Τέλος εποχής για την Κούβα – Αναγνώριση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας στο νέο σύνταγμα
15-07-2018
Επίσημη πλέον η αναγνώριση ιδιωτικής ιδιοκτησίας στην Κούβα, επισφραγίζοντας τις μεταρρυθμίσεις στην κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς που βρίσκονται εδώ και χρόνια σε εξέλιξη.
Θεσμική κατοχύρωση των εξελίξεων που παρατηρούνται εδώ και χρόνια στην Κούβα έρχεται να δώσει η συνταγματική αναθεώρηση, καθώς ανάμεσα στα 224 άρθρα (από 137 του ισχύοντος συντάγματος) προβλέπεται η αναγνώριση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Αυτό προκύπτει από τη σύνοψη του νέου συντάγματος που δημοσιεύτηκε χθες στην εφημερίδα Γκράνμα, όργανο του ΚΚ Κούβας. Ως τώρα στη χώρα αναγνωριζόταν μόνο κρατική, συνεταιριστική, αγροτική και προσωπική ιδιοκτησία, καθώς και κοινοπραξίες.
Οι μεταρρυθμίσεις σε αγοραία κατεύθυνση, ειδικότερα από το 2010 και μετά έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες κουβανικές επιχειρήσεις αυτοαπασχολουμένων, από εστιατόρια μέχρι κέντρα αισθητικής. Η αναγνώριση ελεύθερης αγοράς και ιδιωτικής ιδιοκτησίας στο σύνταγμα της χώρας μπορεί να σημάνει μεγαλύτερη νομική προστασία των ανερχόμενων επιχειρηματιών της Κούβας καθώς και των ξένων επενδυτών στη χώρα, παρά τις διαβεβαιώσεις των αρχών πως ο κεντρικός σχεδιασμός και οι κρατικές επιχειρήσεις παραμένουν οι πυλώνες της κουβανικής οικονομίας.
Το ΚΚ Κούβας παραμένει η κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας, ενώ η κυβερνητική επιτροπή της συνταγματικής αναθεώρησης, με επικεφαλής τον Ραούλ Κάστρο, θα παρουσιάσει το προσχέδιό της στην Εθνοσυνέλευση την επόμενη εβδομάδα. Ακολούθως η πρόταση θα τεθεί σε δημοψήφισμα μέσα στο 2018.
Ανάμεσα στις αλλαγές προβλέπεται και η θέσπιση ρόλου πρωθυπουργού πλάι σε εκείνον του προέδρου, ο οποίος πλέον θα απαγορεύεται να υπερβαίνει τις δυο συνεχόμενες πενταετείς θητείες, ένα σχέδιο που ο Ραούλ Κάστρο είχε προτείνει το 2011 στα πλαίσια του εκσυγχρονισμού του πολιτικού συστήματος.
Παρότι δεν οφελεί κανείς να προδικάσει τις εξελίξεις, η ιστορική εμπειρία δείχνει πως τέτοιες μεταρρυθμίσεις δεν προοιωνίζονται τίποτε καλό για το μέλλον της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην Κούβα. Αυτό είναι διαπίστωση κι όχι κάποιου είδους ιερεμιάδα ή αφ’υψηλού κριτική, με δεδομένες τις πραγματικά αντίξοες συνθήκες ιμπεριαλιστικής περικύκλωσης στις οποίες λαμβάνονται αυτές οι αποφάσεις. Σε κάθε περίπτωση, ο κουβανικός λαός που εμπλέκεται ενεργά στα πολιτικά δρώμενα είναι εκείνος που θα έχει τον τελικό λόγο για την πορεία της χώρας του και θα υποστεί και τις αντίστοιχες συνέπειες. Η αλληλεγγύη προς αυτόν είναι δεδομένη και δεν αντιφάσκει καθόλου προς τη δικαιολογημένη ανησυχία και την έντιμη κριτική για τα τεκταινόμενα.
Με πληροφορίες από telesurtv.net
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
7 Σχόλια
Ελπίζουμε (ελάχιστα είναι η αλήθεια) ότι ο λαός της Κούβας θα καταλάβει, ότι τρώγοντας το τυράκι, θα πέσει στην φάκα του καπιταλισμού. Του στιλ κινέζικου καπιταλισμού. Στην Κούβα μέχρι τώρα γίνονταν χιλιάδες συνελεύσεις(244.000) πχ. για τα ξενοδοχεία. Πέρασε τότε ένας νόμος για το 8% της ιδιοκτησίας των ξενοδοχείων, αν δεν κάνω λάθος, να ειναι ιδιωτικά. θα γίνει το ίδιο και τώρα με την συνταγματική αναθεώρηση ή θα πάει η δουλειά απ τα πάνω/ Παρακαλώ αν ξέρει κάνεις ας μας πει.
Δυστυχως ηταν προδιαγεγραμενο. Τα ντοκουμέντα ολων των τελευταίων συνεδριων αλλα και οι ”εξηγησεις” που συνοδευαν όλα τα μετρα προς τον καπιταλισμο δεν αφηναν περιθωρια πραγματικα παρα μονο την ελπιδα ολων οσων ειδαμε την Κουβα με το 1990 σαν αποκουμπι, οσων προσπαθήσαμε με ότι δυναμεις είχαμε να τη στηρίξουμε πολιτικα και υλικα.
Το αν μπορουσε να ακολουθησει άλλη πορεια χωρις ουσιαστικα κανενα στηριγμα παγκοσμια είναι κατι που χριζει μελετης. Οποιος εχει επισκεφτεί την Κουβα τα τελευταια χρονια ή την ειχε επισκεφθεί παλαιοτερα και τα τελευταια χρονια καταλαβαινει ότι ειδικα στην Αβανα και στα τουριστικα μερη αυτές οι μεταρρυθμισεις όχι μονο εχουν τη στηριξη πλατιων στρωματων αυτοαπασχολουμενων και σιτιζομενων από τον τουρισμο αλλα είναι σε μεγαλο βαθμο και απαιτηση τους. Επιπλέον σε αυτά τα στρωματα που είναι πλεον αρκετα σε αριθμο προσθεστε και πολλους εργαζομενους που κυριολεκτικα βγαζουν 2ο εισοδημα από τη μαυρη αγορα. Μεχρι και ρουτερ νοικιαζουν μαυρα για λιγες ωρες σε τουρίστες. Ρουτερ που το βγαζουν αο τη δημοσια υπηρεσια το μεσημερι όταν σχολανε και το νοικιαζουν μεχρι το πρωι που θα ξαναπιασουν δουλεια…
Ουσιαστικα οι ιδιες κοινωνικες δυναμεις που εγιναν ο κινητήριος μοχλος της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ είναι και στην Κουβα. Το θεμα είναι ότι στην Κουβα το ΚΚ θα πρεπε να ειχε βγαλει συμπερασματα αν και πλεον είναι φανερο εδώ και κατι χρονια ότι οι συσχετισμοι εντος του είναι εξαιρετικα κακοι για τις συνεπης δυναμεις που υπαρχουν και εκει και στο λαο. Αλλα παρολη την πειρα που μπορουν να αξοποιησουν η πραγματικοτητα των δυσκολιων, του εμπάργκο, τις τραγικης κατάστασης του ΔΚΚ που δεν αφηνει ελπιδα για χωρες στηρίγματα αμεσα λειτουργουν εις βαρος οσων βλεπουν ότι αυτος ο δρομος των μεταρυθμισεων αργα ή γρηγορα θα ξανακανει την Κουβα αυτό που ηταν επι Μπατιστα. Ένα μαζικο πορνειο και καζινο για τους πλουσιους Αμερικανους.
To πιο βασικό πρόβλημα που είχε η Κούβα, και που δεν την άφησε να προχωρήσει παραπέρα στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, δεν ήταν το εμπάργκο και η αδυναμία του ΔΚΚ. Άμα ήταν έτσι το θέμα δεν θα λέγαμε ότι ο σοσιαλισμός είναι ανώτερο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα από τον καπιταλισμό, ούτε θα παλεύαμε για τον σοσιαλισμό στη χώρα μας!
Το βασικό δεδομένο που έβαλε μεγάλα εμπόδια, ήταν ότι η Κούβα εξ αρχής στηρίχτηκε – εξαρτήθηκε οικονομικά στην ύπαρξη του σοσιαλιστικού συστήματος. Δεν έκανε τις απαραίτητες κινήσεις να επενδύσει στην παραγωγή μέσων παραγωγής όταν είχε την δυνατότητα και την δυναμική.
Όποια οικονομία (σοσιαλιστική ή καπιταλιστική) βασίζετε στην μεταπρατική βιομηχανία και τις υπηρεσίες, είναι έτσι κι αλλιώς ευάλωτη και πολύ εύκολη στο να της ασκηθούν οικονομικές πιέσεις από έξω και από μέσα.
Εξ άλλου στην ιατρική βιομηχανία που η Κούβα επένδυσε και πρωτογενώς, βλέπουμε πόσα πράγματα έχει καταφέρει!
Αυτο ειναι μεγαλη συζητηση. Για μενα δεν ειναι ξεκαθαρο.
Δηλαδη σε ενα σοσιαλιστικο μπλοκ που ηταν σχεδον το 1/3 του πλανητη το μαρξιστικα σωστο ειναι το καθε σοσιαλιστικο κρατος να αναπτυσει τα παντα ή να υπαρχει ενας καταμερισμος αναλογα με τις παραγωγικες δυνατοτητες και ιδιαιτεροτητες καθε περιοχης?
Η σοσιαλιστικη οικοδομηση οσο βαθαινουν οι κομμουνιστικες σχεσεις παραγωγης εχει ή οχι σκοπο την καταργηση των ξεχωριστων κρατων? Πχ η ιδια η ΕΣΣΔ αποτελουνταν απο πολλα ομοσπονδα κρατη δεν ειχε το καθενα απο ολες τις βιομηχανιες γινοταν καταμερισμος. Ηταν λαθος?
Φυσικα αλλο η Ουκρανια αλλο η Κουβα αλλα μπορουσαν ή θα ηταν σωστο να οικοδομειται ο σοσιαλισμος οχι με δεδομενο τον προλαιταριακο διεθνισμο και την αλληλοβοηθεια των σοσιαλιστικων κρατων μεταξυ τους αλλα με δεδομενο οτι καποια στιγμη με καποιο τροπο αυτα θα παψουν να υφιστανται ειτε λογω αντεπαναστασης , ειτε λογω διασπασης του ΔΚΚ?
Η ιστορια δειχνει οτι η Κουβα ”την πατησε” και σε αυτο εχεις δικιο αλλα μπορουμε να ουμε οτι στην επομενη αποπειρα θα πρεπει να οικοδομησουμε το σοσιαλισμο σε ”Αλβανικα προτυπα Χοτζα” εστω και με παραλλαγες?
Ειμαι επιφυλακτικος σε αυτο.
Εξαλλου δε θεωρω οτι ακομα και αν ειχε βιομηχανια η Κουβα θα γλιτωνε το ΚΚΚουβας την οπορτοουνιστικη διαβρωση. Δεν φαινεται να ειναι μονο αυτος ο λογος της επικειμενης καπιταλιστικης παλινορθωσης, οσο και αν σιγουρα επαιξε σημαντικο ρολο.
Η αλήθεια είναι ότι οι παράγοντες για την διάδοση του οπορτουνισμού είναι πάντα περισσότεροι και πιο πολύπλοκοι. Παρόλα αυτά γνωρίζουμε τον νούμερο ένα παράγοντα από τον οποίο πηγάζουν και οι άλλοι, και αυτός είναι η ύπαρξη ατομικών και συλλογικών συμφερόντων κόντρα στο κοινωνικό συμφέρον.
Αυτά καταπολεμούνται με την εμβάθυνση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, κάτι που είχε παγώσει στην Κούβα εδώ και δεκαετίες, για λόγους που ξέρουμε.
Για το θέμα της παραγωγής μέσων παραγωγής, δεν είπα ότι πρέπει να ακολουθηθεί το “Χοτζικό” μοντέλο, κάθε άλλο, ο διεθνισμός, η συνεργασία και η αλληλοβοήθεια πρέπει να παραμένουν και να ενισχύονται μόνιμα ανάμεσα στα εργατικά κράτη. Το κάθε ένα από αυτά όμως, έχει την υποχρέωση να οικοδομεί τον σοσιαλισμό χωρίς σταματημό και χωρίς δισταγμό. Και οικοδόμηση του σοσιαλισμού δεν γίνετε με υπηρεσίες και μεταπρατική ή καταναλωτική βιομηχανία.
Στο κάτω κάτω, κεντρικός σχεδιασμός σημαίνει ανάπτυξη σε όλους τους κλάδους, με σκοπό την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.
Ο διεθνής καταμερισμός εργασίας τώρα, θα πρέπει να γίνετε με προσοχή και χωρίς να υπονομεύει την οικονομική αυτάρκεια και ισχύ του εργατικού κράτους.
Άλλωστε πλέον ξέρουμε ότι μέχρι να εξαφανιστεί ο ιμπεριαλισμός από προσώπου γης τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Δεν επιτρέπετε να ρισκάρουμε την επόμενη φορά. Όποια διεθνιστική βοήθεια, θα πρέπει να κάνει τα σοσιαλιστικά κράτη πιο ισχυρά και ανθεκτικά σε όλους τους τομείς, απέναντι στην ιμπεριαλιστική περικύκλωση και όχι το αντίθετο.
Το ένα (διεθνιστική βοήθεια και παγκόσμιος καταμερισμός) δεν αποκλείει για κανένα λόγο το άλλο (αυτάρκεια και άρα ισχυρές βάσεις για το σοσιαλισμό), και μπορούν να συνυπάρχουν και να αλληλοτροφοδοτούνται σε μια διαλεκτική σχέση.
Αυτή είναι η άποψη μου τουλάχιστον, το θέμα δεν είναι για κανένα λόγο λυμένο!
Δε διαφωνω. Ισα ισα η Κουβα ηταν και ειδικη περιπτωση στο μαλακο υπογαστριο των ΗΠΑ οποτε θα πρεπε να προσπαθησει εξαρχης να εξασφαλιστει η αυταρκεια της με τη βοηθεια του υπολοιπου σοσιαλιστικου μπλοκ. Αλλα ας πουμε δεν ειμαι καθολου σιγουρος να για παραδειγμα πχ σε μια βαλκανικη σοσιαλιστικη ομοσπονδια η Σερβια ειχε βαση καταμερισμου μεγαλυτερο βαρος στη βιομηχανια τροφιμων κυριως κτηνοτροφιας , ενω η Ελλαδα σε ηλιακη και αιολικη ενεργεια ας πουμε. Θα πρεπε ντικε καλα να εχουν και οι 2 και τα 2 σε περιπτωση που καποιο απο τα 2 κρατη επικρατουσε αντεπανασταση? Αμφιβολια ειναι, δεν εχω κατασταλαξει και εγω απλα βαζω τον προβληματισμο.
Σε πρακτικό επίπεδο το φαντάζομαι ως εξής:
Η κάθε χώρα με την βοήθεια των υπολοίπων, βάζει σαν πρώτη προτεραιότητα να καλύψει όσες από τις λαϊκές ανάγκες μπορεί στην βάση του φυσικού της πλούτου, και των αντικειμενικών δυνατοτήτων που έχει (επιστημονικό δυναμικό, γεωγραφική θέση κλπ).
Μετά προσπαθεί να καλύψει και τις υπόλοιπες ανάγκες, βραχυπρόθεσμα με άμεση διεθνιστική βοήθεια, η οποία όμως έχει σαν σκοπό να χτίσει βάσεις αυτόνομης ανάπτυξης σε όσους κλάδους είναι εφικτό ή να αναπτύξει τεχνολογίες που θα το κάνουν εφικτό.
Μην ξεχνάς ότι δεν θα είναι μόνο η άμεση αντεπανάσταση ο κίνδυνος, αλλά θα υπάρχει το εμπάργκο, το σαμποτάζ, ο ταξικός ένοπλος πόλεμος, η υπονόμευση και άλλα προβλήματα που δεν περνάνε καν από το μυαλό μας, όπως π.χ. η αντιμετώπιση επίθεσης με πυρηνικά και ότι αυτό συνεπάγεται ή οι φυσικές καταστροφές.
Η ομοσπονδοποίηση από την άλλη, λύνει πολλά από τα θέματα του καταμερισμού και κάνει την κατάσταση πιο εύκολη γενικά. Αλλά θεωρητικά δεν είναι εύκολο να γίνει άμεσα, πόσο μάλλον μεταξύ κρατών στα οποία μπορεί να έχει καλλιεργηθεί ο εθνικισμός την προεπαναστατική περίοδο…