They ‘re going home

Η αλήθεια είναι πως οι Άγγλοι θα παραμείνουν στη Ρωσία, για το μικρό τελικό, που κανείς δεν έχει καταλάβει ακόμα το λόγο που υπάρχει. Θα γυρίσουν όμως σπίτι έχοντας καταφέρει κάτι μοναδικό: να κάνουν την υπέρβαση, καθαρά αγωνιστικά μιλώντας, και να διαψεύσουν τις “Μεγάλες Προσδοκίες” που τρέφει παραδοσιακά η χώρα του Ντίκενς για τα ποδοσφαιρικά της προϊόντα, ακόμα κι αν αυτές δε συμφωνούν με την πραγματικότητα.

Αντί της Αγγλίας στον τελικό θα βρεθεί η Κροατία. Που είχε ψυχικά αποθέματα να γυρίσει το ματς, πιο πολλές φάσεις, μεγαλύτερη διάρκεια, πιο πολλούς πρωταγωνιστές, το Μόντριτς να αγκαλιάζει τη φετινή Χρυσή Μπάλα, αλλά το Μάντζουκιτς ως ήρωα που έβαλε το νικητήριο γκολ και αφήνει την ψυχή του στο χόρτο σε κάθε αγώνα.

Οι Κροάτες πάνε στον τελικό, έχοντας τρεις παρατάσεις και 90 λεπτά -έναν αγώνα ολόκληρο δηλαδή- παραπάνω από τη Γαλλία. Ενώ πολιτικά μιλώντας, ο τελικός θα μοιάζει με το δεύτερο γύρο των Γαλλικών εκλογών, όπου όλος σχεδόν ο πλανήτης θα υποστηρίζει τους Γάλλους, για να μη βγει η… Λεπέν και οι φασίστες. Ενώ οι Ρώσοι θα πάρουν ανοιχτά το μέρος τους -θυμίζοντας το ελληνικό κοινό στο Ευρωμπάσκετ του 95′ που φώναζε ρυθμικά LIE-TU-VA, για να πικάρει τους Γιούγκους. Που κάποτε είχαν ενιαία χώρα, που συμπεριλάμβανε την Κροατία, για να έρθει ο πόλεμος που τα διέλυσε όλα, αφήνοντας άλλου είδους μνήμες -όπως η Σρεμπρένιτσα, από την οποία έκλεισαν χτες 23 χρόνια.

Όσο για τους Άγγλους, ξέρουν καλά πως σπατάλησαν χρυσή ευκαιρία. Ότι χρειάζονταν κάτι περισσότερο από αυτά που έδειξαν απέναντι στους Κροάτες. Ότι ένας Κέιν δε φέρνει την άνοιξη. Ότι θα ανοίξουν ατέλειωτες συζητήσεις αν επιτρέπεται να παίζουν με τρεις πίσω (3-5-2) και να μην υπηρετούν πατροπαράδοτες αξίες, όπως το 4-4-2. Και πως ανεξάρτητα από όλα αυτά, είναι για μια φορά περήφανοι για την ομάδα τους, και στο επόμενο EURO θα μας πούνε για πολλοστή φορά πως: φέτος είναι η χρονιά μας. It’s coming home…