Γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα…

Παγκόσμια συγκίνηση έχει προκαλέσει και δικαίως η επιχείρηση απεγκλωβισμού ομάδας ποδοσφαίρου από σπήλαιο στην Ταϊλάνδη, υπάρχει όμως ένα δράμα που δεν τραβά ανάλογα τα φώτα της δημοσιότητας, παρότι είναι πολύ πιο εκτενές και μακροχρόνιο: Δεν είναι άλλο από την παιδική εργασία, στην οποία η Ταϊλάνδη κατέχει μια από τις πρώτες θέσεις παγκοσμίως.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO) περίπου 1 εκατομμύριο παιδιά στην Ταϊλάνδη είναι θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης. Χρησιμοποιούνται ως ζητιανόπουλα, οικιακοί υπηρέτες ή εξαναγκάζονται να δουλεύουν στην ιχθυοκαλλιέργεια, την πετρελαϊκή βιομηχανία και τις υπηρεσίες. Κάποια εξ αυτών δουλεύουν για κυκλώματα ναρκωτικών και λαθρεμπορίας, ενώ σε 300.000 ανέρχονται όσα εργάζονται ως βιομηχανικοί σκλάβοι σε εργοστάσια ή κρατούνται αιχμάλωτα σε πορνεία, σε μια χώρα πασίγνωστη για το σεξοτουρισμό της.

Οι ώρες εργασίας συνήθως ξεπερνούν το 8ωρο έναντι του βασικού ημερομισθίου ή ακόμα μικρότερης αμοιβής. Πολλά παιδιά έχουν καταγωγή από τη Μιανμάρ ή την Καμπότζη. Σε πολλές περιπτώσεις τα παιδιά αυτά καταλήγουν ουσιαστικά σκλάβοι μετά από διακανονισμό των γονιών τους με διάφορους “ατζέντηδες”, που δανείζουν χρήματα στους γονείς (συνήθως το ποσό κυμαίνεται από 80 ως 2000 δολάρια) και μετά ζητούν από τα παιδιά να ξεπληρώσουν το χρέος με την εργασία τους ή απλά πληρώνουν τους γονείς για να τους πουλήσουν πρακτικά την εργασία των παιδιών τους.

 Περίπου 1,6 εκατομμύρια παιδιά κάτω των 15 δεν πηγαίνουν στο σχολείο, και η πλειονότητα εξ αυτών είναι αναγκασμένη να εργάζεται. Παρότι πρόσφατα η Ταϊλάνδη απέσπασε επαίνους από τις ΗΠΑ για την αυστηροποίηση της νομοθεσίας σε σχέση με την παιδική εργασία, το ζήτημα δεν είναι τόσο οι νόμοι, που ειδικά από τις αρχές του 2000 γίνονται ολοένα και πιο δρακόντειοι, αλλά η εφαρμογή τους με δεδομένη τόσο τη διάχυτη διαφθορά και έλλειψη ελεγκτικών μηχανισμών στη χώρα, όσο και την φτώχεια που εξαναγκάζει τις οικογένειες να σπρώχνουν τα παιδιά τους σε συνθήκες οιονεί δουλείας για να επιβιώσουν.

 Σε λίγο καιρό τα φώτα θα σβήσουν πάλι πάνω από την Ταϊλάνδη, η βάρβαρη εκμετάλλευση παιδιών κι ενηλίκων, κυρίως από πολυεθνικές – κολοσσούς, όπως η Νεστλέ,  θα παραμείνει όμως μια πραγματικότητα για την οποία μπορούμε και πρέπει να ευαισθητοποιούμαστε με κριτήρια πέραν του τηλεοπτικού χρόνου και της αλά καρτ συγκίνησης των καναλιών.