Ο Ραούλ Γκονζάλες και η Ραούλ Μαδρίτης

Πετράδια στο στέμμα της βασίλισσας υπάρχουν πολλά. Ραούλ όμως ένας! Αν υπήρχε ένας ποδοσφαιριστής που να ξεχωρίζει γιατί συνέδεσε το όνομά του με την ομάδα και το έκανε ταυτόσημο με τους merengues, θα ήταν σίγουρα ο Ραούλ Γκονζάλες (βασικά Γκονθάλεθ) Μπλάνκο, που γεννήθηκε σαν χθες, στις 27 Ιουνίου του 1977.

Έκανε τα πρώτα του βήματα στις ακαδημίες της συμπολίτισσας Ατλέτικο, όπου όμως απορρίφθηκε στα 15 του και στη συνέχεια τους έκανε να μετανιώσουν πικρά για το λάθος τους, ενώ είχε κι ένα εντυπωσιακό αήττητο με τη Ρεάλ απέναντι στην Ατλέτι. Πήγε στη Ρεάλ όπου αναδείχτηκε το ταλέντο του, έφτασε σύντομα στην πρώτη ομάδα, για να εξελιχτεί στον καλύτερο επιθετικό της γενιάς του, κάνοντας μπροστά σπουδαίο δίδυμο, με το Φερνάντο Μοριέντες -το… Σταμάτη Γαρδέλη του ισπανικού ποδοσφαίρου.

Ήταν βασικό στέλεχος της ομάδας που σήκωσε 3 Τσάμπιονς Λιγκ από το 1998 ως το 2002, μετά από μια περίοδο ξηρασίας 32 χρόνων για τη Βασίλισσα, ενώ έχει μείνει το στιγμιότυπο από τον τελικό του Παρισιού με τη Βαλένθια και η κούρσα του από το κέντρο του γηπέδου, πριν περάσει και τον Κανιθάρες, για να σφραγίσει τη νίκη της ομάδας του.

Έμεινε επίσης χαρακτηριστικός ο μόνιμος πανηγυρισμός του, όπου φιλούσε τη βέρα του -εκτός από τη φορά που ισοφάρισε την Μπάρτσα μες στο Καμπ Νου και διέταξε με το δάχτυλο το κοινό να σωπάσει. Μια βέρα, η οποία θα μπορούσε να δείχνει συμβολικά τη δική του αιώνια δέσμευση με τη Ρεάλ, που φαινόταν πως θα κρατήσει για πάντα, αλλά έσπασε στα ποδοσφαιρικά του γεράματα, παρά τη θέλησή του.

Ο Ραούλ κατάφερε να επιζήσει -σε αντίθεση με το Μοριέντες- από τη λαίλαπα και το πρώτο κύμα των γκαλάκτικος του Πέρεθ (των “γαλαξιακών” ακριβοπληρωμένων παικτών που έφερνε στη Μαδρίτη), με την ενδεκάδα της Ρεάλ να γεμίζει ταλέντο και βαριά ονόματα, όπως του Φίγκο, του Ζιντάν, του Ρονάλντο, του Μπέκαμ και άλλων, αλλά πάντα να ξεκινά από αυτόν.

Δεν έγινε το ίδιο όμως στη δεύτερη θητεία του Πέρεθ και το δεύτερο κύμα galacticos: Κριστιάνο Ρονάλντο, Κακά, Μπενζεμά, κοκ. Ο Ραούλ έχασε τη θέση του στη βασική ενδεκάδα και αργότερα τη φανέλα με το νούμερο 7 -που έμοιαζε κολλημένη πάνω του- και τα ρεκόρ του από το Ρονάλντο.

Ωθήθηκε στην έξοδο από την ομάδα με την οποία ήταν τόσο δεμένος, ώστε να την αποκαλούν συχνά Ραούλ Μαδρίτης, μετά από 18 χρόνια (τα 16 στην πρώτη ομάδα), παραπάνω από 700 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις και σχεδόν τα μισά γκολ. Έπαιξε δύο χρόνια στη Σάλκε, με την οποία επέστρεψε ως αντίπαλος σε ένα φιλικό στο Μπερναμπέου, φορτωμένος με χιλιάδες αναμνήσεις, κι έκλεισε την καριέρα του στην Αραβική χερσόνησο -και όχι στο σπίτι του, όπως ήθελε και φανταζόταν.

Αντίστοιχα άδοξο τέλος είχε στην εθνική Ισπανίας, όπου ήταν για μια δεκαετία σχεδόν στυλοβάτης στην επίθεση των φούριας ρόχας, και προσωρινά πρώτος σκόρερ στην ιστορία της, αλλά δεν ξανακλήθηκε μετά την αποτυχία στο Μουντιάλ του 2006, καθώς ήταν φανερό πως χρειαζόταν ανανέωση και μια αλλαγή. Μόνο που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια, με τους Ισπανούς να κυριαρχούν και να κατακτούν τα πάντα μες στα επόμενα χρόνια, χωρίς όμως τον πιο γνωστό -έως τότε- παίκτη τους, λες και ήταν αυτός ο υπεύθυνος για τη μέχρι τότε κακοδαιμονία τους.

Έκλεισε τελικά την καριέρα του στα 37 του χρόνια, έχοντας κερδίσει έξι πρωταθλήματα, τρία Τσάμπιονς Λιγκ, την αιώνια αγάπη των πιστών της Ρεάλ και το σεβασμό φίλων και αντιπάλων.