Εύη Κανέλλου: ‘’Το παίξιμο το βιώνω σαν παιχνίδι, σαν να βρίσκομαι με φίλους στην παιδική χαρά και παίζουμε με τα παιχνίδια μας.’’

Θα ξεκινήσω με το αναμενόμενο για όσους έχουν συναντήσει την Εύη Κανέλλου από κοντά αλλά δεν γίνεται αλλιώς.. Τα μάτια της Εύης είναι τόσο όμορφα που κλέβουν το βλέμμα σου από το πρώτο πικοδευτερόλεπτο. Δεν φαντάζεστε πόσο άδικο είναι αυτό. Αν σκαλώσεις και ζαλιστείς από τα μάτια της, χάνεις ένα σπάνιο άνθρωπο που η προσωπικότητά του διαρθρώνεται σε πολλά επίπεδα. Οι πολυ-επίπεδοι άνθρωποι δεν σου αποκαλύπτονται εύκολα. Στις πρώτες στιγμές τους, σου δείχνουν την επιφάνεια και αν είσαι αρκετά παρατηρητικός διακρίνεις λίγο την τρικυμία μέσα τους, τόσο όσο σου επιτρέπουν  στην πρώτη σας συνάντηση.

Παίχτρια κρουστών οργάνων, οργάνων που στην Ελλάδα το έχουμε συνδυάσει με ανδρικά χέρια, σπάει τα στερεότυπα, που μόνο τυπικά είναι και μας ταξιδεύει με αρχέγονους ήχους  σε μαγικά ταξίδια από την πολύβουη Νέα Υόρκη στην απόλυτη σιωπή της ερήμου και ύστερα πάλι πίσω στα live της με το συγκρότημα του Ορφέα Περίδη και της Λιζέτας Καλημέρη που συνεργάζεται τα τελευταία 5 χρόνια.

Γιατί επέλεξες σαν μουσικό όργανο τα κρουστά;

Πραγματικά δεν μπορώ να σου απαντήσω  σε αυτό. Δεν είχα κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Δεν έπαιζε κάποιος δικός μου. Ξεκίνησα τυπικά, σχεδόν όπως όλα τα παιδιά που ασχολούνται με τη μουσική. Πιάνο και λίγο αργότερα στην εφηβεία κιθάρα. Κάπου εκεί στις πανελλήνιες έτυχε να πέσει στα χέρια ένα τουμπελέκι και κόλλησα. Είδα ένα γυφτάκι στο δρόμο να παίζει και μου ζήτησε λεφτά. Του έδωσα και του ζήτησα να παίξω λίγο. Κόλλησα… Έρωτας με την πρώτη ματιά. Άρχισα να διαβάζω γύρω από αυτό, να παίζω… παράλληλα είχα και το διάβασμα για τις πανελλήνιες.

Το πρώτο κρουστό που πήρες;

Ένα τουμπελέκι.

Πότε ξεκίνησες να παίζεις επαγγελματικά;

Μόνη και στις παρέες μου έπαιζα από τότε που άρχισα να ασχολούμαι. Πρώτη φορά έπαιξα μπροστά σε κοινό το 2004, εντελώς αυθόρμητα και χωρίς να το έχω προγραμματίσει. Είχα πάει να ακούσω έναν φίλο μου και όταν κατέβηκε για διάλειμμά μου ζήτησε αν ήθελα να παίξω. Σηκώθηκα και έπαιξα για 15 λεπτά. Αυτό ήταν. Τον επόμενο χρόνο ήμουν πάνω στο ίδιο πάλκο και έπαιζα.

Είναι δύσκολο ή εύκολο να ασχοληθεί κάποιος με τα κρουστά;

Όλα τα μουσικά όργανα έχουν την δυσκολία τους. Κάποια είναι εύκολα στην αρχή και μετά δυσκολεύουν τεχνικά και κάποια άλλα στην αρχή μπορεί να έχουν βαθμό δυσκολίας και έπειτα, έχοντας γερές βάσεις, να σου φαίνονται πιο εύκολα. Εγώ επειδή είχα μουσική παιδεία πριν ασχοληθώ με τα κρουστά και  μελετώντας  5-6 ώρες την μέρα, σε σύντομο χρονικό διάστημα έπαιζα πολύ καλά.

Τα κρουστά φαίνονται εύκολα αλλά αν θες να φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο θα αντιμετωπίσεις αρκετές δυσκολίες στην συνέχεια.

Τα τελευταία χρόνια συνεργάζεσαι με τον Ορφέα Περίδη και την Λιζέτα Καλημέρη, θα ‘θελες να μας πεις πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;

Πιστεύω ότι υπήρξα αρκετά τυχερή στο κομμάτι των επαγγελματικών μου συνεργασιών. Συνεργάστηκα με πολλούς και σπουδαίους καλλιτέχνες. Κάθε φορά  το συναίσθημα είναι το ίδιο, νιώθω το μέσα μου να φτερουγίζει και να απογειώνεται, ιδιαίτερα όταν συνειδητοποιώ ότι εργάζομαι με καλλιτέχνες που θαύμαζα και άκουγα ως παιδί.

Αυτή η συνεργασία προέκυψε μέσω κοινών γνωστών και φίλων που έπαιζαν με τον Ορφέα Περίδη. Έψαχνε κάποιον/ κάποια να παίζει κρουστά, οι φίλοι μου και συνεργάτες του με πρότειναν. Εκείνος είδε την δουλειά μου στο YouTube και με επέλεξε. Πολύ απλά όπως προκύπτουν όλα τα πράγματα που είναι να μας συμβούν στην ζωή μας.

Υπήρξε και κάποιο άλλο όνειρο ζωής το οποίο να έχεις πετύχει;

Πάντα ονειρευόμουν να παίξω με μια αραβική μπάντα και όταν έγινε, δεν πίστευα ότι μου συνέβαινε. Ξέρεις ακούς και βλέπεις έναν καλλιτέχνη και ξαφνικά είσαι δίπλα του και συμμετέχεις και εσύ σε όλο αυτό. Είναι φανταστικό συναίσθημα.

Ασχολείσαι κυρίως με τα ανατολίτικα κρουστά και η ίδια…

Ναι, παρόλο που μ’ αρέσει και το cajon σαν όργανο και παίζω, δεν είμαι τόσο φαν των λάτιν κρουστών όσο των ανατολικών. Δεν είναι στην ιδιοσυγκρασία μου. Έχω επικεντρωθεί στα κρουστά της Ανατολής. Αυτό συμβαίνει γιατί οι αραβικοί λαοί έχουν στην μουσική κουλτούρας τους τα κρουστά εδώ και αιώνες. Είναι θα λέγαμε ‘’η πηγή των κρουστών’’. Ωστόσο, λατρεύω εξίσου τα κρουστά της Τουρκίας και της Ινδίας

Στην Τουρκία έχω αρκετές συνεργασίες για παιξίματα και παρακολουθώ σεμινάρια νταρμπούκα με ένα πολύ καλό δάσκαλο, μαιτρ στο είδος του, τον Μισιρλί Αχμετ.

Αν στην Ελλάδα μια γυναίκα είναι δύσκολο να την αποδεχτούν σαν παίχτρια κρουστών σε αυτές τις χώρες δεν είναι ακόμα πιο δύσκολο;

Στην Ελλάδα είναι κάτι σπάνιο αλλά υπήρχαν παίχτριες κρουστών και πριν από μένα. Στην Τουρκία, παραδόξως, δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο γυναίκα να παίζει κρουστά. Όταν έπαιξα στο Κάιρο φέτος, διαπίστωσα ότι όντως τους φαινόταν περίεργο μια γυναίκα να παίζει. Για το κοινό φάνταζε συγκλονιστικό αυτό το γεγονός.

Θα συμβούλευες γυναίκες να ακολουθήσουν αυτό το μουσικό όργανο παρά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να έχουν;

Φυσικά! Δεν πιστεύω ότι τα μουσικά όργανα έχουν φύλο. Οποιοσδήποτε μπορεί παίζει το οτιδήποτε άσχετα αν ακόμα υπάρχουν αναχρονιστικές διακρίσεις σε ανδρικά ή γυναικεία όργανα. Γυναίκες παίχτριες κρουστών υπήρχαν χρόνια, στην σημερινή εποχή θεωρώ ότι εμείς είμαστε περισσότερο τυχερές γιατί η κοινωνία έχει αλλάξει και δέχεται πιο εύκολα μια γυναίκα.

Τι είναι για σένα η μουσική;

Μια παγκόσμια γλώσσα η οποία ενώνει τους ανθρώπους από διαφορετικά μέρη της γης, από διαφορετικά κοινωνικά, πολιτιστικά, οικονομικά, θρησκευτικά υπόβαθρα. Σε ένα πρόσφατο ταξίδι μου στην έρημο του Σινά, βρέθηκα με ανθρώπους από πολλές χώρες και παίξαμε όλοι μαζί μουσική σε ένα τόσο φορτισμένο μέρος από ενέργεια και ένιωσα πόση πραγματική δύναμη έχει η μουσική. Δεν χρειαζόντουσαν λέξεις μεταξύ μας. Μπορούσαμε να περάσουμε τα συναισθήματα μας χωρίς να μιλάμε μόνο μέσα από τον ρυθμό, τις νότες, τους ήχους… Αξέχαστη εμπειρία.

Θεωρείς αυτό το ταξίδι ήταν σταθμός της ζωής σου;

Ήταν ένα συγκλονιστικό ταξίδι. Σε αλλάζει από πολλές απόψεις. Είσαι εσύ και το όργανο σου στην έρημο. Μέσα στην απόλυτη σιωπή. Κάνει μια βουτιά στο μέσα σου. Ο Μισιρλί Αχμέτ οργανώνει κάθε χρόνο workshop στην έρημο του Σινά, ο ίδιος κάνει αυτό το ταξίδι 20-21 χρόνια.. Μέσα από αυτό το ταξίδι ο ίδιος ανακάλυψε την ιδιαίτερη τεχνική παιξίματος που έχει. Όταν μπήκα στην ομάδα του, όλοι μου μιλούσαν για τις εμπειρίες τους από εκεί. Η περιέργειά μου μεγάλωσε όταν ανακάλυψα ότι και  μουσικοί που παίζουν άλλα μουσικά όργανα είτε μόνοι τους είτε με άλλες ομάδες πήγαιναν εκεί και μου ερέθισε την ανάγκη να δω τι συμβαίνει. Ήθελα να δω πώς θα λειτουργήσω μέσα στην έρημο με άγνωστους ανθρώπους γύρω μου και παίζοντας την μουσική μου. Πώς θα νιώσω με τον εαυτό μου. Τι θα ανακαλύψω μέσα μου.

Πώς ήταν σαν εμπειρία;

Ήταν ένα ταξίδι συγκλονιστικό… Το όλον και το τίποτα… Ένα καθαρτήριο της ψυχής σου. Τρομαχτική αίσθηση. Βλέπεις τον ουρανό και τα αστέρια εντελώς διαφορετικά. Οι ήχοι είναι διαφορετικοί. Πιάνεις την άμμο και ακούς κάθε κόκκο της να ξαναγυρνά στη γη. Την πρώτη νύχτα είχα σοκαριστεί. Αφού γύρισα, κατάλαβα ότι αυτό το ταξίδι με άλλαξε. Θα το ξανακάνω σύντομα.

Η έρημος του Σινά είναι ένα φορτισμένο με ενέργεια μέρος, αρκεί να σκεφτούμε τη θρησκευτική σημασία που έχει και για τις 3 θρησκείες, την Ιουδαϊκή, τη Μουσουλμανική και τη Χριστιανική. Πιστεύεις ότι αυτή φόρτιση προήλθε και λίγο από όλη αυτή την σημειολογία που της έχουν δώσει θρησκευτικά και ιστορικά; Τα κρουστά ήταν τα πρώτα όργανα που ύμνησαν τους θεούς από άκρη σε άκρη της γης, σε επηρέασε λίγο και αυτή η θρησκευτικότητα που περιβάλλει το μέρος;

Σίγουρα ναι, αν και εγώ είμαι αγνωστικίστρια. Δεν πιστεύω σε συγκεκριμένη θρησκεία, όμως κατανοώ γιατί έχει δοθεί σε αυτό το τοπίο αυτή η ξεχωριστή θέση. Η έρημος είναι ένα σκληρό μέρος όπου συνειδητοποιείς τα όριά σου. Δε μου φαίνεται περίεργο που οι άνθρωποι έψαχναν/δημιούργησαν θεούς σε εκείνο το τοπίο.

Τι μαθήματα πήρες από αυτό;

Να είμαι εστιασμένη σε μένα και σε πράγματα που με ενδιαφέρουν. Δεν χάνω πλέον το κέντρο μου. Είμαι στα live και είμαι εκεί συγκεντρωμένη.

Υπάρχει κάποιο ταξίδι που να σε σημάδεψε εξίσου;

Ένα ακόμα ταξίδι μου που θεωρώ σταθμό ήταν αυτό στη Νέα Υόρκη. Σε πλήρη αντίθεση με την απόλυτη ησυχία της ερήμου. Ψηλά κτίρια, πολύβουοι δρόμοι, πολλοί άνθρωποι που τρέχουν σε όλες τις κατευθύνσεις, ατελείωτη κίνηση… Εκεί άκουσα πολλούς καλλιτέχνες και κατάλαβα τα μέτρα… Τα μεγέθη… Ήταν σοκ να βλέπεις τόσους καλλιτέχνες υψηλού επιπέδου και να καταλαβαίνεις και το δικό σου επίπεδο. Πού χρειάζεσαι δουλειά, τι έχεις ήδη κατακτήσει, πού πρέπει να πας, πώς πρέπει να μελετήσεις και να βελτιωθείς τεχνικά.

Πιστεύεις ότι χρειάζεσαι ακόμα βελτίωση στο παίξιμό σου;

Δεν νομίζω ότι αυτό σταματά ποτέ. Όσο ανεβαίνεις, θες και όλο και περισσότερο. Δεν έχει τέρμα η μουσική. Θες, έχεις ανάγκη να μελετάς και να βλέπεις πράγματα, να τα ψάχνεις σε βάθος. Δεν τελειώνεις ποτέ με την μουσική ουσιαστικά.

Υπάρχουν καλλιτέχνες τους οποίους θαυμάζεις ιδιαίτερα;

Δεν θα ήθελα να κατονομάσω καλλιτέχνες γιατί σίγουρα κάποιον θα ξεχάσω ή θα σε γεμίσω με ονόματα και δεν ξέρω πόσο χρήσιμο θα ήταν για τους αναγνώστες αυτό. Θα πω όμως ότι ο κάθε καλλιτέχνης έχει να δώσει και κάτι ξεχωριστό. Οπότε σίγουρα στοιχεία από καλλιτέχνες που θαυμάζω προσπαθώ και η ίδια να τα πάρω, να ενσωματώσω στο παίξιμο, δίνοντας τη δική μου πνοή και οπτική γωνία σε αυτά. Πιστεύω ότι κάθε καλλιτέχνης πέρα από τους ανθρώπους που θαυμάζει, πρέπει να βρίσκει το δικό του ‘’μοναδικό παίξιμο’’ και να μην περιορίζεται σε αυτούς που θαυμάζει ή θέλει να μοιάσει.

Άλλωστε αν έχεις ανοιχτές τις κεραίες σου και η τυχαία συνάντηση μπορεί να σου δώσει ένα στοιχείο με το οποίο να πας ένα βήμα παρακάτω στην δική σου εξέλιξη.

Πώς είναι να δουλεύει νύχτα μια γυναίκα;

Στάθηκα και σε αυτό πολύ τυχερή. Ανέβηκα στο πάλκο σε μικρή ηλικία και ήμουν προστατευμένη από την μπάντα. Ήμουν το μικρό. Όχι ακριβώς δηλαδή… Ήμουν γύρω στα 22. Το πώς θα σου συμπεριφερθούν στην νύχτα εξαρτάται από το τι εικόνα θα δείξεις η ίδια. Ποια όρια θα βάλεις στους άλλους και στον εαυτό σου. Ένιωθα προστατευμένη από τους άνδρες του σχήματος. Σπάνια να συνυπάρχουν 2 γυναίκες σε ένα σχήμα, οπότε όλοι ήταν ιδιαίτερα προστατευτικοί επειδή ήμουν και η μοναδική γυναίκα. Τα όποια προβλήματα υπήρξαν για μικρό διάστημα.

Τι είδους προβλήματα αντιμετώπισες;

Υπάρχει το στερεότυπο ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να παίξει το ίδιο καλά με έναν άνδρα. Ιδιαίτερα τα κρουστά. Αυτό υπήρχε πολύ τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα. Άλλοι πιστεύουν ότι μια γυναίκα σε ένα συγκρότημα φέρνει αντιζηλίες και γκρίνια. Αυτό είναι τελείως λάθος.

Τι πιστεύεις ότι φοβίζει έναν άνδρα να παίζει κρουστά σε ένα σχήμα μαζί με μια γυναίκα;

Πιστεύω ότι είναι περισσότερο στο μυαλό του άλλου παρά κοινωνικό θέμα στην Ελλάδα. Το παράδοξο; Σε χώρες της Ανατολής βλέπω πολλές γυναίκες ακόμα και σε συγκροτήματα που παίζουν παραδοσιακή μουσική, με όργανα που θεωρητικά ανήκουν στα ‘’ανδρικά’’. Οι εποχές και εδώ έχουν αλλάξει απλά έχουν μείνει κάποια κατάλοιπα.

Σε ό,τι αφορά την δημιουργία οικογένειας, είναι εύκολο μια γυναίκα που εργάζεται σαν μουσικός να συνδυάσει αυτά τα δύο; Καριέρα στη νύχτα και δημιουργία οικογένειας;

Δεν ανταγωνίζεται το ένα το άλλο. Αν υπάρχει ο κατάλληλος σύντροφος με κατανόηση, σεβασμό και αγάπη, μπορεί να στηριχθεί οικογένεια. Δεν είναι απαραίτητο να είναι συνάδελφος μουσικός για να σε καταλάβει. Η νύχτα είναι ένα δύσκολο ωράριο για τις μητέρες, ωστόσο δεν είναι μόνο το επάγγελμα της μουσικού ή της ερμηνεύτριας που απασχολούνται βράδυ, οπότε ναι, με τις κατάλληλες προϋποθέσεις όλα μπορούν να συνδυαστούν.

Νομίζω όμως ότι οι μουσικοί είμαστε τυχεροί και σε αυτό. Δεν είμαστε όπως πολλοί άνθρωποι κάθε μέρα σε ένα γραφείο. Εμείς παίζουμε 3-4 φορές στο φουλ ή 2-3 βράδια στα νορμάλ. Η μελέτη είναι άλλο θέμα βέβαια.

Υπάρχει ζήλεια στο χώρο της μουσικής; Έχεις νιώσει, τώρα που συνεργάζεσαι μόνιμα με μεγάλα ονόματα, να σε αντιμετωπίζουν διαφορετικά κάποιοι;

Ζήλεια υπάρχει σε όλους τους επαγγελματικούς χώρους. Στο χώρο της μουσικής αργά ή γρήγορα ο καθένας αποδεικνύει αν μπορεί ή όχι να είναι εκεί που είναι. Αν δεν είσαι καλός και δεν το αξίζεις, ο χώρος θα σε πετάξει. Θα μείνεις 2-3 χρόνια κάπου, ακόμα και αν έχεις ‘’μπει με ανορθόδοξο τρόπο’’, αλλά μετά δεν θα σε αντέξει ο χώρος.

Πιστεύω ότι έχω αποδείξει ότι μου αξίζει η θέση στην οποία βρίσκομαι.

Σε αγχώνει ο χρόνος που περνά; Τι θα σου συμβεί μετά από 15 χρόνια; Αν θα μπορέσεις να βρίσκεσαι σε σχήματα ή όχι εξαιτίας της ηλικίας σου;

Με αγχώνει αλλά προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Θέλω να πιστεύω ότι θα παίζω μέχρι τα γεράματά μου έστω και στα πλαίσια σεμιναρίου. Για μένα είναι θέμα υπαρξιακό το να παίζω. Υπάρχουν βράδια που δεν έχω live και είμαι στο σπίτι μου και αναρωτιέμαι ‘’Τι θέλω εγώ εδώ ;’’. Ακόμα και στις διακοπές ψάχνω να βρω ένα μουσικό να παίξω. Το αγαπάω το παίξιμο…

Με γεμίζει αυτό που κάνω και δεν θέλω να σκέφτομαι ότι κάποια στιγμή μπορεί να μην μπορώ… Υπάρχουν και μεγάλοι άνθρωποι που επειδή κάνουν αυτό που αγαπούν, διατηρούν μια παιδικότητα, η οποία γράφει και στο πρόσωπό τους. Ελπίζω να είμαι σαν και αυτούς μεγαλώνοντας.

Το παίξιμο το βιώνω σαν παιχνίδι, σαν να βρίσκομαι με φίλους στην παιδική χαρά και παίζουμε με τα παιχνίδια μας.

Όταν συμβαίνουν άσχημα γεγονότα, πώς το διαχειρίζεστε αυτό το παιχνίδι –επάγγελμα ;

Μου έχουν τύχει άσχημα γεγονότα που έπρεπε να παίξω την ίδια μέρα. Εκείνη την στιγμή πρέπει να το αφήσεις πίσω και να το δεις όλο αυτό σαν εκτόνωση, σαν ψυχοθεραπεία.

Σαν κλείσιμο, κάποιο μήνυμα για τους αναγνώστες μας;

Να βρουν στην ζωή τους το δικό τους ‘’μαγικό παιχνίδι’’ που θα τους γεμίζει και θα τους κάνει χαρούμενους. Ό,τι και αν είναι αυτό.

Σ’ ευχαριστούμε πολύ για την παραχώρηση της συνέντευξης.

Εγώ σας ευχαριστώ και εύχομαι καλό καλοκαίρι και καλή συνέχεια στην ενημέρωση των αναγνωστών σας.