Κοντά στο 60% η απόρριψη του ΝΑΤΟ σε Ελλάδα και Τουρκία σύμφωνα με διεθνή έρευνα

Με αφορμή τη σύνοδο του ΝΑΤΟ που ολοκληρώθηκε χθες μια ενδιαφέρουσα έρευνα με στοιχεία του 2017 είδε χθες το φως της δημοσιότητας, σχετικά με τα ποσοστά αποδοχής της συμμαχίας αλλά και της ηγετικής θέσης των ΗΠΑ σε αυτή μεταξύ 12 χωρών-μελών.

Σε ό,τι αφορά την αποδοχή της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, διαπιστώνεται μεγάλη αμφισβήτηση στις περισσότερες χώρες, καθώς μόνο στην Πολωνία, το Μαυροβούνιο και τη Σλοβακία παρατηρείται μεταξύ 2016 και 2017 αύξηση του ποσοστού αποδοχής του ηγετικού ρόλου των ΗΠΑ, ενώ  η Πολωνία είναι η μόνη χώρα στην οποία το ποσοστό αποδοχής κυμαίνεται άνω του 50%. Ραγδαία είναι η πτώση του ποσοστού αποδοχής στην Πορτογαλία με 51%, ενώ αρκετά κοντά ακολουθούν το Βέλγιο, η Νορβηγία και ο Καναδάς με ποσοστά μεταξύ 40 και 44%. Συνολικά 11 χώρες είδαν την έγκριση της αμερικανικής ηγεμονίας να μειώνεται κατά πάνω από 25% στο ίδιο χρονικό διάστημα. Πιθανόν η εν λόγω πτώση να συνδέεται με την έντονη παγκόσμια αντιδημοφιλία του προέδρου Ντόναλτ Τραμ, ενώ να σημειωθεί πως τα ποσοστά αυτά δε βρίσκονται πάντα σε αντιστοιχία με τα ποσοστά αποδοχής του ίδιου του ΝΑΤΟ. 

Σε ό,τι αφορά λοιπόν την ίδια τη συμμαχία, σε 12 χώρες (δεν περιλαμβάνονται όλες του προηγούμενου ερωτήματος) της συμμαχίας, μεταξύ των οποίων και οι ίδιες οι ΗΠΑ, η πλειονότητα των ερωτηθέντων (61%) έχει θετική άποψη για τη συμμαχία, υπάρχουν όμως αξιοσημείωτες διακυμάνσεις του ποσοστού από χώρα σε χώρα. Πρωταθλήτριες αναδεικνύονται Ολλανδία και Πολωνία με ποσοστά αποδοχής στο 79% και πολύ χαμηλά ποσοστά αρνητικής άποψης. Υψηλά είναι τα ποσοστά και σε παραδοσιακές χώρες συμμάχους των ΗΠΑ στη Δυτική Ευρώπη και στον Καναδά. Για την Πολωνία ειδικότερα ο φιλαμερικανικός ζήλος των μετασοσιαλιστικών κυβερνήσεων και ειδικότερη η ρωσοφοβία, που μοιάζει να επηρεάζει τη φιλονατοϊκή στάση και σε άλλες χώρες, εξηγούν πιθανότατα τα “σταλινικά” ποσοστά έγκρισηςη της συμμαχίας. Ενδιαφέρουσα είναι η περίπτωση της Ισπανίας, που εμφανίζεται διχασμένη, με οριακή υπερίσχυση των θετικών απόψεων για τη συμμαχία (45% έναντι 40% αρνητικών γνωμών) αλλά και συγκριτικά υψηλό ποσοστό “αδιευκρίνιστης ψήφου” (15%), η προσοχή όμως στρέφεται στα “μαύρα πρόβατα” Ελλάδα και Τουρκία, που είναι η μόνες χώρες στις οποίες η πλειονότητα των ερωτηθέντων (57 και 58%) αντίστοιχα, βλέπει αρνητικά τη συμμαχία. Η Ελλάδα παρουσιάζει επίσης το μικρότερο ποσοστό (για την Τουρκία δεν υπάρχουν στοιχεία για το συγκεκριμένο ερώτημα) όσων πιστεύουν ότι σε περίπτωση ρωσικής επίθεσης σε γειτονικές της νατοϊκές χώρες θα έπρεπε η χώρα μας να στείλει στρατεύματα (25%).

Θα ήταν επιπόλαιο να βγάλει κανείς βιαστικά συμπεράσματα για τα κίνητρα αυτής της αντίθεσης, που πιθανότατα είναι αρκετά ανομοιογενή. Στην τουρκική περίπτωση μπορεί να εικάσει κανείς πως η αντιπαράθεση των Ερντογάν με τις ΗΠΑ για τη γεωπολιτική καθεδρία στη Μέση Ανατολή παίζει το ρόλο της, όπως και η ακόμα πιο αυξημένη στήριξη στο κράτος του Ισραήλ από αμερικανικής πλευράς. Τα ποσοστά απόρριψης στην Ελλάδα αποδεικνύουν ότι παρά την τεράστια φιλονατοϊκή προπαγάνδα της κυβέρνησης της πρώτης φοράς αριστεράς, που ξεπέρασε ακόμα και τον υψηλό πήχυ των προηγούμενων κυβερνήσεων, η πλειοψηφία του λαού δεν φαίνεται να πείθεται πως το “ΝΑΤΟ είναι φίλος μας”. Από την άλλη, το ζητούμενο είναι να μεταφραστεί αυτή η αντίθεση σε έμπρακτη αντίθεση στη συμμετοχής της χώρας μας στη συμμαχία των δολοφόνων με αναζωογόνηση του αντιϊμπεριαλιστικού κινήματος, που μπορεί να είναι πολύ πιο ζωντανό σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά σαφώς κατώτερο των περιστάσεων. Είναι σίγουρα πολλοί εκείνοι που παρότι αντιλαμβάνονται τον αρνητικό ρόλο του ΝΑΤΟ, φοβούνται ωστόσο πως αν αποχωρήσουμε θα μείνουμε “χωρίς συμμάχους”, “έρμαιο των Τούρκων” κι άλλα τινά παρόμοια.

Αρκετά πιθανό είναι επίσης, σε Ελλάδα και Τουρκία ένα σημαντικό τμήμα του κόσμου να δυσαρεστείται που δεν παίρνει πιο ενεργή θέση το ΝΑΤΟ στις ενδοαστικές αντιθέσεις των δύο χωρών, παρά από την ύπαρξη και το διεθνή ρόλο του οργανισμού αυτόν καθαυτόν. Είναι σαφές ότι προφανώς το ΝΑΤΟ δεν εγγυάται την άμυνα και την ασφάλεια καμίας από τις δυο χώρες, αυτό δε σημαίνει πως επιδίωξη θα έπρεπε να είναι ο ρόλος του “καλού διαιτητή” στις διαφορές της άρχουσας τάξης. Αντίθετα απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε, ειδικά μετά τις χθεσινές αποφάσεις της συνόδου για ενίσχυση του ποσοστού επί του ΑΕΠ των χωρών για εξοπλισμούς, να δυναμώσει παντού το κίνημα αποχώρησης της συμμαχίας του θαΝΑΤΟυ, πριν τα σύννεφα πολέμου γίνουν καταιγίδα για όσους λαούς δε “γεύονται” ήδη τη φονική μέγγενη των επεμβάσεων του ευαγούς βορειατλαντικού ιδρύματος.