Η “δημοκρατία” αναγεννιέται από την τέφρα της, σαν το πουλί της χούντας

Η χτεσινή φιέστα για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας κάηκε -μεταφορικά- στις στάχτες που άφησαν πίσω τους οι φονικές πυρκαγιές, που κάθε άλλο παρά μεταφορικές ήταν. Στάχτες και αποκαΐδια, όπως ακριβώς ταιριάζει στην “καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ” και τα υπολείμματα της Μεταπολίτευσης, του ριζοσπαστισμού και των κατακτήσεών της.

Μια “δημοκρατία” που καλεί τους υπηκόους της να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους, σαν το φοίνικα, το πουλί που έγινε σύμβολο της χούντας και της αναγέννησης του γύψου. Και παραδόξως (;) ο φασισμός είναι το μόνο που φαίνεται να αναβιώνει στις στάχτες και τις διαψεύσεις αυτής της “δημοκρατίας”, σα φυσικό της επακόλουθο παρά σαν άρνησή της. Κι ας λείπουν οι χρυσαυγίτες από τις δεξιώσεις του Προεδρικού Μεγάρου, για να μη χαλάει και η έξωθεν μαρτυρία των θεσμών και των φορέων.

Περίπου όπως κι η χούντα έβαλε στο γύψο το αστικό πολιτικό σύστημα μαζί με την “καχεκτική δημοκρατία” της μεταπολεμικής περιόδου, για να το αναγκάσει να εκσυγχρονιστεί, να αλλάξει προσωπείο και να αφήσει πίσω του αναχρονιστικούς θεσμούς, όπως το παλάτι. Η Μεταπολίτευση δεν ήταν μια απλή αποκατάσταση της Δημοκρατίας αλλά ριζική ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Κι όπως λέει κι ένας στίχος “το καμένο χώμα βγάζει έτσι και πέσει μια βροχή, τα ωραιότερα λουλούδια που ‘χω δει”.

Σήμερα τα λουλούδια που ανθούν στο έδαφος της αστικής δημοκρατίας είναι τα “μπουμπούκια” του υπόκοσμου του φασισμού, “μπουμπούκοι” και αυτοί που βασίζονται στην αντιπολίτευση του μπουμπούκου για να μένουν στον αφρό και να βγαίνουν κυβέρνηση, ως το μη χείρον βέλτιστον (κάπως σαν την αστική δημοκρατία σε σχέση με τη χούντα). Αυτό δε σημαίνει φυσικά εξίσωση των “ε ρε Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται” με όσους καλοπροαίρετα πιστεύουν ότι δεν υπάρχει κάτι πέρα από την “πολυφωνία” της αστικής δημοκρατίας. Σημαίνει απλά συνειδητοποίηση ότι και η “καλύτερη” αστική δημοκρατία φέρει μέσα της το σπέρμα της σήψης, της σήψης του ίδιου του συστήματος στο οποίο βασίζεται, που αργά ή γρήγορα γεννά χούντες, φανερές ή λανθάνουσες.

Αυτός είναι ο κόσμος που πρέπει να καταστρέψουμε για να δημιουργήσουμε έναν καινούριο πάνω στα ερείπιά του, πριν προλάβει να μας καταστρέψει ολοσχερώς αυτός…