Πρωτόγνωρη τραγωδία αλλά το έργο δυστυχώς το έχουμε ξαναδεί…

Η καταστροφή στην Αττική κυρίως και την Κορινθία λαμβάνει ασύλληπτες διαστάσεις: τουλάχιστον 60 νεκροί, ίσως παραπάνω την ώρα που θα διαβάζετε αυτές τις γραμμές, ακόμα περισσότεροι εγκαυματίες σε κρίσιμη κατάσταση, δεκάδες εστίες πυρκαγιάς που έφτασαν ως τη θάλασσα, εκατοντάδες περιουσίες και σπίτια έγιναν στάχτη, εγκλωβισμένοι κάτοικοι, προσωρινή διακοπή κυκλοφορίας στο εθνικό δίκτυο και η Αθήνα σε έναν πύρινο κλοιό από κάθε κατεύθυνση.

Πρωτόγνωρες καταστάσεις, θα πει κανείς. Αυτό που δεν είναι πρωτοφανές είναι το έργο που παρακολουθούμε σε επανάληψη κάθε καλοκαίρι και τα δελτία ειδήσεων συνεχίζουν μονότονα να αποκαλούν “πρωτόγνωρο”.

Δεν είναι πρωτόγνωρο οι εθελοντές να επιχειρούν με αυτοθυσία και χωρίς κανένα κεντρικό συντονισμό ή καθοδήγηση να καλύψουν τα τραγικά κενά και τις ελλείψεις του κεντρικού μηχανισμού.

Δεν είναι πρωτόγνωρα τα ρεπορτάζ που μεταδίδουν πως γίνονται προσπάθειες για δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, λες και αυτό είναι κάτι που γίνεται εν μέσω της πυρκαγιάς και όχι προληπτικά, για να μην ξεσπάσει. Κι οι εκφωνητές που παρουσιάζουν τη βροχή ως “θείο δώρο” κι όλα τα άλλα ως “θεομηνία” (οργή θεού δηλαδή), γιατί προφανώς η αιτία είναι… ο θεός που μας μισεί.

Δεν είναι πρωτόγνωρη εικόνα κάποιοι τοπικοί “προύχοντες” που κάνουν ένα μικρό Μαραθώνιο από κανάλι σε κανάλι για να δείξουν πως έχουν κινητοποιηθεί και κάνουν ό,τι μπορούν για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς.

Ούτε η επικοινωνιακή καμπάνια και η σκηνοθεσία των κρατικών αρχών που ξεκινά με τις σοβαρές παγωμένες εκφράσεις μπροστά στις κάμερες, για να δείξουν πως έχουν πλήρη συναίσθηση της κατάστασης, την ανακοίνωση μέτρων που δεν προσθέτουν τίποτα γιατί έπρεπε αυτονόητα να έχουν ληφθεί από πριν, τις φαιδρές μεταβάσεις στον τόπο του εγκλήματος για να δείξουν πως “θα επιληφθούν προσωπικώς της κατάστασης”, βαρύγδουπες δεσμεύσεις του στιλ “όπου ήταν δάσος, θα ξαναγίνει δάσος”, πχ όπως σε αυτήν την εικόνα που κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στο διαδίκτυο.

Δεν είναι πρωτόγνωρο φαινόμενο να μιλάει μια κυβέρνηση για “ασύμμετρο φαινόμενο”, να αφήνει εμμέσως πλην σαφώς υπονοούμενα πως γίνεται στόχος ξένων κέντρων συμφερόντων, πρακτόρων από άλλες χώρες ή ακόμα κι από κανάλια -αυτά δια αντιπροσώπων και του επικοινωνιακού της στρατού στα social media. Μια κολόνια που κρατάει τουλάχιστον από το 2007 και τις μεγάλες πυρκαγιές στην Ηλεία, με το “στρατηγό άνεμο” και την “ασύμμετρη απειλή”.

Δεν είναι πρωτόγνωρο να μιλάνε εκ των υστέρων για τα αυθαίρετα που καταπάτησαν δασικές εκτάσεις, για να σκεπάσουν τις ευθύνες τους για τις κατοικημένες περιοχές που έμειναν αβοήθητες κι έγιναν παρανάλωμα.

Δεν είναι πρωτόγνωρο να κάνουν λόγο για οργανωμένο σχέδιο, που πιθανότατα όντως υπάρχει, αλλά να μη λένε τίποτα για την έλλειψη στοιχειώδους σχεδίου κι αντιπυρικής προστασίας για να αποτραπεί αυτή η καταστροφή. Δε λένε τίποτα για τα κενά στην πυροσβεστική υπηρεσία και για τη νομοθεσία για τη γη που λύνει τα χέρια των εμπρηστών και των οικοπεδοφάγων.

Θα έλεγε κανείς πως το μόνο πρωτόγνωρο είναι το θράσος τους, αλλά ούτε κι αυτό είναι ακριβές. Όλα τα παραπάνω είναι δυστυχώς σκηνές ενός έργου που έχουμε ξαναδεί και το παρακολουθούμε σταθερά κάθε καλοκαίρι, σαν παλιές τηλεοπτικές σειρές, που έχουν το άλλοθι ότι λογίζονται ως “καλτ”. Η τραγωδία που εκτυλίσσεται μπροστά μας όμως δεν έχει το παραμικρό άλλοθι για τους υπαίτιούς της…