίκτες κάτι τσεκούρια στην άμυνα.

Από χτες όλοι ψάχνουν να βρουν λογοπαίγνια με το Don’t cry for me Argentina, και την εμφάνισή της που ήταν για κλάματα ή τον επικείμενο αποκλεισμό της. Αλλά δεν έχει κριθεί τίποτα και, παραδόξως, κρατά ακόμα την τύχη στα χέρια της. Κι η ιστορία των Μουντιάλ είναι γεμάτη ομάδες που έκαναν μέτριο ξεκίνημα στους ομίλους, για να εκτοξευτούν στη συνέχεια. Αλλά αυτή τη στιγμή, η Αργεντινή δεν είναι ομάδα και δε μοιάζει ικανή να νικήσει ούτε τη Νιγηρία, ούτε κανέναν. Το βασικό είναι να νικήσει πρώτα το άγχος της και τον κακό της εαυτό, που είναι ο χειρότερος αντίπαλός της.