Και στο τέλος πανηγυρίζουν οι αντι-Γερμανοί…

Το ποδόσφαιρο είναι ένα σχετικά απλό άθλημα, όπου 22 παίκτες τρέχουν πίσω από μια μπάλα και στο τέλος ο Λίνεκερ αλλάζει το ρητό του και βγάζει καινούριο γενικό κανόνα, για να πιάσει τη στιγμή.

Το Μουντιάλ είναι μια διοργάνωση που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια κι έχει σχεδόν πάντα τη Γερμανία (και τη Βραζιλία) στα νοκ-άουτ ή κάπου κοντά στην κορυφή. Ακόμα κι όταν είχε μόνο έναν παίκτη κλάσης, τον Μπάλακ από την Ανατολική Γερμανία, κι έτρωγε σφαλιάρες στους ομίλους του EUR, κατάφερε να φτάσει στον τελικό το 2002 και δεν έλειπε ποτέ από την οκτάδα.

Η κατάρα των παγκόσμιων πρωταθλητών είναι μια αθλητική “νόσος” που τα τελευταία χρόνια χτυπάει όλες τις πρωταθλήτριες απ’ την Ευρώπη. Τη Γαλλία το 2002, την Ιταλία το 2010, την Ισπανία το 2014 και τώρα τη Γερμανία, που ήταν η τελευταία Ευρωπαία που δεν την είχε πατήσει -το 94′- και είχε πάει στη Ρωσία με φιλοδοξίες για το back to back.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα απλό άθλημα που δεν αποδίδει πάντα δικαιοσύνη, αλλά συνήθως τα καταφέρνει καλύτερα από την τυφλή αστική δικαιοσύνη. Κι η (αταξική) αλήθεια ήταν πως δεν άξιζε να περάσει. Γιατί όση περηφάνια και αν έβγαλε στην ανατροπή με τους Σουηδούς, άλλο τόσο εγκλωβισμένη ήταν με το Μεξικό και με την αποκλεισμένη Ν. Κορέα, που άλλοτε την είχαν για σάκο του μποξ.

Η Ρωσία είναι μια αχανής σε έκταση χώρα, όπου κάποτε συντρίφτηκαν οι ναζιστικές στρατιές και τώρα πολλοί κάνουν τον αναπόφευκτο συνειρμό με τη “Νάσιοναλ Μάνσαφτ” που την πλάκωσε η ρωσική βαρυχειμωνιά, μες στο καταλόκαιρο -όπως και εμάς εδώ τις τελευταίες μέρες.

Η Γερμανία είναι η πιο πετυχημένη Εθνική στην Ευρώπη, με τέσσερα Μουντιάλ και τρία EURO, που όλοι λατρεύουν να μισούν. Οι Άγγλοι από τον πόλεμο κι από τους σερί αποκλεισμούς, οι Γάλλοι από τον πόλεμο και τον Μπατιστόν, οι Ολλανδοί λόγω γειτνίασης και ποδοσφαιρικής βεντέτας, οι Ιταλοί ως κακοί τους δαίμονες, ο ευρωπαϊκό νότος για τα μνημόνια, οι Αργεντίνοι γιατί σκοντάφτουν συνέχεια πάνω της και οι Βραζιλιάνοι μετά την ταπεινωτική επτάρα μες στο σπίτι τους.
Δεν ισχύει το ρητό του Λίνεκερ πως στο τέλος νικάει πάντα, αλλά κάτι κάνει καλά και προκαλεί τόσο μίσος.

Ο αντιμνημονιακός χυλός στην Ελλάδα είναι ένα ρηχό, χρεοκοπημένο ρεύμα από το οποίο έχει μείνει μόνο ένα θολό, αντιγερμανικό αίσθημα που βρίσκει συχνά αποκούμπι στον αθλητισμό και μίζερα συνθήματα του στιλ: “έτσι πηδάνε αυτοί που σας χρωστάνε”.

Ο φιλογερμανισμός είναι ένα μειοψηφικό ρεύμα στη χώρα μας, που μοιάζει ενίοτε ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Ψάχνει συχνά άλλοθι στην καταγωγή της οικογένειας των κλασικών και της Ρόζας, αλλά εξίσου συχνά φαίνεται να υποστηρίζει πως “οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”…

Ο εν Ελλάδι δικομματισμός είναι ένα γελοίο επικοινωνιακό παιχνίδι, που αλέθει τα πάντα στο μύλο του, προς άγρα εντυπώσεων: ακόμα και την γκαντεμιά του Μητσοτάκη, που επισκέφτηκε τη Γερμανία, προγράφοντας το μέλλον της Εθνικής της.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα με ωραίες στιγμές, πρόσκαιρες συμμαχίες, ενίοτε μια ψευδαίσθηση διεθνισμού κι αλληλεγγύης απέναντι στον κοινό αντίπαλο, συμβολισμούς με πολιτικές προεκτάσεις, αγνές, αθώες καφρίλες και αστεία σκηνικά, όπως τους Μεξικάνους που φώναζαν συνθήματα στην κορεάτικη πρεσβεία αλλά ενθουσιάζονταν με τη λάθος Κορέα… (Coreano, hermano, ya eres mexicano…)

“¡Coreano, hermano, ya eres mexicano!”. La embajada de Corea del Sur en México en esos momentos. Enorme 🤣🤣🤣pic.twitter.com/vm2oC8V8KP

— Juanma Romero (@Guardiolato) 27 Ιουνίου 2018

Το ποδόσφαιρο είναι ένα κατά βάση απλό άθλημα που το κάνουν πιο σύνθετο όλα αυτά, το νοστιμίζουν και του δίνουν χρώμα, δίνουν αφορμές για παλιμπαιδισμό και καζούρα, αρκεί να μη γίνονται αιτία αποπροσανατολισμού και στενοχώριας για τέτοια ασήμαντα πράγματα…