Η Τουρκία της καρδιάς μας

Η Τουρκία.
Η Τουρκία του Χικμέτ, του Νεσίν, του Ιστράτι, του Γκιουνέι..
Η Τουρκία της καρδιάς μας. Της φτώχειας, του αναλφαβητισμού, του τσαντόρ, της Μαρμαρίδας και της βαθειάς ανατολής..

Γιατί, δεν είναι του Ερντογάν η Τουρκία. Ούτε του Εβραίν, ούτε του Αττατούρκ, ούτε των γκρίζων λύκων. Δεν είναι των δικτατόρων η Τουρκία, δεν είναι η καρδιά της καπιταλιστική.
Είναι τα Τουρκάκια που ιδρώνουν στον ανήφορο, μ έναν ιδρώ συγγενικό..
Είναι ο ντουντουρμάς που μοιράζεται στα τρία και στα τέσσερα..

Είναι η Τουρκία, που γιαβάς, γιαβάς μεγαλώνει, μα δεν πεθαίνει από γήρας.
Πεθαίνει νέα στις φυλακές, χάνει τον δρόμο σαν αδέσποτο “κοπάδι”, που ματώνει καθημερινά στ’ αλώνια του φασισμού.
Είναι η φλόγα των κομμουνιστών της. Είναι όρκος η Τουρκία και υπόσχεση. Είναι κι ο Κεμάλ, που ποτέ του δεν πίστεψε την λύπη του Χατζιδάκι και περιμένει ” ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος”…

Πήγα στην Τουρκία, τέσσερις φορές.
Η μια, στην Άγκυρα με τον σ. Χαρίλαο. Αγκάλιασα τους εκεί συντρόφους μου. Ήπια κρασί μαζί τους απ’ το ίδιο ποτήρι.
Άλλες δύο, στην Κωνσταντινούπολη. Μέσα στο καλοκαίρι του 91′.

Η πρώτη φορά ήταν για να καλύψω δημοσιογραφικά το διεθνές μουσικό φεστιβάλ… Τότε γνώρισα και τον διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου της πόλης. Τον Φαϊκ Ερτεναίρ… Του έκανα μια συνέντευξη. Συνεχώς μου ζητούσε να κλείνω το μαγνητόφωνο. Φόβος…
Την δεύτερη, την συνάντηση Μητσοτάκη-Ντεμιρέλ…

Οι φίλοι που είχα κάνει, με κοιτούσαν μ απορία: “Μα πώς;; Πόσο πλούσια είσαι που έρχεσαι αεροπορικώς δύο φορές μέσα σ έναν μήνα”
Ήταν πολλά, πάρα πολλά γι αυτούς τα πενήντα χιλιάρικα των εισιτηρίων με τις Τούρκικες Αερογραμμές…

Την δεύτερη φορά, δεν έμεινα στο ξενοδοχείο που είχε κλείσει η εφημερίδα. Έμεινα σε σπίτι φίλου και συντρόφου. Μια οικογένεια, με τέσσερα παιδιά, σ’ ένα σπίτι μισό επί μισό… Εκεί, μ’ αυτούς, έμαθα να μοιράζομαι τον ντουντουρμά. Το παγωτό δηλαδή.

Τις Κυριακές τα απογεύματα, οι οικογένεις, βγαίνανε βόλτα. Στα παγκάκια, στο Μούβι… Οι γυναίκες, περνούσαν στο χέρι τους αντί για τσάντα, ένα καλάθι από καλάμια. Μέσα είχανε κορόμηλα, απ’ τους κήπους τους. Απαγορευτικό να τα αγοράσεις έξω… Το πολύ-πολύ, μια πίτσα κι αυτή μοιρασμένη σε πολλά κομμάτια.

Η επόμενη φορά και τελευταία, ήταν στην Έφεσο. Στο αρχαίο θέατρο, χωρητικότητας 35.000!!
Και δεν έπεφτε καρφίτσα.. Και πως αλλιώς;;;
Συναυλία Θεοδωράκη, Χατζιδάκι και Λιβανελί..

Ωχ Ψυχή μου..Έκλεινες τα μάτια κι ήσουν σε παραλία του Σαρωνικού… Τα σπίτια όλα ασβεστωμένα. Οι μπαξέδες γεμάτοι βιολέτες, τριανταφυλλιές, γαρυφαλλιές, βασιλικούς και δυόσμο…Έλληνες και Τούρκοι, ένα!

Θυμάμαι -συγγνώμη αλλά αν ήταν χαρτί ετούτο δω, θα είχε σβήσει το μελάνι του… τα μάτια μου βρύσες..- πιάναν την άκρη απ’ το πουκάμισο του Μίκη, λες κι ήταν ο χιτώνας που γιάτρευε πληγές… Και ρωτούσαν ” αν πέφτει μακριά η Καστέλλα ή η Θεσσαλονίκη”… Είχαν δικούς τους εκεί, που στοιβάχτηκαν τότε, στα καράβια της προσφυγιάς… Το 22′. Έτσι ακριβώς όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια στη Μεσόγειο και στο Αιγαίο..

Κι εδώ, σας αφήνω… Η μνήμη είναι σκληρή και πονάει. Πολύ…
Η Τουρκία της καρδιάς μας… Οι πρόσφυγες απανταχού της γης, που στεγνώνουν μόνο μέσα στην καρδιά μας.
Καλό απόγευμα.

Υ.Γ. Από τότε, μου έχει απαγορευτεί η είσοδος στην Τουρκία. Προφανώς αυτά που έγραφα, δεν ταίριαζαν στην ” Δημοκρατία” των εξουσιαστών της..