Έρημη χώρα

“Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας”…

“Μπορώ να σχετίζω το τίποτε με το τίποτε.

Τα σπασμένα νύχια στα βρώμικα χέρια.

Ανθρώποι μου, φτωχοί μου ανθρώποι, που δεν περιμένετε ΤΙΠΟΤΕ.” ….

“Στην Καρχηδόνα τότες ήρθα

Καίγοντας καίγοντας καίγοντας καίγοντας

Κύριε εξέσπασας με

Κύριε εξέσπασας

Καίγοντας”…

“Ποιος είναι αυτός ο ήχος ψηλά στον αέρα

Μουρμούρισμα μητρικού ολολυγμού

Ποιες είναι αυτές οι κουκουλωμένες ορδές που μερμηγκιάζουν

Πάνω σ’ ατέλειωτους κάμπους, σκοντάφτοντας στη σκασμένη γης…

Ποια είναι η πολιτεία πέρα απ’ τα βουνά

Σκάζει, ξαναγεννιέται, θρουβαλιάζεται  μες το μενεξεδένιο αέρα

Πύργοι πέφτουν

Ιερουσαλήμ Αθήνα Αλεξάντρεια

Βιέννη Λόντρα

Ανύπαρχτες”

Με τούτους τους στίχους ερανισμένους απ’ την “Έρημη Χώρα” του Τόμας Έλιοτ (σε μετάφραση/απόδοση Γιώργου Σεφέρη), σπαράζω θεώμενη την κόλαση των ανθρώπων. Ίσως γιατί η “Έρημη Χώρα” δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1922 και μου ρθε στο νου μες την ανημπόρια μου, βλέποντας τους καμένους και πνιγμένους, σχεδόν εκατό χρόνια μετά, στο Μάτι. Το Μάτι του θεριού….

Στη γλώσσα μας η τραγωδία πήρε μες το κατακαλόκαιρο τη μορφή του απανθρακωμένου, του πνιγμένου,του δύσμοιρου  γέρου, παιδιού, της διπλανής, του διπλανού ανθρώπου. Ήθελα το πένθος, το τυπικά εθνικό, να είναι μια τιμωρητική σιωπή που στη διάρκειά της να γίνουν όλα όσα δεν έγιναν και έπρεπε, και να μη γίνει τίποτα απ’ αυτά που έγιναν και δεν έπρεπε. Ένα πράγμα μου έλειψε, μου λείπει και το απαιτώ. Ένα κεφάλι σκυμμένο. Της εξουσίας το κεφάλι. Τέτοια ξετσιπωσιά ευτελίζει ζωντανούς και νεκρούς….

Έρημη χώρα, πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας …..!